پیرس برازنان

پیرس برازنان
OBE
برازنان در ۲۰۱۴
نام هنگام تولدپیرس برندن برازنان
زادهٔ۱۶ مهٔ ۱۹۵۳ ‏(۷۰ سال)[۱]
دراهیدا، شهرستان لوث، ایرلند
شهروندی
  • ایرلند
  • ایالات متحده
محل تحصیلمرکز درام لندن
پیشه
  • بازیگر
  • تهیه‌کننده فیلم
سال‌های فعالیت۱۹۷۵–اکنون
همسر(ها)
فرزندان۵
امضاء

پیرس برندن برازنان (انگلیسی: Pierce Brendan Brosnan؛ ‎/ˈbrɒsnən/‎؛ زادهٔ ۱۶ مه ۱۹۵۳) بازیگر و تهیه‌کننده فیلم ایرلندی است. او بیشتر به عنوان پنجمین بازیگر نقش مأمور مخفی جیمز باند در مجموعه‌فیلم جیمز باند شناخته می‌شود و در چهار فیلم از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۲ (گولدن‌آی، فردا هرگز نمی‌میرد، دنیا کافی نیست و روزی دیگر بمیر) و در چندین بازی ویدئویی مرتبط با این فرنچایز نقش‌آفرینی کرد.

پس از ترک مدرسه در سن ۱۶ سالگی، برازنان آموزش تصویرسازی تجاری را آغاز کرد و به مدت سه سال در مرکز درام در لندن حضور یافت. پس از بازیگری روی صحنه، او در سریال تلویزیونی رمینگتون استیل (۱۹۸۲–۱۹۸۷) به محبوبیت رسید. پس از پایان سریال، برازنان در فیلم‌هایی مانند فیلم جاسوسی جنگ سرد پروتکل چهارم (۱۹۸۷) و کمدی خانم داوت‌فایر (۱۹۹۳) ظاهر شد. او پس از به‌دست‌آوردن شهرت جهانی برای بازی در نقش جیمز باند، در دیگر فیلم‌های برجسته از جمله فیلم حماسی قله دانته (۱۹۹۷) و بازسازی حادثه توماس کراون (۱۹۹۹) نقش‌آفرینی کرد. از زمان ترک نقش باند، او در فیلم‌هایی مانند کمدی موزیکال ماما میا! (۲۰۰۸)، فیلم دلهره‌آور سیاسی سایه‌نویس (۲۰۱۰)، فیلم اکشن فانتزی پرسی جکسون و المپ‌نشینان: دزد آذرخش (۲۰۱۰)، فیلم اکشن جاسوسی دلهره‌آور مرد نوامبر (۲۰۱۴) و دنباله ماما میا! دوباره شروع کنیم (۲۰۱۸) ظاهر شد. در سال ۲۰۲۲، برازنان نقش کنت نلسون / دکتر فیت را در فیلم بلک ادم از دنیای توسعه‌یافته دی‌سی ایفا کرد.

برازنان دو نامزدی جایزه گلدن گلوب را برای مینی‌سریال نانسی آستور (۱۹۸۲) و برای فیلم کمدی سیاه گاوباز (۲۰۰۵) دریافت کرده‌است. او در سال ۱۹۹۶، همراه با تهیه‌کننده فیلم آمریکایی بیو سنت کلر، یک شرکت تولیدی مستقر در لس آنجلس به نام «آیریش دریم تایم» را تشکیل داد.[۲] او همچنین به دلیل فعالیت‌های خیریه و زیست‌محیطی‌اش شناخته شده‌است. برازنان در سال ۱۹۹۷ یک ستاره در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود برای کمک‌هایش به صنعت فیلم دریافت کرد.[۳] در سال ۲۰۲۰، او در فهرست برترین بازیگران سینمای آیریش تایمز در رتبه ۱۵ قرار گرفت.[۴]

اوایل زندگی

برازنان در ۱۶ مه ۱۹۵۳ در دراهیدا، کانتی لوث،[۱] تنها فرزند می (با نام خانوادگی اسمیت) و توماس برازنان، یک نجار، به دنیا آمد. او هم‌نامِ پدربزرگش، پیرس برازنان، است که به نوبهٔ خود از نام خانوادگی والدینش، جان برازنان و مارگارت پیرس، نامگذاری شده‌است.[۵] او به مدت ۱۲ سال در ناوان، شهرستان میث زندگی کرد و در سال ۱۹۹۹ گفت که آنجا را زادگاه خود می‌داند.[۶] پدرش وقتی برازنان یک نوزاد بود خانواده را ترک کرد. مادرش در چهار سالگی به لندن رفت تا به‌عنوان پرستار کار کند. از آن زمان به بعد، او تا حد زیادی توسط پدربزرگ و مادربزرگ مادری خود، فیلیپ و کاتلین اسمیت بزرگ شد. پس از مرگ آن‌ها، او با خاله و سپس با دایی‌اش زندگی کرد، اما پس از آن به خانه‌ای فرستاده شد که توسط زنی به نام آیلین اداره می‌شد. او بعداً گفت: «در دوران کودکی نسبتاً تنها بودم. من هرگز پدرم را نشناختم [چون] وقتی من نوزاد بودم ما را ترک کرد [...] مادرم [به‌دلیل] کاتولیک ایرلندی بودن در دهه ۱۹۵۰، و داشتن ازدواجی ناموجود و همسری که آنجا نبود [...] بسیار رنج برد [او] بسیار شجاع بود و گام‌های جسورانه‌ای برداشت تا در انگلستان پرستار شود. اساساً می‌خواهم زندگی بهتری برای او و خودم داشته‌باشم. مادرم سالی یک‌بار، سالی دو بار به خانه می‌آمد.»[۷]

برازنان در یک خانواده کاتولیک بزرگ شد،[۸][۹][۱۰] و در یک مدرسه محلی که توسط برادران د لا ساله اداره می‌شد تحصیل کرد و در همان زمان به‌عنوان «پسر محراب» خدمت کرد.[۱۰] او ایرلند را در ۱۲ اوت ۱۹۶۴ ترک کرد و به اسکاتلند رفت تا با مادرش و همسر جدید او، ویلیام کارمایکل، در خانه‌شان در لانگنیدری متحد شود.[۱۱][۱۲] کارمایکل، برازنان را برای نخستین بار در سن ۱۱ سالگی برای دیدن یک فیلم جیمز باند (گلدفینگر) برد.[۱۳] آنها بعداً به لندن بازگشتند، جایی که برازنان در مدرسه الیوت در پاتنی، که اکنون به نام «آکادمی آرک پاتنی» شناخته می‌شود، تحصیل کرد.[۷][۱۴] او هنگام بحث در مورد انتقال خود از ایرلند به انگلیس، گفت: «وقتی به‌عنوان یک پسربچهٔ ایرلندی ۱۰ ساله به یک شهر بسیار بزرگ مانند لندن می‌روید، زندگی‌تان ناگهان بسیار سریع‌تر پیش می‌رود [...] این به شما حس ایرلندی‌بودن‌تان را می‌دهد. بریتانیایی‌ها روش فوق‌العاده‌ای برای انجام این کار دارند، و من احساس عمیق خاصی از خارجی‌بودن داشتم.»[۷] نام مستعار او در مدرسه «ایرلندی» بود.[۱۵]

پس از ترک مدرسه در ۱۶ سالگی، برازنان تصمیم گرفت نقاش شود و آموزش تصویرسازی تجاری را در مدرسه هنر سنت مارتین در لندن آغاز کرد.[۱۶][۱۷] او هنگام شرکت در تمرینی در یک کارگاه در اوال‌هاوس، یک آتش‌خوار را دید که به مردم یاد می‌داد چگونه آتش بخورند و تصمیم گرفت به آن بپیوندد.[۱۸] او بعداً به مدت سه سال به عنوان بازیگر در مرکز درام لندن آموزش دید.[۱۹] او در تشریح احساس بازیگرشدن و تأثیری که در زندگی‌اش داشت، گفت: «زمانی که بازیگری را کشف کردم، یا وقتی بازیگری مرا کشف کرد، برایم یک رهایی بود. این مانند پله‌ای به زندگی دیگری بود، دور از زندگی‌ای که داشتم، و بازیگری چیزی بود که در آن خوب بودم، چیزی که مورد قدردانی قرار گرفت. این رضایتی بزرگ در زندگی من بود.»[۷]

زندگی حرفه‌ای

آغاز کار

برازنان که در سال ۱۹۷۵ از مرکز درام فارغ‌التحصیل شد، به عنوان دستیار بازیگری مدیر صحنه در تئاتر سلطنتی یورک شروع به کار کرد و نخستین نقش بازیگری خود را در تا تاریکی صبر کن انجام داد. در عرض شش ماه، نمایشنامه‌نویس تنسی ویلیامز او را برای بازی در نقش مک‌کیب در اولین نمایش بریتانیایی از علامت رد دویل بتری (با نام «پیرس برازمن») انتخاب کرد.[۲۰] اجرای او در لندن سر و صدایی به پا کرد و برازنان هنوز هم تلگرامی ارسالی از ویلیامز را دارد که در آن نوشته شده‌است: «از خدا بخاطر تو سپاسگذارم، پسر عزیزم».[۲۱] در سال ۱۹۷۷، فرانکو زفیرلی او را برای حضور در نمایشنامه فیلومنا اثر ادواردو د فیلیپو در کنار جوآن پلورایت و فرانک فینلی انتخاب کرد.[۲۲]

برازنان کار خود را با حضور کوتاه در فیلم‌هایی مانند جمعه خوب طولانی (۱۹۸۰) و آینه ترک برداشته (۱۹۸۰) و همچنین نقش‌های تلویزیونی اولیه در حرفه‌ای‌ها و نمایش امروز ادامه داد. او با بازی در مینی‌سریال محبوب عمارت‌های آمریکا به یک ستاره تلویزیونی در ایالات متحده تبدیل شد.[۲۳] او این کار را در سال ۱۹۸۲ با مینی‌سریال ۹ قسمتی بی‌بی‌سی نانسی آستور دنبال کرد که زندگی لیدی آستور، اولین زنی که در پارلمان بریتانیا نشسته بود را به نمایش گذاشت. بازی او در نقش رابرت گولد شاو دوم، نامزدی جایزه گلدن گلوب را در سال ۱۹۸۵ برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد به ارمغان آورد.[۲۴]

در سال ۱۹۸۲، برازنان به کالیفرنیای جنوبی نقل مکان کرد و با بازی در نقش اصلی سریال پلیسی کمدی-رمانتیک رمینگتون استیل از ان‌بی‌سی، محبوبیت خود را در ایالات متحده افزایش داد.[۱][۱۱] واشینگتن پست در همان سال خاطرنشان کرد که برازنان «می‌تواند به عنوان یک جیمز باند جوان به موفقیت برسد.»[۲۵] پس از پایان کار در رمینگتون استیل در سال ۱۹۸۷، برازنان در چندین فیلم ظاهر شد، از جمله پروتکل چهارم (۱۹۸۷)، فیلم دلهره‌آور فریبکاران در مورد جنگ سرد که در آن در کنار مایکل کین ظاهر شد، و مینی‌سریال خانه نجیب (۱۹۸۸) اثر جیمز کلیول و مرد چمن‌زن (۱۹۹۲). در سال ۱۹۹۲، او در یک قسمت آزمایشی برای ان‌بی‌سی به نام «Running Wilde»، نقش یک خبرنگار مجله «Auto World» را با بازی جنیفر لاو هیویت در نقش دخترش ضبط کرد، اما این پایلوت هرگز پخش نشد.[۲۶] او در سال ۱۹۹۳ در فیلم کمدی خانم داوت‌فایر ظاهر شد. او همچنین در چندین فیلم تلویزیونی از جمله قربانی عشق (۱۹۹۱)، قطار مرگبار (۱۹۹۳) و نگهبان شب (۱۹۹۵) یک فیلم جاسوسی در هنگ‌کنگ ظاهر شد. در سال ۲۰۰۳، برازنان جایزه یک عمر دستاورد را از آکادمی فیلم و تلویزیون ایرلند را به خاطر مشارکتش به فیلم ایرلند دریافت کرد.

جیمز باند

Smiling man with short, tousled hair, wearing white shirt open at collar, and black jacket.
برازنان در جشنواره فیلم کن ۲۰۰۲

برازنان برای اولین بار با تهیه‌کننده فیلم جیمز باند آلبرت آر. براکلی، در صحنه‌های فیلم «فقط به خاطر چشمان تو ملاقات کرد، زیرا همسر اولش، کاساندرا هریس، به عنوان کنتس لیسل فون شلاف، معشوقه میلوس کلمبو انتخاب شده بود. بروکلی گفت: «اگر او بتواند خوب بازی کند [...] انتخابم خواهد بود» تا نقش باند را از راجر مور به ارث ببرد.[۲۷] هر دو انترتینتمت تونایت و نشنال اینکوایر گزارش داده بودند که برازنان قرار است نقش دیگری از مور را به ارث ببرد، یعنی نقش سیمون تمپلار در سینت.[۲۷] برازنان در ژوئیه ۱۹۹۳ این شایعات را تکذیب کرد، اما افزود: «این ایده هنوز روی میز یک نفر در هالیوود در حال فروپاشی است.»[۲۸]

برازنان برای سه فیلم باند با گزینه چهارم قرارداد امضا کرد. نخستین فیلم، گولدن‌آی در سال ۱۹۹۵، ۳۵۰ میلیون دلار در سرتاسر جهان فروش داشت،[۲۹] چهارمین فیلم پرفروش سال ۱۹۹۵،[۳۰] که آن را با توجه به تورم، به موفق‌ترین فیلم باند از زمان مونریکر تبدیل کرد.[۳۱] این فیلم امتیاز ۷۸٪ مثبت را از راتن تومیتوز،[۳۲] و ۶۵٪ از متاکریتیک کسب کرد.[۳۳] در شیکاگو سان تایمز، راجر ایبرت ۳ ستاره از ۴ را به فیلم داد و گفت که نسخهٔ جیمز باند برازنان «به نوعی حساس‌تر، آسیب‌پذیرتر و از نظر روانی کامل‌تر» از نسخه‌های فیلم‌های قبلی است و همچنین دربارهٔ «از دست‌دادن معصومیت» باند نسبت فیلم‌های قبلی اظهار نظر کرد.[۳۴] جیمز براردینلی برازنان را به عنوان «پیشرفتی قطعی نسبت به سلف بلافصل خود» با «اشتیاق شوخ‌طبعی همراه با جذابیت طبیعی او» توصیف کرد.[۳۵]

در سال ۱۹۹۶، برازنان یک شرکت تولید فیلم به نام «آیریش دریم تایم» را به همراه شریک سازنده و دوست قدیمی‌اش بیو سنت کلر تشکیل داد.[۳۶] برازنان و سنت کلر نخستین محصول ایرلندی دریم تایم را با عنوان برادرزاده در سال ۱۹۹۸ منتشر کردند.[۳۷] یک سال بعد، دومین پروژه استودیویی این شرکت به نام حادثه توماس کراون منتشر شد و با موفقیت گیشه و پاسخ مثبت منتقدان مواجه شد.[۳۸]

برازنان در سال ۱۹۹۷ با فردا هرگز نمی‌میرد و در سال ۱۹۹۹ با دنیا کافی نیست به نقش جیمز باند بازگشت که با موفقیت روبرو شد. در سال ۲۰۰۲، برازنان برای چهارمین بار در نقش باند در فیلم روزی دیگر بمیر ظاهر شد و نقدهای متفاوتی را دریافت کرد که مشابه دو مورد قبلی بود، اما در گیشه موفق بود. خود برازنان متعاقباً از بسیاری از جنبه‌های چهارمین فیلم باند خود انتقاد کرد. او در حین ارتقاء به این موضوع اشاره کرد که دوست دارد نقش خود را در نقش جیمز باند ادامه دهد: «حتماً می‌خواهم کار دیگری انجام دهم. شان کانری شش اثر داشت. شش همان عددی است، که پس از آن هرگز برنمی‌گردید.»[۳۹] برازنان از ایون پروداکشنز درخواست کرد که در هنگام پذیرفتن این نقش، اجازه داشته باشد در پروژه‌های دیگر بین فیلم‌های باند کار کند. این درخواست پذیرفته شد، و برای هر فیلم باند، برازنان حداقل در دو فیلم اصلی دیگر، از جمله چندین فیلم که او تهیه کرده بود، ظاهر شد،[۱۵] با ایفای طیف گسترده‌ای از نقش‌ها، از یک دانشمند در مریخ حمله می‌کند! از تیم برتون تا نقش اصلی در جغد خاکستری که زندگی آرچیبالد استنسفلد بلانی، یکی از اولین حافظان محیط زیست کانادا را مستند می‌کند.

مدت کوتاهی پس از انتشار فیلم روزی دیگر بمیر، رسانه‌ها شروع به این سؤال کردند که آیا برازنان این نقش را برای پنجمین بار بازی خواهد کرد یا خیر. در آن زمان برازنان به تولد ۵۰ سالگی خود نزدیک می‌شد. برازنان به خاطر داشت که هم طرفداران و هم منتقدان تا سن ۵۷ سالگی از بازی راجر مور در این نقش بسیار ناراضی بودند، اما او برای قسمت پنجم از حمایت عمومی هم از سوی منتقدان و هم از طرفداران فرنچایز برخوردار بود. به همین دلیل، او همچنان مشتاق اجرای مجدد نقش خود بود.[۴۰] در اکتبر ۲۰۰۴، برازنان گفت که خود را از این نقش کنار گذاشته شده‌است.[۴۱] اگرچه بارها شایعه شده بود که هنوز برای بازی در نقش «۰۰۷» تلاش می‌کند، او چندین بار آن را تکذیب کرده بود و در فوریه ۲۰۰۵ در وب‌سایت رسمی خود پست کرد که این نقش را کنار گذاشته‌است.[۴۲] دنیل کریگ این نقش را در ۱۴ اکتبر ۲۰۰۵ بر عهده گرفت.[۴۳] در مصاحبه‌ای با گلوب اند میل از برازنان پرسیده شد که نظر او دربارهٔ کریگ به عنوان جیمز باند جدید چیست؟ او پاسخ داد: «من مثل همه مشتاقانه منتظر آن هستم. دنیل کریگ بازیگر بزرگی است و قرار است کار فوق‌العاده‌ای انجام دهد.»[۴۴] او در مصاحبه‌ای با اینترنشنال هرالد تریبون این حمایت را مجدداً تأیید کرد و اظهار داشت که «[کریگ] در راه تبدیل‌شدن به یک جیمز باند به‌یادماندنی است.»[۴۵] برازنان بعداً گفت که در پایان دوره تصدی خود صدمه دیده‌است.[۴۶]

برازنان در دوران تصدی خود در فیلم‌های جیمز باند، در بازی‌های ویدیویی جیمز باند نیز شرکت داشت. در سال ۲۰۰۲، برازنان به عنوان چهره باند در بازی ویدیویی جیمز باند ۰۰۷: شب جهنمی (با صدای مکسول کالفیلد) استفاده شد. در سال ۲۰۰۴، برازنان در بازی، جیمز باند ۰۰۷: همه‌چیز یا هیچ‌چیز ، نقش‌آفرینی کرد و قراردادی را برای استفاده از شباهت فیزیکی او و همچنین صداپیشگی برای این شخصیت بست.[۴۷] او همچنین همراه با جیمی لی کرتیس و جفری راش در خیاط پاناما در سال ۲۰۰۱ بازی کرد و همچنین صداپیشه نقش یک ماشین را در قسمت اول از فصل سیزدهم سیمپسون‌ها انجام داد.

پس از جیمز باند

نخستین نقش برازنان پس از جیمز باند، نقش دانیل رافرتی در سال ۲۰۰۴ در قوانین جذابیت بود. گرت مورفی، از entertainment.ie، اجرای برازنان را «به‌طور شگفت‌آوری مؤثر» توصیف کرد، که «به آرامی شخصیت جیمز باند او را از بین می‌برد و او را با یک انرژی خشمگین تکمیل می‌کند».[۴۸] در همان سال برازنان در فیلم پس از غروب در کنار سلما هایک و وودی هرلسون بازی کرد. این فیلم به‌طور کلی نقدهای منفی دریافت کرد[۴۹] و در گیشه شکست خورد. فیلم بعدی برازنان، گاوباز محصول ۲۰۰۵ بود. او در نقش جولیان نوبل، یک قاتل خسته و عصبی که با یک فروشنده دوره‌گرد (گاوباز (فیلم)) در یک بار مکزیکی ملاقات می‌کند، بازی کرد. این فیلم به‌طور کلی نقدهای مثبتی را به همراه داشت.[۵۰] راجر ایبرت برای شیکاگو سان-تایمز عملکرد برازنان را بهترین عملکرد دوران حرفه‌ای او خواند.[۵۱] برازنان نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد در فیلم موزیکال یا کمدی شد، که به واکین فینیکس برای سربه‌راه باش رسید.[۵۲] در سال ۲۰۰۶، برازنان فیلم‌های رسمی جام جهانی فوتبال را به کارگردانی مایکل آپتد روایت کرد.[۵۳]

در سال ۲۰۰۷، برازنان در فیلم سرافیم فالز در کنار همکار ایرلندی لیام نیسون ظاهر شد. این فیلم در ۲۶ ژانویه ۲۰۰۷ برای نمایش‌های محدود اکران شد و بازخورد متوسطی داشت. کوین کراست از لس آنجلس تایمز خاطرنشان کرد که برازنان و نیسون «دشمنان خوبی هستند».[۵۴] در همان سال، برازنان از ساخت یک وسترن با بازیگران دیگر ایرلندی، گابریل بیرن و کالم مینی صحبت کرد.[۵۵] در همان سال برازنان در نقش تام رایان در پروانه‌ای روی چرخ بازی کرد.

فعالیت‌های خیریه

برازنان در دورانی که سخنگوی محیط زیست پاسیفیک گرین در اواخر دهه ۱۹۹۰ بود

برازنان از سال ۲۰۰۱ سفیر یونیسف ایرلند بوده‌است و اعلامیه ویژه‌ای را به مناسبت راه اندازی کمپین یونیسف با لیام نیسون «اتحاد با کودکان، اتحاد در برابر ایدز» ثبت کرده‌است.[۵۶] برازنان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۴ از جان کری حمایت کرد و از حامیان جدی ازدواج همجنس‌گرایان است.[۵۷]

برازنان نخستین بار در سال ۱۹۶۲ در سن ۹ سالگی از مسابقه تسلیحات هسته‌ای آگاه شد، زمانی که محکومیت جهانی آزمایش هسته‌ای ایالات متحده در سایت آزمایش نوادا به تیتر اخبار بین‌المللی تبدیل شد.[۵۸] در طول دهه ۱۹۹۰، او در کنفرانس‌های خبری در واشینگتن، دی.سی. شرکت کرد تا به صلح سبز کمک کند تا توجه خود را به کمپین پایان‌دادن به آزمایش جنگ‌افزار هسته‌ای با یک پیمان منع جامع جلب کند.[۵۸] برازنان در حمایت از اعتراض صلح سبز علیه برنامه آزمایش هسته‌ای فرانسه، اولین نمایش فیلم گولدن‌آی در فرانسه را تحریم کرد.[۵۹]

از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰، برازنان و همسرش اسمیت با شورای دفاع از منابع طبیعی و صندوق بین‌المللی رفاه حیوانات همکاری کردند تا از ساخت کارخانه نمک پیشنهادی در تالاب سن ایگناسیو جلوگیری کنند.[۶۰] این زوج به همراه هلی بری، سیندی کرافورد و داریل هانا با موفقیت با تأسیسات گاز طبیعی مایع در بندر کابریلو که در سواحل مالیبو پیشنهاد شده بود، مبارزه کردند. کمیسیون اراضی ایالتی سرانجام اجاره ساخت ترمینال را رد کرد.[۶۱] در مه ۲۰۰۷، فرماندار آرنولد شوارتزنگر این تأسیسات را وتو کرد.[۶۲]

در مه ۲۰۰۷، برازنان و اسمیت ۱۰۰٫۰۰۰ دلار برای کمک به جایگزینی زمین بازی در جزیره کائوآئی هاوایی، جایی که صاحب یک خانه هستند، اهدا کردند.[۶۳] در ۷ ژوئیه ۲۰۰۷، برازنان فیلمی را در لایو ایرث در لندن ارائه کرد.[۶۴] او همچنین یک تبلیغ تلویزیونی برای این هدف ضبط کرد.[۶۵]

برازنان همچنین به عنوان یکی از اعضای هیئت مشاوران انجمن حفاظت دریایی سی شپردز فهرست شده‌است.[۶۶] در سال ۲۰۰۴، او توسط «بنیاد سبک پایدار» به عنوان "خوشتیپ‌ترین طرفدار محیط زیست» انتخاب شد.[۶۷]

فیلم‌شناسی

فیلم

سال عنوان نقش یادداشت‌ها
۱۹۸۰ جمعه خوب طولانی ایرلندی اول
آینه ترک برداشته بازیگر نقش «جیمی» حضور افتخاری
۱۹۸۶ خانه‌به‌دوش‌ها ژان چارلز پومیر
۱۹۸۷ تافین مارک تافین
پروتکل چهارم والری پتروفسکی/جیمز ادوارد راس
۱۹۸۸ فریب‌کاران ویلیام ساویج
۱۹۹۰ آقای جانسون هری رودبک
۱۹۹۲ مرد چمن‌زن لارنس آنجلو
یک قدم تا جهنم دنی اونیل
۱۹۹۳ خانم داوت‌فایر استوارت «استو» دانمایر
گرفتار گاروان
۱۹۹۴ رابطه عاشقانه کن آلن
۱۹۹۵ گولدن‌آی جیمز باند نامزد—جایزه ساترن برای بهترین بازیگر مرد
نامزد—جایزه فیلم ام‌تی‌وی برای بهترین مبارزه (همراه با فامکه یانسن)
۱۹۹۶ مریخ حمله می‌کند! پروفسور دونالد کسلر
آینه دو چهره دارد الکس
۱۹۹۷ رابینسون کروزوئه رابینسون کروزوئه
قله دانته هری دالتون
فردا هرگز نمی‌میرد جیمز باند جایزه ساترن برای بهترین بازیگر مرد
نامزد—جوایز فیلم اروپا برای دستاورد برجسته اروپا در سینمای جهان
۱۹۹۸ جستجو برای کملوت شاه آرتور صدا
برادرزاده جو بردی همچنین تهیه‌کننده
۱۹۹۹ جغد خاکستری جغد خاکستری
مسابقه جان مک‌گی همچنین تهیه‌کننده
حادثه توماس کراون توماس کراون
دنیا کافی نیست جیمز باند جایزه امپایر برای بهترین بازیگر مرد
نامزد—جایزه تمشک طلایی برای بدترین ترکیب صفحه نمایش (همراه با دنیس ریچاردز)
۲۰۰۱ خیاط پاناما اندرو اوسنارد
۲۰۰۲ روزی دیگر بمیر جیمز باند نامزد—جایزه ساترن برای بهترین بازیگر مرد
اولین دزموند دویل همچنین تهیه‌کننده
۲۰۰۴ پس از غروب مکس بوردت
قوانین جذابیت دنیل رافرتی همچنین تهیه‌کننده اجرایی
۲۰۰۵ گاوباز جولیان نوبل همچنین تهیه‌کننده
نامزد—جایزه ساترن برای بهترین بازیگر مرد
نامزد—جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد – فیلم موزیکال یا کمدی
نامزد—جایزه فیلم و تلویزیون ایرلندی برای بهترین بازیگر نقش اول مرد – فیلم
نامزد—جایزه انجمن منتقدان فیلم سنت لوئیس برای بهترین بازیگر مرد
۲۰۰۶ سرافیم فالز گیدئون
۲۰۰۷ پروانه‌ای روی چرخ تام رایان همچنین شناخته‌شده به‌عنوان «Shattered» (آمریکا) و «Desperate Hours» (اروپا)
همچنین تهیه‌کننده
زندگی زناشویی ریچارد لنگلی
۲۰۰۸ ماما میا! سام کارمایکل جایزه ملی فیلم انگلیس برای بهترین عملکرد – مرد
جایزه تمشک طلایی بدترین بازیگر مکمل مرد
توماس و دوستان: کشف بزرگ راوی دوبله بریتانیا/آمریکا؛ فیلم ویدیوئی
۲۰۰۹ بزرگ‌ترین آلن برویر همچنین تهیه‌کننده اجرایی
۲۰۱۰ سایه‌نویس آدام لنگ جایزه فیلم و تلویزیون ایرلندی برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
نامزد—جایزه حلقه منتقدان فیلم لندن برای بهترین بازیگر مرد سال بریتانیا
نامزد—جایزه ستلایت برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد – فیلم سینمایی
دزد آذرخش کایرون
مرا به یاد داشته باش چارلز هاوکینز
اقیانوس راوی راوی انگلیسی-زبان
۲۰۱۱ بلوار نجات دن دی
من نمیدونم اون چجوری انجامش میده جک آبلهامر
۲۰۱۲ آنچه ما نیاز داریم عشق است فیلیپ عنوان اصلی دانمارکی: «Den Skaldede Frisør»
۲۰۱۳ ورلدز اند گای شفارد
۲۰۱۴ عشق پانچ ریچارد جونز
مسیر طولانی سقوط مارتین شارپ
مرد نوامبر پیتر دورو همچنین تهیه‌کننده اجرایی
۲۰۱۵ نوعی زیبایی ریچارد هیگ همچنین تهیه‌کننده
بازمانده ساعت‌ساز[۶۸]
گریزناپذیر هاموند
یک ستاره کریسمس آقای شپرد
۲۰۱۶ اصرار دیمون اسلون/مرد
آی تی مایک ریگان همچنین تهیه‌کننده اجرایی
۲۰۱۷ تنها پسر زنده در نیویورک ایثن وب
بیگانه لیام هنسی
۲۰۱۸ مرد چرخان کاراگاه رابرت مالوی
ماما میا! دوباره شروع کنیم سام کارمایکل
امتیاز نهایی دیمیتری بلوف
۲۰۲۰ مسابقه آواز یوروویژن: داستان حماسه آتش اریک اریک‌سانگ
۲۰۲۱ ریوردنس: ماجراجویی متحرک پاتریک / پدربزرگ صداپیشه[۶۹]
ناجورها ریچارد پیس همچنین تهیه‌کننده اجرایی
مثبت کاذب دکتر جان هیندل
سیندرلا پادشاه
۲۰۲۲ دختر پادشاه لوئی چهاردهم فیلمبرداری در سال ۲۰۱۴
بلک ادم کنت نلسون / دکتر فیت
۲۰۲۳ قانون شکنان بیلی مک‌درموت پس‌تولید
۲۰۲۳ چارلی چابک چارلی سوئیفت پس تولید

تلویزیون

سال عنوان نقش یادداشت‌ها
۱۹۷۹ سکته مورفی ادوارد او'گریدی فیلم تلویزیونی
۱۹۸۰ خانه ترس همر آخرین قربانی قسمت: «Carpathian Eagle»
حرفه‌ای‌ها اپراتور نظارت قسمت: «Blood Sports»
۱۹۸۱ عمارت‌های آمریکا روری او'مانیون نقش اصلی – ۳ قسمت
۱۹۸۲ نمایش امروز دنیس قسمت: «The Silly Season»
نانسی آستور رابرت گولد شاو ۴ قسمت
۱۹۸۲–۱۹۸۷ رمینگتون استیل نام مستعار «رمینگتون استیل»[۷۰] نقش اصلی – ۹۴ قسمت
۱۹۸۸ خانه اشراف ایان دانروس نقش اصلی – ۴ قسمت
۱۹۸۹ دور دنیا در ۸۰ روز فیلیس فاگ نقش اصلی – ۳ قسمت
سرقت نیل اسکینر فیلم تلویزیونی
۱۹۹۱ قتل ۱۰۱ چارلز لاتیمور فیلم تلویزیونی
قربانی عشق پل تاملینسون همچنین شناخته‌شده به‌عنوان «Raw Heat»
فیلم تلویزیونی
۱۹۹۳ قطار مرگبار مایکل «مایک» گراهام همچنین شناخته‌شده به‌عنوان «Detonator»
فیلم تلویزیونی
زنجیره شکسته سِر ویلیام جانسون فیلم تلویزیونی
۱۹۹۴ با غریبه‌ها صحبت نکن داگلاس پاتریک برودی فیلم تلویزیونی
۱۹۹۵ نگهبان شب مایکل «مایک» گراهام فیلم تلویزیونی (همچنین شناخته‌شده به‌عنوان «Detonator 2»)
۲۰۰۱ پخش زنده شنبه شب خودش قسمت: «پیرس برازنان/دستینیز چایلد»
سیمپسون‌ها خودش (حضور افتخاری) صدا
قسمت: «خانه درختی وحشت ۱۲»
۲۰۱۱ کیسه استخوان‌ها مایک نونان نقش اصلی – ۲ قسمت
۲۰۱۷–۲۰۱۹ پسر الی مک کالو نقش اصلی – ۲۰ قسمت
۲۰۱۸ جایزه بریکترو خودش (میزبان) برنامهٔ ویژه تلویزیونی

بازی‌های ویدیوئی

سال عنوان نقش یادداشت‌ها
۱۹۹۷ گولدن‌آی ۰۰۷ جیمز باند شباهت فیزیکی، تصاویر آرشیوشده
۱۹۹۹ فردا هرگز نمی‌میرد
۲۰۰۰ جهان کافی نیست (نینتندو ۶۴)
جهان کافی نیست (پلی‌استیشن)
مسابقه ۰۰۷
۲۰۰۲ جیمز باند ۰۰۷: شب جهنمی شباهت فیزیکی
۲۰۰۴ جیمز باند ۰۰۷: همه‌چیز یا هیچ‌چیز شباهت فیزیکی و صدا

