ภาษาบันยูมาซัน

ภาษาบันยูมาซัน (Basa Banyumasan) รู้จักกันตามภาษาพูดว่า งาปัก (Basa Ngapak) เป็นสำเนียงหนึ่งของภาษาชวา ผู้พูดส่วนใหญ่อยู่ในเขตบันยูมาซันในชวากลาง และบริเวณรอบๆเทือกเขาซลาเมตและแม่น้ำเซอรายู บริเวณใกล้เคียงในชวาตะวันตกและทางเหนือของจังหวัดบันเติน ร่วมกับเมืองในบริเวณนั้น^[1] อยู่ในภาษากลุ่มมาลาโย-โพลีเนเซียตะวันตก ลักษณะทางภาษาศาสตร์ใกล้เคียงกับภาษามลายู ภาษาซุนดา ภาษามาดูรา ภาษาบาหลี

ประวัติ

นักวิชาการแบ่งพัฒนาการของภาษาชวาเป็น 4 ระยะ คือ

• ภาษาชวาโบราณ อยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 14 - 18
• ภาษาชวายุคกลาง อยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 18 - 21
• ภาษาชวาใหม่ อยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 21 - 25
• ภาษาชวาสมัยใหม่ อยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 25 - ปัจจุบัน

การจัดแบ่งดังกล่าวนี้ ได้รับอิทธิพลจากการเกิดจักรวรรดิในชวา ในประวัติศาสตร์วัฒนธรรมชวา การเกิดจักรวรรดิทำให้เกิดการแบ่งระดับของภาษา ซึ่งแสดงฐานะทางสังคมของผู้พูด ระดับของภาษาเหล่านี้ไม่มีผลต่อชาวบันยูมาซันมาก ในบริเวณบันยูมาซัน ภาษาระดับสูงใช้กับผู้ที่มาจากทางตะวันออกของเกาะชวา

ภาษาบันยูมาซันมีลักษณะที่ต่างจากภาษาชวามาตรฐานซึ่งกำหนดตามสำเนียงสุรการ์ตาและยอร์กยาการ์ตามาก ส่วนใหญ่เป็นทางด้านสัทวิทยา การออกเสียงและคำศัพท์ ซึ่งเกิดขึ้นจากการใช้คำศัพท์จากภาษาชวาโบราณมากกว่า และการอกเสียงสระต่างกัน

ความสุภาพ

ภาษาชวามีความแตกต่างไปตามสถานะทางสังคมของผู้พูด ในแต่ละระดับจะมีคำศัพท์และกฎทางไวยากรณ์เป็นของตนเอง ลักษณะแบบนี้พบในภาษาอื่นๆของเอเชียตะวันออกด้วย เช่น ภาษาเกาหลี ภาษาญี่ปุ่นและภาษาไทย

ในบริเวณบันยูมาซัน ภาษาระดับกลาง (Madya) และสุภาพ (Krama) มีใช้น้อย ส่วนใหญ่ใช้กับผู้ที่มาจากทางตะวันออกของเกาะชวา

สำเนียง

ภาษาบันยูมาซันแบ่งสำเนียงย่อยได้อีก เป็น สำเนียงเหนือ สำเนียงใต้ และสำเนียงบันเติน

อ้างอิง

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ในภาษาBasa Banyumasan

• Javanese writing system