ประเทศซามัว

พิกัดภูมิศาสตร์: 13°35′S 172°20′W / 13.583°S 172.333°W / -13.583; -172.333

รัฐเอกราชซามัว Independent State of Samoa (อังกฤษ) Malo Sa'oloto Tuto'atasi o Samoa (ซามัว)
ธงชาติ ตราแผ่นดิน
คำขวัญ: Faavae i le Atua Samoa (ซามัวสถาปนาด้วยพระเจ้า)
เพลงชาติ: The Banner of Freedom
เมืองหลวง และเมืองใหญ่สุด	อาปีอา 13°50′S 171°45′W / 13.833°S 171.750°W / -13.833; -171.750
ภาษาราชการ	ภาษาซามัวและภาษาอังกฤษ
การปกครอง	ประชาธิปไตยระบบรัฐสภา
• โอเลอาโอโอเลมาโล	วาอาเลโตอา ซูอาลาอูวีที่ 2
• นายกรัฐมนตรี	ตูอิลาเอปา อาอิโอโน ไซเลเล มาลิเอเลงาโออิ
เอกราช
• จาก นิวซีแลนด์	1 มกราคม พ.ศ. 2505
พื้นที่
• รวม	2,842 ตารางกิโลเมตร (1,097 ตารางไมล์) (167)
• แหล่งน้ำ (%)	0.3
ประชากร
• สำมะโนประชากร October 2020	202,506[1] (176)
• ความหนาแน่น	70 ต่อตารางกิโลเมตร (181.3 ต่อตารางไมล์)
จีดีพี (อำนาจซื้อ)	2018 (ประมาณ)
• รวม	$1.188 พันล้าน[2]
• ต่อหัว	$5,962[2]
จีดีพี (ราคาตลาด)	2018 (ประมาณ)
• รวม	$881 ล้าน[2]
• ต่อหัว	$4,420[2]
เอชดีไอ (2019)	0.715[3] สูง · 111
สกุลเงิน	ตาลา (WST)
เขตเวลา	UTC+13
• ฤดูร้อน (เวลาออมแสง)	+14
ขับรถด้าน	ซ้ายมือ
รหัสโทรศัพท์	+685
โดเมนบนสุด	.ws

รัฐเอกราชซามัว (ซามัว: Malo Sa‘oloto Tuto'atasi o Sāmoa; อังกฤษ: Independent State of Samoa) หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า ซามัว (ซามัว: Sāmoa; อังกฤษ: Samoa) เป็นประเทศที่ประกอบด้วยหมู่เกาะอยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิกตอนใต้ ชื่อในอดีตคือ เยอรมันซามัว ระหว่างปี พ.ศ. 2443 ถึง พ.ศ. 2457 และ ซามัวตะวันตก ระหว่างปี พ.ศ. 2457 ถึง พ.ศ. 2540

ประวัติศาสตร์

ซามัวเป็นดินแดนที่เป็นที่ตั้งหนึ่งในจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ของชาวโพลินีเซีย สามารถขยายอาณาเขตยึดประเทศเพื่อนบ้านข้างเคียงได้ จนกระทั่งมีการเข้ามาของชาวยุโรปทำให้ประชากรส่วนใหญ่เปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์ จนกระทั่ง จักรวรรดิตูอิตองงา ได้เข้ามายึดดินแดน ส่งผลให้ซามัวกลายเป็นเมืองขึ้นของตองงา ในระยะต่อมาอีก 500 ปี ซามัวได้ประกาศเอกราชและปกครองตนเองเรื่อยมา ต่อมาประเทศอังกฤษได้ยึดซามัว ในเวลาต่อมาเกิดข้อพิพาทระหว่างสหรัฐ เยอรมันและอังกฤษ ยังผลให้ประเทศเยอรมนีได้ครอบครองส่วนที่เป็นประเทศซามัวในปัจจุบัน ส่วนสหรัฐอเมริกาได้ครอบครองส่วนที่เป็นอเมริกันซามัวในปัจจุบัน สำหรับประเทศอังกฤษก็ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในซามัวอีกแล้ว ในระยะต่อมาในสงครามโลกครั้งที่ 2 ซามัวถูกโอนให้มาขึ้นกับประเทศนิวซีแลนด์ จนประกาศเอกราชในปี พ.ศ. 2505 นับเป็นประเทศแรกในแปซิฟิกใต้ที่ได้รับเอกราช

การเมือง

ระบบรัฐสภา สภาเดี่ยว ประกอบด้วยสมาชิก 49 คน โดย 47 คน มาจากการเลือกตั้ง และผู้แทน 2 คนที่ได้รับการแต่งตั้งจากเผ่ามาไต (Matai) วาระดำรงตำแหน่ง 5 ปี เดิมประมุขรัฐมาจากการสืบตระกูลและดำรงตำแหน่งประมุขตลอดชีพ แต่ภายหลังจากที่พระประมุข มาลีเอตัว ตานุมาฟิลิที่ 2 ประมุขรัฐที่ได้รับการแต่งตั้งเมื่อปี พ.ศ. 2505 (ค.ศ. 1962) ได้สิ้นพระชนม์ลงเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2550 ด้วยพระชันษา 94 พรรษา โดยไม่มีรัชทายาทสืบราชบัลลังก์ทำให้ซามัวไม่มีกษัตริย์อีกต่อไป และเริ่มใช้ระบบประธานาธิบดีมีวาระการดำรงตำแหน่ง 5 ปีแทน ซามัวเป็นประเทศที่มีเสถียรภาพทางการเมืองมากที่สุดในแปซิฟิกใต้

การแบ่งเขตการปกครอง

ซามัวแบ่งการปกครองเป็น 11 เขตคือ:

• อาอานา (A'ana)
• ไอกาอิเลไต (Aiga-i-le-Tai)
• อาตูอา (Atua)
• ฟาอะซาเลเลอากา (Fa'asaleleaga)
• กากาเอเมากา (Gaga'emauga)
• กาไกโฟเมากา (Gagaifomauga)
• ปาเลาลี (Palauli)
• ซาตูปาอิเตอา (Satupa'itea)
• ตัวมาซากา (Tuamasaga)
• วาอาโอโฟโนตี (Va'a-o-Fonoti)
• ไวซิกาโน (Vaisigano)

ภูมิศาสตร์

ซามัวตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของอเมริกันซามัว ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของตองกาและฟิจิ มีป่าไม้ค่อนข้างหนาแน่น ประชากรส่วนใหญ่มีเชื้อสายโพลินีเชีย และบางส่วนเป็นเยอรมันและจีน ชาวซามัวจำนวนมากอพยพไปตั้งถิ่นฐานในต่างประเทศ โดยคาดว่ามีชาวซามัวในนิวซีแลนด์ประมาณ 120,000 คน และในออสเตรเลียประมาณ 40,000 คน

เศรษฐกิจ

ซามัวเป็นหนึ่งในประเทศมีการพัฒนาทางเศรษฐกิจเร็วที่สุดในแปซิฟิก โดยมีการท่องเที่ยวและการประมงเป็นปัจจัยสำคัญ อย่างไรก็ตาม ชาวซามัวส่วนใหญ่ยังคงประกอบอาชีพเกษตรกรรมเพื่อการยังชีพ พืชที่สำคัญคือ มะพร้าว สาเก กล้วย โกโก้ และเผือก ทั้งนี้ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ภาคประมงของซามัวเติบโตอย่างรวดเร็ว และกลายเป็นสินค้าที่สร้างรายได้สูงสุดให้กับประเทศ นอกจากนี้ ซามัวยังมีรายได้จากแรงงานที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศ โดยเฉพาะจากนิวซีแลนด์ อเมริกันซามัว ออสเตรเลีย และสหรัฐอเมริกา

ซามัวมีนโยบายดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศมาตั้งแต่ปี 2535 (ค.ศ. 1992) แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จมากนัก รัฐบาลมีนโยบายการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานทางเศรษฐกิจ การแปรรูปรัฐวิสาหกิจ และการพัฒนา organic farming เพื่อส่งออกไปยังออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ นอกจากนี้ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวซามัวเริ่มเติบโต รวมทั้งบริษัท Partridge Pacific Investment Group ตัดสินใจลงทุนด้านการค้าปลีกขนาดใหญ่ในซามัวและฟิจิ จึงคาดว่าเศรษฐกิจในปี 2549-50 จะเติบโตในระดับที่น่าพอใจ

ปัจจุบันมีบริษัทญี่ปุ่นชื่อ Yazaki ซึ่งผลิต wire harness ที่ใช้ในรถยนต์เพื่อส่งออกไปยังออสเตรเลีย เป็นบริษัทต่างชาติที่เข้ามาลงทุนและเป็นแหล่งจ้างงานใหญ่ที่สุด สำหรับอุตสาหกรรมอื่นๆ มีขนาดเล็กและผลิตสินค้าเพื่อทดแทนการนำเข้าเท่านั้น เป็นที่คาดกันว่า ซามัวจะถูกถอดถอนจากรายชื่อกลุ่มประเทศที่มีการพัฒนาน้อยที่สุด (Least Developed Countries) ในปี 2549 (ค.ศ. 2006) ซึ่งจะช่วยให้ซามัวสามารถดึงดูดการลงทุนจากต่างชาติได้มากกว่าที่เป็นอยู่

จำนวนนักท่องเที่ยวปี 2549 สูงขึ้นจากปี 2548 ร้อยละ 26 คิดเป็นรายได้กว่า 4.7 ล้านดอลาร์สหรัฐ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มาจากอเมริกันซามัว และมีแนวโน้มว่าจะมีนักท่องเที่ยวจากจีนเพิ่มขึ้น จากความร่วมมือระหว่างจีนและซามัว อย่างไรก็ตาม ปัญหาสังคมของซามัวทวีความรุนแรงขึ้น เช่น การก่ออาชญากรรมของเยาวชน ปัญหายาเสพติด ซึ่งมีสาเหตุส่วนใหญ่มาจากอัตราการว่างงานที่สูงขึ้น ชาวซามัวมีอัตราการอพยพย้ายถิ่นฐานไปยังนิวซีแลนด์ ออสเตรเลียและสหรัฐฯ สูงขึ้นเป็นลำดับ

ประชากร

ประชากรในซามัวนั้นประกอบด้วยชาวซามัวร้อยละ 92.6 (โพลินีเซียน) ยูโรนีเซียน (ยุโรป-โพลินีเซียน) ร้อยละ 7 และชาวยุโรปร้อยละ 0.4

วัฒนธรรม

ชาวซามัวมีความยิ่งใหญ่มากในอดีต มีวัฒนธรรมซึ่งโดดเด่นมากในกลุ่มชาติพันธุ์โพลินีเซียน มีทั้งภาษา การเต้นรำและการแต่งกายดั้งเดิม

อ้างอิง

แหล่งข้อมูลอื่น

รัฐบาล

• รัฐบาลซามัว
• Chief of State and Cabinet Members เก็บถาวร 2013-09-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

ทั่วไป

• University of Colorado เก็บถาวร 2010-11-19 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน from UCB Libraries GovPubs
• Samoa Tourism Authority
• คู่มือการท่องเที่ยว ประเทศซามัว จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)
• Key Development Forecasts for Samoa from International Futures

อื่นๆ

• Samoaworld.com เก็บถาวร 2010-11-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Online Samoan Dictionary