Pojęcie to znane było intuicyjnie już w starożytności. Stosowano je wówczas do obliczania pólfigur geometrycznych za pomocą tzw. metody wyczerpywania, która polegała na wpisywaniu w daną figurę geometryczną ciągu figur o znanych polach (pomysł wykorzystywany jest do dzisiaj w nieco zmodyfikowanej formie jako całka oznaczona, np. Lebesgue’a). Łaciński termin oznaczający granicę, „limes”, pojawił się w XVII wieku w pracach Newtona oraz Leibniza w związku z próbami uściślenia tego pojęcia oraz użycia go w ich wersjach rachunku różniczkowego i całkowego[1]. Oboje tłumaczyli istnienie granic w różny sposób, Newton porównywał je do ciągłego ruchu, że w każdym konkretnym punkcje czasu istnieje jakiś prędkość. Leibniz natomiast tłumaczył granicę na przykładzie krzywych eliptycznych, gdzie parabola dąży do elipsy i może być nieskończenie blisko elipsy, ale nie być jeszcze elipsą[2].
Współczesna definicja granicy funkcji powstała w XIX wieku wraz z rozwojem analizy matematycznej. Pierwszą ścisłą definicję granicy funkcji, sformułowaną za pomocą pojęć arytmetycznych, podał Cauchy, a współczesne brzmienie nadał jej Weierstrass[3].
Granica w punkcie
Definicje
Funkcja określona na zbiorze ma w punkcie skupienia tego zbioru granicę równą jeżeli spełniony jest jeden z równoważnych warunków
1. definicja Heinego:
dla każdego ciągu takiego, że dla dowolnego oraz dąży do ciąg wartości funkcji dąży do gdy [3];
2. definicja Cauchy’ego:
co czytamy następująco: dla każdej liczby istnieje liczba taka, że dla każdego z nierówności wynika nierówność
3. definicja przez ciągłość[4]: jest taką wartością, którą należy nadać funkcji w punkcie by była w tym punkcie ciągła:
jest ciągła w (Ta definicja stosuje się do wszystkich funkcji, nie tylko liczbowo-liczbowych.) Aby móc stosować tę definicję gdy lub są równe lub wystarczy rozważać rozszerzony zbiór liczb rzeczywistych z odpowiednimi otoczeniami i
Warunek w definicji Cauchy’ego oznacza, że nie wymagamy W definicji przez ciągłość nie musimy wykluczać tego wymagania dla funkcji bo sprowadza się ono do warunku który jest oczywiście spełniony, bo
Jeżeli istnieje granica funkcji w punkcie i jest równa to piszemy
Granica jednostronna jest wspólną nazwą dla granicy lewostronnej i prawostronnej. Wyżej rozważaną granicę nazywa się czasami (w opozycji do ukazanej w tej sekcji) obustronną. Jeżeli granice lewo- i prawostronna istnieją i są sobie równe, to są one granicą obustronną; twierdzenie odwrotne też jest prawdziwe: jeżeli istnieje granica obustronna to obie granice jednostronne istnieją i są jej równe (o ile punkt, w którym obliczamy granice jest odpowiednio lewostronnym lub prawostronnym punktem skupienia dziedziny funkcji).
Liczba jest granicą lewostronną (odpowiednio: prawostronną) funkcji w lewostronnym (odpowiednio: prawostronnym) punkcie skupienia dziedziny, co zapisuje się
przy (odpowiednio: przy )
lub
(odpowiednio: ),
gdy spełnione są warunki określone w jakiejkolwiek z następujących dwu równoważnych definicji:
definicja Heinego
dla każdego ciągu takiego, że dla dowolnego (odpowiednio: ) oraz ciąg wartości funkcji dąży do przy
Funkcja ma w punkcie granicę niewłaściwą co zapisuje się
przy
lub
gdy spełnione są warunki, określone w jakiejkolwiek z następujących dwu równoważnych definicji:
definicja Heinego
dla każdego ciągu takiego, że oraz ciąg wartości funkcji dąży do przy
definicja Cauchy’ego
Analogicznie definiuje się i oznacza się granicę niewłaściwą trzeba tylko wszędzie zamienić na a definicję Cauchy’ego zapisać tak:
Analogicznie określa się niewłaściwe granice lewo- i prawostronną: trzeba w sposób naturalny skombinować informację z tej i poprzedniej podsekcji.
Granica w nieskończoności
Funkcja określona dla wszystkich (odpowiednio: ) ma granicę w plus (odpowiednio: minus) nieskończoności, co zapisuje się
przy (odpowiednio: )
lub
(odpowiednio: ),
gdy spełnione są warunki, określone w jakiejkolwiek z następujących dwóch równoważnych definicji:
definicja Heinego
dla każdego ciągu takiego, że dla każdego oraz (odpowiednio: dla każdego oraz ), ciąg wartości funkcji dąży do przy
definicja Cauchy’ego
(odpowiednio ).
Granica niewłaściwa w nieskończoności
Funkcja określona na przedziale ma w nieskończoności granicę niewłaściwą co zapisuje się
przy
lub
gdy spełnione są warunki określone w jakiejkolwiek z następujących dwóch równoważnych definicji:
definicja Heinego
dla każdego ciągu takiego, że dla każdego oraz ciąg wartości funkcji dąży do przy
definicja Cauchy’ego
Analogicznie definiuje się:
granicę niewłaściwą funkcji w
granicę niewłaściwą funkcji w
granicę niewłaściwą funkcji w
Własności
Jeśli funkcje i określone na zbiorze mają granice właściwe i to:
gdy oraz
Uwaga: twierdzenie to jest prawdziwe również dla granic w nieskończoności.
Należy pamiętać, że twierdzenie odwrotne nie jest prawdziwe, np. to, że nie oznacza, że istnieją granice czy W podanym przykładzie granica nie istnieje, natomiast
Jeśli funkcja ma w punkcie granicę funkcja ma w punkcie granicę przy czym i są odpowiednio punktami skupienia zbiorów oraz przy czym dla każdego z pewnego sąsiedztwa punktu to
Wymienione niżej własności są prawdziwe także w przypadku granic jednostronnych i w nieskończoności: