Першы Кантынентальны Кангрэс

Першы Кантынентальны Кангрэс
Выява
Старшыня Peyton Randolph[d] і Henry Middleton[d]
Месцазнаходжанне
Пераемнік Другі Кантынентальны Кангрэс
Папярэднік Stamp Act Congress[d]
Дата 1774
Дата пачатку 5 верасня 1774
Дата заканчэння 26 кастрычніка 1774
Колькасць месцаў 56

Першы Кантынентальны Кангрэс — з’езд дэлегатаў 12 калоній (акрамя Джорджыі, Канадскіх калоній, Багамскіх астравоў і некаторых іншых уладанняў Кароны, якія атрымалі запрашэнне на Кангрэс, але рашылі не адпраўляць дэлегатаў[1]) Вялікабрытаніі, які пачаў паседжанне 5 верасня 1774 г. у Карпентэрз-Холе ў Філадэльфіі, Пенсільванія пасля ўвядзення Брытанскім урадам невыносных законаў. Мэта апошніх была, сярод іншага, прымусіць улады горада Бостана i калоніі Масачусэтс пакараць удзельнікаў акцыі «Бостанскае чаяпіцце».

Карпентэрз-Хол

На Кангрэс прыехала 56 дэлегатаў. Кожная калонія паслала не менш за 2-х прадстаўнікоў; больш усяго дэлегатаў прыслалі калоніі Нью Ёрк (9 чал.), Пенсільванія (8 чал.) і Вірджынія (6 чал.). Яны абмеркавалі рад пытанняў, сярод якіх быў байкот англійскіх тавараў як адказ на невыносныя законы, таксама былі разгледжаны парушэнні правоў каланістаў з боку брытанскай каланіяльнай адміністрацыі; каралю Георгу III ад імя Кангрэсу была зроблена заява аб неабходнасці справядлівага ўрэгулявання ўзніклых праблем і адмены непапулярных заканадаўчых актаў супраць каланістаў.

У выпадку ігнаравання прапановаў 1-га Кангрэсу меркавалася скліканне Другога Кантынентальнага Кангрэсу. 2-і Кангрэс пачаў працаваць у маі 1775 г.

Праца Кангрэсу і яе вынікі

1-ы Кангрэс працаваў з 5 верасня па 26 кастрычніка 1774 г. Спачатку старшынёй паседжанняў быў Пейтан Рэндальф, а з 22 па 26 кастрычніка — Генры Мідлтан. Сакратаром Кангрэсу быў абраны Чарлз Томсан[2].

Сярод дэлегатаў Кангрэсу не было адзінай думкі наконт будучыні калоній. Напрыклад, Патрык Генры выступаў за стварэнне незалежнага ад Брытаніі ўрада, а некаторыя іншыя дэлегаты прапанавалі кампрамісныя варыянты ўрэгулявання адносін з метраполіяй[3]. З аднаго боку было вырашана аб’явіць байкот англійскім таварам з 1 снежня 1774 г. і фарміраваць атрады апалчэнцаў для абароны калоній ад магчымых рэпрэсій метраполіі, з другога дэлегаты Кангрэсу рабілі спробы дамовіцца з каралём, што сведчыла аб жаданні большасці з іх пазбегнуць грамадзянскай вайны і канчатковага аддзялення калоній ад Брытаніі. Байкот брытанскіх тавараў прынёс некаторую шкоду эканоміцы метраполіі, але не дасягнуў сваёй мэты — дабіцца адмены невыносных законаў. Але вынікам паседжання Першага Кангрэсу стала таксама рашэнне склікаць Другі Кантынентальны Кангрэс, які аб’явіў сябе рэвалюцыйным урадам калоній у час паўстання і даў назву парламенту ЗША.

Спіс дэлегатаў ад кожнай калоніі

  • Нью Гэмпшыр: Натэніэл Фолсам, Джон Саліван;
  • Масачусэтс: Джон Адамс, Самюэль Адамс, Томас Кушынг, Роберт Пейн;
  • Род Айлэнд: Стывен Хопкінс, Самюэль Уорд;
  • Канэктыкут: Сілас Дін, Эліфалет Дайер, Роджэр Шэрман;
  • Нью-Ёрк: Джэймс Дуэйн, Джон Джэй, Філіп Лівінгстан, Айзек Лоў, Саймон Берэм, Джон Харынг, Генры Уішэр, Уільям Флойд, Джон Алсап;
  • Нью-Джэрсі: Стывен Крэйн, Джон дэ Харт, Джэймс Кінслі, Уільям Лівінгстан, Рычард Сміт;
  • Пенсільванія: Эдвард Бідл, Джон Дыкінсан, Джозеф Галоўэй, Чарлз Хамфрыз, Томас Міфін, Джон Мортан, Самюэль Роўдз, Джордж Рос;
  • Дэлавэр: Томас МакКін, Джордж Рыд, Сізар Родні;
  • Мерылэнд: Самюэль Чэйз, Роберт Гоўлдзбара, Томас Джонсан, Уільям Пака, Мэт’ю Цілгмэн;
  • Вірджынія: Рычард Бланд, Бенджамін Харысан, Патрык Генры, Патрык Генры Лі, Эдмунд Пендлтан; Джордж Вашынгтон;
  • Паўночная Караліна: Рычард Касвэл, Джозеф Хьюэс, Уільям Хупер;
  • Паўднёвая Караліна: Крыстафер Гадздэн, Томас Лінч малодшы, Генры Мідлтан, Эдвард Рутледж, Джон Рутледж.

Зноскі

  1. ↑ Пазней Джорджыя адправіла дэлегатаў на 2-і Кантынентальны Кангрэс
  2. ↑ Risjord, Norman K. (2002). Jefferson’s America, 1760—1815. Rowman & Littlefield. p. 114
  3. ↑ Greene, Evarts Boutell (1922). The Foundations of American Nationality. American Book Company. p. 434

Літаратура

  • Андрэй Берастоўскі. Гісторыя ЗША ў апавяданнях і дакументах. Мінск: выдавец А. М. Вараксін, 2019. — 176 с. ISBN 978-985-7220-59-5

Дакументы Кангрэсу