Pavarësia e Finlandës

Senati i Finlandës i vitit 1917, Kryeministri P. E. Svinhufvud në krye të tavolinës

Finlanda shpalli pavarësinë e saj më 6 dhjetor 1917. Deklarata formale e Pavarësisë ishte vetëm një pjesë e procesit të gjatë që çoi në pavarësinë e Finlandës.

Historia

Shpallja e Perandoreshës Elizabeth (1742)

Tema e një Finlande të pavarur u përmend për herë të parë në shekullin e 18-të, kur Finlanda e sotme sundohej ende nga Suedia. Më 18 mars 1742, gjatë pushtimit rus në Luftën Ruso-Suedeze (1741–1743), Perandoresha Elizabeth e Rusisë lëshoi një deklaratë në gjuhën finlandeze drejtuar popullit finlandez duke u kërkuar atyre të krijonin një Finlandë e cila do të ishte e pavarur nga Suedia dhe Rusia.[1] Kjo çoi në përgatitjet për të krijuar një Mbretëri të Finlandës më 1742. Nipi i Elizabeth, Duka Peter i Holstein-Gottorp (i cili më vonë u bë trashëgimtar i fronit të Rusisë dhe Car si Peter III) u shpall Mbret i Finlandës. Megjithatë, situata politike e tejkaloi idenë e një mbretërie finlandeze dhe koncepti u zhduk shpejt.[2]

Koncpiracioni Anjala (1788)

Koncpiracioni Anjala ishte një skemë në 1788-1790 si një përgjigje për t'i dhënë fund luftës ruse të Gustav III, dhe përfshinte në një farë mase pavarësinë e Finlandës. Disa njerëz të përfshirë ishin të lidhur me Valhallaorden. Pushtimet dhe plaçkitjet ruse të viteve 1713–21 ("Zemërimi i Madh") (finlandisht: Isoviha) dhe 1741-43 ("Zemërimi i Vogël") (finlandisht: Pikkuviha) ishin ende në kujtesën e gjallë kur finlandezët zhvilluan luftë partizane kundër rusëve.

Georg Magnus Sprengtporten, i cili nuk mori pjesë drejtpërdrejt në koncpiracion, kishte shkruar një propozim për një kushtetutë finlandeze më 1786. Sprengtporten më vonë pati një rol në formimin e Dukatit të Madh të Finlandës brenda Perandorisë Ruse, pasi ai u bë Guvernatori i parë i Përgjithshëm e Finlandës pasi Suedia ia dha Rusisë pjesën tjetër të Finlandës në 1809 në përfundim të Luftës Finlandeze.[3]

Ngritja e identitetit kombëtar

Hyökkäys nga Eetu Isto, 1905, ishte simbol i rusifikimit, me Vajzën e Finlandës] duke mbrojtur ligjin kundër shqiponjës ruse.

Sipas profesorit Martti Häikiö, përpara se një komb të shpallë pavarësinë, ai duhet të zhvillojë një identitet kombëtar dhe disa institucione.[4] Organet drejtuese për Finlandën u zhvilluan pas vitit 1809, kur ajo u "lartësua si një komb midis kombeve" (siç deklaroi cari Aleksandri I) duke u bërë një Dukat i Madh i Finlandës nën carin rus. Dieta e Finlandës u takua rregullisht që nga viti 1863.

Identiteti kombëtar u rrit njëkohësisht me nacionalizmin pan-evropian. Johan Ludvig Runeberg and Elias Lönnrot krijuan një imazh të idealizuar të popullit finlandez dhe natyrës finlandeze në vitet 1830 dhe 1840.[5] Gjithashtu J. V. Snellman ishte një person qendror në romantizmin kombëtar dhe debatin modern të kombësisë. Ai inkurajoi përdorimin e gjuhës finlandeze (në vend të suedishtes) midis klasave të arsimuara gjatë grindjeve gjuhësore të Finlandës.[6] Marka finlandeze u prezantua si monedhë më 1860 nga Banka e Finlandës, të cilën Snellman e lidhi me argjend në vend të rublës.[6] Gjatë urisë së viteve 1866–68, Snellman punoi për të marrë ndihmë dhe për ta shpërndarë atë në një vend me burime të ulëta dhe komunikime të pazhvilluara.[6]

Elisabeth Järnefelt mbajti sallonin letrar Järnefelts skola (Shkolla Järnefelt), i cili u bë një qendër e lëvizjes Fennoman. Gjatë periudhës 1880-1910, epoka e artë e artit finlandez përkoi me zgjimin kombëtar. Figura qendrore e kohës ishte Akseli Gallen-Kallela. Njerëz të tjerë të shquar ishin Aleksis Kivi dhe Albert Edelfelt.

Periudha e parë e rusifikimit të Finlandës (finlandisht: Ensimmäinen sortokausi) filloi në vitin 1899 me Manifestin e Shkurtit, një akt legjislativ i dhënë nga Nikolla II, kur Nikolay Bobrikov ishte Guvernator i Përgjithshëm i Finlandës.[7][8][9] Si përgjigje, adresa kulturore Pro Finlandia u mblodh me 523,000 emra dhe një delegacion prej 500 personash u dërgua në Shën Petersburg për ta dorëzuar atë.[10] Lëvizja e rezistencës Kagal u formua në këtë kohë. Në vitin 1901 Rusia u përpoq të ndryshonte natyrën e ushtrisë finlandeze me një ligj të ri rekrutimi, i cili kërkonte që finlandezët jo vetëm të mbronin Finlandën, por edhe të luftonin për Rusinë në çdo front. Rezistenca finlandeze u shndërrua në një lëvizje masive, dhe vetëm gjysma e burrave të kualifikuar u raportuan për detyrë.[11] Bobrikov u qëllua në 1904 nga Eugen Schauman, i cili qëlloi veten më pas.[8][12] Gazeta finlandeze Päivälehti, e cila ishte censuruar më parë, u mbyll përgjithmonë si rezultat i një editoriali të shkruar për atentatin. Jean Sibelius kompozoi In Memoriam në kujtim të Schauman.[12] Anija me avull SS John Grafton u përpoq pa sukses të kontrabandonte sasi të mëdha armësh për rezistencën finlandeze gjatë Luftës Ruso-Japoneze (1904-1905). Greva e përgjithshme finlandeze e vitit 1905 ndaloi përkohësisht rusifikimin.

Një vizatim i një artisti të panjohur për vrasjen e Nikolay Bobrikov nga Eugen Schauman

Gjatë viteve 1905-1908 Leo Mechelin formoi një qeveri dhe krijoi një demokraci liberale me të drejtë universale për të votuar dhe për t'u zgjedhur. Në vitin 1906 u krijua Parlamenti i Finlandës njëdhomëshe, me votim universal dhe të barabartë.[13] Megjithatë, pushteti i parlamentit u kufizua nga cari nga 1908-1916.

Periudha e dytë e rusifikimit të Finlandës (finlandisht: Toinen sortokausi) më 1908 dhe Lufta e Parë Botërore çuan grupet aktiviste në bashkim. Nën Franz Albert Seyn, pasardhësin e Bobrikovit si Guvernator i Përgjithshëm, i gjithë legjislacioni u zhvendos në Shtetin Duma ruse, e cila më pas nxiti ligje që kufizonin autonominë finlandeze. Rusia kërkoi pagesa më të larta dhe Senati i Finlandës u zëvendësua me admiral-senat ose saber-senat.[14] Nikolla II shtyu për rusifikimin e plotë dhe fundin e autonomisë finlandeze në 1914, por kjo u ndal me fillimin e Luftës së Parë Botërore. Lëvizja Jäger u formua dhe dërgoi fillimisht 200, dhe më vonë 1900, vullnetarë finlandezë në Gjermani për t'u trajnuar si Jägers (këmbësori elitë e lehtë) për rezistencë të armatosur.[15] Jägerët finlandezë formuan Batalionin e 27-të Jäger dhe përfundimisht u dërguan në Libau për të luftuar kundër Perandorisë Ruse. Sibelius kompozoi Marshimin e Jäger sipas teksteve të shkruara nga Heikki Nurmio, i cili shërbeu në batalionin e 27-të.[16]

Diskutimet më 1917

Revolucioni në Rusi

Revolucionet e shkurtit dhe tetorit më 1917 ndezën shpresën në Dukatin e Madh të Finlandës. Pas abdikimit të Car Nikollës II më 2 mars (15 mars S.R.) 1917, bashkimi personal midis Rusisë dhe Finlandës humbi bazën e tij ligjore - të paktën sipas pikëpamjes në Helsinki - pasi ai ishte Duka i Madh i Finlandës. Filluan negociatat midis Qeverisë së Përkohshme Ruse dhe autoriteteve finlandeze.

Akti i pushtetit

Propozimi që rezultoi, i miratuar nga Qeveria e Përkohshme Ruse, u rishkrua shumë në Parlamentin Finlandez dhe u shndërrua në të ashtuquajturin Akt të Pushtetit (finlandisht: Valtalaki, suedisht: Maktlagen), ku parlamenti deklaroi[17] se tani mban të gjitha kompetencat e legjislacionit, përveç në lidhje me çështjet e politikës së jashtme dhe ushtarake, dhe gjithashtu deklaroi se ai mund të shpërndahej vetëm vetë. Në kohën e votimit besohej se qeveria e përkohshme do të mposhtej shpejt nga rebelimi në Shën Petersburg. Megjithatë, qeveria e përkohshme mbijetoi dhe nuk miratoi Aktin e Pushtetit dhe shpërndau Parlamentin Finlandez.

Pas zgjedhjeve të reja dhe humbjes përfundimtare të Qeverisë së Përkohshme në Revolucionin e Tetorit, Parlamenti Finlandez vendosi të krijojë një këshill regjence prej tre anëtarësh,[18] bazuar në Kushtetutën e Finlandës, dhe më saktë në §38 të Instrumentit të vjetër të Qeverisë së vitit 1772, i cili ishte miratuar nga Estates pas grushtit të shtetit pa gjak të Gustav III. Ky paragraf parashikonte zgjedhjen e një monarku të ri në rast të zhdukjes së linjës mbretërore dhe u interpretua në Finlandë si dhënie e sovranitetit të pronave, më vonë Parlamentit, gjatë një interrenomie të tillë. Këshilli i regjencës nuk u zgjodh kurrë, megjithatë, për shkak të kundërshtimit të fortë të socialistëve finlandezë dhe grevës së tyre të përgjithshme të vitit 1917, e cila kërkonte veprime më radikale.

Më 2 nëntor (15 nëntor S.R.) 1917, bolshevikët shpallën një të drejtë të përgjithshme të vetëvendosjes, duke përfshirë të drejtën e shkëputjes së plotë, "për Popujt e Rusisë". Në të njëjtën ditë, parlamenti finlandez lëshoi një deklaratë me të cilën ai mori, pro tempore, të gjitha kompetencat e [[|Sovranit në Finlandë.[19]

Megjithatë, Instrumenti i vjetër i Qeverisë nuk u konsiderua më i përshtatshëm. Qarqet drejtuese kishin mbajtur prej kohësh se monarkizmi dhe fisnikëria trashëgimore ishin të vjetruara dhe mbrojtën një kushtetutë republikane për Finlandën.

Lista e njohjeve

Vendimi i Sovjetit të Komisarëve Popullorë për të njohur pavarësinë e Finlandës, i nënshkruar nga Vladimir Lenin, Leon Trotsky, Grigory Petrovsky, Joseph Stalin, Isaac Steinberg, Vladimir Karelin, dhe Alexander Schlichter
State[20] Date [20]
Republika Socialiste Federale Sovjetike e Rusisë 4 janar 1918
Franca Franca 4 janar 1918
Suedia Suedia 4 janar 1918
Perandoria Gjermane 4 janar 1918
Mbretëria e Greqisë 5 janar 1918
Norvegjia Norvegjia 10 janar 1918
Danimarka Danimarka 10 janar 1918
Zvicra Zvicra 11 janar 1918
Austro-Hungaria 13 janar 1918
Holanda Holanda 28 janar 1918
Spanja 21 shkurt 1918
Perandoria Osmane 21 shkurt 1918
Bullgaria Mbretëria e Bullgarisë 21 shkurt 1918
Selia e Shenjtë 2 mars 1918
Argjentina Argjentina 11 maj 1918
Persia 23 korrik 1918
Thailand Siam 9 tetor 1919
Polonia Polonia 8 mars 1919
Britania e Madhe Mbretëria e Bashkuar 6 maj 1919
Shtetet e Bashkuara 7 maj 1919
Japonia Japonia 23 maj 1919
Belgjika Belgjika 10 qershor 1919
Kili Kili 17 qershor 1919
Peru Peru 23 qershor 1919
Mbretëria e Italisë 27 qershor 1919
Uruguaji Uruguaji 18 gusht 1919
Lihtenshtajni 27 tetor 1919
Portugalia Portugalia 19 dhjetor 1919
Brazili 26 dhjetor 1919
Kolumbia Kolumbia 31 dhjetor 1919
Rumania Mbretëria e Rumanisë 8 prill 1920
Venezuela 18 prill 1920
Panama Panamaja 17 maj 1920
Ekuador Ekuadori 25 qershor 1920
Meksika 13 korrik 1920
Mbretëria e Hungarisë 23 gusht 1920
Paraguaji 3 qershor 1921
Luksemburgu Luksemburgu 25 tetor 1921
Mbretëria e Jugosllavisë [21] 27 July 1922
Afganistani 17 korrik 1928
Mbretëria e Shqipërisë 1 dhjetor 1928
Kili Kili 20 shkurt 1931

Simbolet kombëtare

Vajaza e Finlandës dhe flamuri bardheblu

Nga disa sugjerime, parlamenti zgjodhi një flamur bardh e kaltër, i cili u valëvit mbi shtëpinë e parlamentit më 28 maj 1918.[22] Stema e Finlandës, me një luan të kurorëzuar në një fushë të kuqe kishte ekzistuar që nga sundimi suedez.[23]

Përzgjedhja e himnit kombëtar ndau klasat shoqërore. Konservatorët preferuan "Maamme" nga Runeberg dhe Pacius, ndërsa klasa punëtore po këndonte "La Marseillaise" dhe "Internacionale". Pasi të bardhët fituan Luftën Civile Finlandeze, u zgjodh "Maamme".

Dita e Pavarësisë së Finlandës u shpall 6 dhjetori dhe një festë kombëtare. Projektligji për ta bërë Finlandën një republikë u miratua nga Dieta në 1919.

Referime

  1. ^ Szíj Enikő (1979). Finnország (në hungarisht). Budapest: Panoráma. fq. 56. ISBN 963 243 111 1.
  2. ^ Singleton, Fred (1998). A Short History of Finland (në anglisht). Cambridge University Press. fq. 51. ISBN 9780521647014.
  3. ^ "Sprengtporten, Georg Magnus (1740 - 1819)". Biografiakeskus (në finlandisht). Marrë më 2017-12-07.
  4. ^ Haikio, Martti. "Kansakunta itsenäistyy – näkökulmia Suomen valtiollisen itsenäistymisen 100-vuotisjuhlan viettoon". itsenaisyys100 (në finlandisht). Helsingin Suomalainen Klubi. Marrë më 2 nëntor 2017.
  5. ^ Matti Klinge. "Runeberg, Johan Ludvig (1804 - 1877)". The National Biography of Finland (në anglisht). Marrë më 24 nëntor 2017.
  6. ^ a b c Klinge, Matti. "Snellman, Johan Vilhelm (1806 - 1881)". The National Biography of Finland (në anglisht). Marrë më 24 nëntor 2017.
  7. ^ Johnson, A.; Bickford, C., Hudson, W., Dole, N. Cyclopedic Review of Current History. Volume 9. Garretson, Cox & Co. 1899 page 198 and following
  8. ^ a b Kauffman, George B.; Niinistö, Lauri (1998). "Chemistry and Politics: Edvard Immanuel Hjelt (1855–1921)". The Chemical Educator (në anglisht). 3 (5): 1–15. doi:10.1007/s00897980247a.
  9. ^ "1899. The Collection of Decrees of the Grand Duchy of Finland. No 3" (në anglisht). Marrë më 2017-12-09.
  10. ^ "Pro Finlandia" (në anglisht). Marrë më 2017-12-09.
  11. ^ "The Russian Empire". Finland: A Country Study. (në anglisht). Library of Congress. 1988. Marrë më 26 dhjetor 2016.
  12. ^ a b "Other orchestral works / In Memoriam". Jean Sibelius (në anglisht). Finnish Club of Helsinki. Arkivuar nga origjinali më 4 mars 2016. Marrë më 2017-12-07.
  13. ^ "Parliamentarism in Finland". Finland.fi (në finlandisht). Marrë më 12 qershor 2016.
  14. ^ Markku Tyynilä. "Historiaa: Amiraalisenaatin oikeusosasto" (në finlandisht). Arkivuar nga origjinali më 12 qershor 2018. Marrë më 8 dhjetor 2017.
  15. ^ "The Finnish Jaeger Movement" (në anglisht). Embassy of Finland, Riga.
  16. ^ "The war and the fifth symphony 1915-1919". Jean Sibelius (në anglisht). Finnish Club of Helsinki. Arkivuar nga origjinali më 17 dhjetor 2015. Marrë më 2017-12-07.
  17. ^ "Hallituksen esitykseen, joka sisältää ehdotuksen laiksi erinäisten asiain siirtämisestä Suomen senaatin ja kenraalikuvernöörin ratkaistavaksi" (në finlandisht). Marrë më 8 shkurt 2014.
  18. ^ D. G. Kirby (1980). Finland in the Twentieth Century: A History and an Interpretation (në anglisht). Minneapolis: University Of Minnesota Press. fq. 47. ISBN 978-0816658022.
  19. ^ "Eduskunta". Suomi 80 (në finlandisht). Tampere University. Arkivuar nga origjinali më 15 maj 2017. Marrë më 20 gusht 2016.
  20. ^ a b "Suomi ulkomailla" (në finlandisht). Finland abroad. 6 dhjetor 2020. Marrë më 6 dhjetor 2020.
  21. ^ Janne Ridanpää (6 dhjetor 2020). Maailmanympärimatka Helsingissä suurlähetystöt ja niiden historia (në finlandisht). Helsinki: Otava. fq. 152. ISBN 978-952-5805-86-4.
  22. ^ "Quirks of history: Finnish flag created in a restaurant back room?". Suomifinland100 (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 1 dhjetor 2017. Marrë më 12 qershor 2016.
  23. ^ "Coat of Arms". finland.fi (në anglisht). Marrë më 26 dhjetor 2016.

Lidhje të jashtme