Phaeomarasmius erinaceus

Phaeomarasmius erinaceus
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaFungi
KlaseaAgaricomycetes
OrdenaAgaricales
FamiliaInocybaceae
GeneroaPhaeomarasmius
Espeziea Phaeomarasmius erinaceus
Kühner, 1937

Phaeomarasmius erinaceus Inocybaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Haragi gutxi du eta gainera zaporegabea. Ez da kontsumitzen.

Sinonimoa: Phaeomarasmius aridus, Pholiota erinaceae.

Deskribapena

Kapela: 0,8 eta 1,2 cm bitarteko diametrokoa, ganbila, marroi kolorekoa, ezkatatxo luzangaz estalita, tenteak, lodiak. Ezkata nabarmenengatik ertza oxkarratua.

Orriak: Zabal, lodiak, okre argi kolorekoak hasieran, gero kanela kolorekoak eta azkenean kapelaren kolorekoak.

Hanka: 1 eta 3 cm bitarteko garaierakoa eta 0,4 eta 0,6 cm bitarteko lodierakoa. Zilindrikoa, kurbatua, kapelan dituen antzeko ezkatekin estalia.

Haragia: Mehea, okre kolorekoa, usain eta zapore nabarmenik gabea.[2]

Etimologia: Phaeomarasmius terminoa, grekotik dator, iluna esan nahi duen "phaiós" hitzetik eta Marasmius generotik, "marasmós" hitzetik. Erinaceus epitetoa, itxura kizkurra, arantzatsua, esan nahi duen, "ericius" hitzetik. Kapela ezkata puntazorrotz ete tentez estalita duelako.

Jangarritasuna

Interes gastronomikorik gabea.[3]

Nahasketa arriskua

Espeziearen berezitasuna dela eta, zaila da beste batekin nahastea. Lepiota hystrix delakoaren antza izan dezake, baina honek habitat desberdina du. [4]

Sasoia eta lekua

Udaberrian eta udazkenean, hostozabalen adar hiletan.[5]

Banaketa eremua

Kanada, Ameriketako Estatu Batuak, Europa, Errusia.

Erreferentziak

  1. ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza  •   Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012  •   Euskalnatura  •   Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987  •   Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973  •   Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
  2. ↑ (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 418 or. ISBN 84-404-0530-8..
  3. ↑ (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 239 or. ISBN 84-282-0541-X (T. 3). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..
  4. ↑ (Gaztelaniaz) Ubillos Javier. (2020). Curso de iniciación a la micología, fichas micológicas. Asociacion cultural “Baxauri” Kultur Elkartea Mikologia, Bajauri, Cofradia Vasca de Gastronomia.
  5. ↑ (Gaztelaniaz) Bon,Marcel. (1988). Guia de Campo de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 246 or. ISBN 84-282-0865-4..

Kanpo estekak