منابع

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ "Brosnan's personal site". Archived from the original on 2 November 2013.
  2. ↑ Barnes, Mike (11 January 2016). "Beau St. Clair, Pierce Brosnan's Producing Partner, Dies at 63". هالیوود ریپورتر. Retrieved 4 February 2016.
  3. ↑ "Pierce Brosnan". لس آنجلس تایمز (به انگلیسی). Retrieved 2 July 2021.
  4. ↑ Clarke, Donald; Brady, Tara. "The 50 greatest Irish film actors of all time – in order". The Irish Times.
  5. ↑ "Brosnan Family Tree". geni.com. Retrieved 22 February 2021.
  6. ↑ "Pierce Brosnan honoured by Navan Town". RTÉ News. 11 November 1999.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ Chutkow, Paul (December 1997). "Brosnan. Pierce Brosnan". Cigaraficionado.com. Archived from the original on 29 August 2008. Retrieved 23 October 2008.
  8. ↑ Farndale, Nigel (29 January 2008). "Pierce Brosnan: James who?". The Daily Telegraph. Archived from the original on 10 January 2022. Retrieved 11 September 2010.
  9. ↑ Louie, Rebbeca (25 December 2005). "Eyes that Pierce. After Bond, Brosnan looks to future with a killer role". نیویورک دیلی نیوز. Retrieved 13 September 2010. [پیوند مرده]
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Grant, Meg (July 2008). "Pierce Brosnan Interview: Not the James Bond You Remember". ریدرز دایجست. Archived from the original on 10 September 2010. Retrieved 19 September 2010.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ "Pierce Brosnan". Inside the Actors Studio. Season 9. Episode 903. 24 November 2002. Bravo. Archived from the original on ۹ اوت ۲۰۰۷. https://web.archive.org/web/20070809080618/http://www.bravotv.com/Inside_the_Actors_Studio/guest/Pierce_Brosnan.
  12. ↑ بایرون آلن (host) (1993). "Pierce Brosnan: Part 2". Entertainers with Byron Allen.
  13. ↑ "Brosnan is a true Father Figure". ShowBiz Ireland. 1 November 2002. Retrieved 22 February 2007.
  14. ↑ Nathan, Ian (October 1997). "The Empire 100 Interview". Empire (100): 116.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ Butler, Karen (February 2007). "Fierce Brosnan". Irish Echo Online. Archived from the original on 5 February 2007. Retrieved 22 February 2007.
  16. ↑ Jonathan Jones (30 September 2011). Saint Martins emerges blinking in bright new home. But is it art?: King's Cross premises a far cry from Soho 'hell', but some students fear college will have lost its charm بایگانی‌شده در ۴ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine. The Guardian. Accessed August 2013.
  17. ↑ "Alumni". St Martins College. Archived from the original on 29 June 2011. Retrieved 1 July 2011.
  18. ↑ Pierce Brosnan: questions from the floor بایگانی‌شده در ۹ ژوئن ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine: guardian.co.uk Guardian News and Media – 18 March 2003
  19. ↑ "Drama Centre London: Former". Central Saint Martins College of Art and Design. Archived from the original on 4 February 2007. Retrieved 22 February 2007.
  20. ↑ Carrick, Peter (2002). Pierce Brosnan. Citadel Press, p18–36. شابک ‎۰−۸۰۶۵−۲۳۹۶−۴.
  21. ↑ Membery, York (2002). Pierce Brosnan: The Biography. Virgin Books. شابک ‎۱−۸۵۲۲۷−۹۶۷−۲.
  22. ↑ Obit of Helen Montagu. 8 January 2004. The Independent[پیوند مرده]. Retrieved 27 August 2010
  23. ↑ "Manions of America". MTV Movies. Retrieved 16 April 2008.
  24. ↑ "Awards for Pierce Brosnan". Internet Movie Database. Retrieved 22 February 2007.
  25. ↑ Last, Kimberly (1996). "Pierce Brosnan's Long and Winding Road To Bond". 007 Magazine. Archived from the original on 9 October 2006. Retrieved 22 February 2007.
  26. ↑ Charlie Rose (host) (5 August 1999). "Pierce Brosnan/Rene Russo". The Charlie Rose Show. PBS.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ Last, Kimberly (1996). "Pierce Brosnan's Long and Winding Road To Bond". 007 Magazine. Archived from the original on 9 October 2006. Retrieved 22 February 2007.
  28. ↑ Belson, Eve (July 1993). "Pierce Brosnan: Urbane Leading Man". Orange Coast.
  29. ↑ "GoldenEye". باکس آفیس موجو. Retrieved 15 November 2006.
  30. ↑ "1995 Worldwide Grosses". باکس آفیس موجو. Retrieved 24 November 2006.
  31. ↑ "Box Office History for James Bond Movies". The Numbers. Nash Information Service. Retrieved 18 October 2007.
  32. ↑ "GoldenEye (1995)". rottentomatoes.com. Retrieved 16 November 2006.
  33. ↑ "GoldenEye". metacritic.com. Archived from the original on 23 January 2007. Retrieved 24 November 2006.
  34. ↑ Ebert, Roger (17 November 1995). "GoldenEye". شیکاگو سان-تایمز. Chicago, Illinois: Sun-Times Media Group. Archived from the original on 5 January 2007. Retrieved 16 November 2006.
  35. ↑ Berardinelli, James (1995). "GoldenEye". reelviews.net. Retrieved 16 November 2006.
  36. ↑ "Brosnan's personal site". Archived from the original on 2 November 2013.
  37. ↑ McNary, Dave (11 January 2016). "Beau St. Clair, Pierce Brosnan's Producing Partner, Dies". ورایتی. Retrieved 6 February 2016.
  38. ↑ "Bio Basics". The Official Pierce Brosnan Site. PBFC. Archived from the original on 4 April 2008. Retrieved 15 April 2008.
  39. ↑ Nathon, Ian (December 2002). "Numero Uno (Die Another Day cover story)". Empire (162): 103.
  40. ↑ "Brosnan uncertain over more Bond". بی‌بی‌سی نیوز. 2 April 2004. Retrieved 1 May 2011.
  41. ↑ "Brosnan: No More 007". scifi.com. 14 October 2004. Archived from the original on 4 November 2004. Retrieved 22 February 2007.
  42. ↑ Brosnan, Pierce (February 2005). "The Official Pierce Brosnan site". Archived from the original on 1 September 2006. Retrieved 13 September 2006.
  43. ↑ "Daniel Craig takes on 007 mantle". بی‌بی‌سی نیوز. London, England: بی‌بی‌سی. 14 October 2005. Retrieved 22 February 2007.
  44. ↑ "Pierce Brosnan answers". Globe and Mail. Canada. 14 September 2006. Archived from the original on 9 July 2008. Retrieved 14 September 2006.
  45. ↑ Anderson, John (22 January 2007). "A grittier Brosnan takes on riskier roles". International Herald Tribune.
  46. ↑ Field, Matthew; Chowdhury, Ajay (2015). Some Kind of Hero: The Remarkable Story of the James Bond Films. Cheltenham, Gloustershire, England: The History Press. ISBN 978-0-7509-6650-4.
  47. ↑ "Everything or Nothing". EA Games. Archived from the original on 27 December 2007. Retrieved 22 February 2007.
  48. ↑ Murphy, Garreth (10 May 2004). "Laws of Attraction". entertainment.ie. Archived from the original on 27 September 2007. Retrieved 22 February 2007.
  49. ↑ "After the Sunset". Rotten Tomatoes. Retrieved 22 February 2007.
  50. ↑ "The Matador". Rotten Tomatoes. Retrieved 22 February 2007.
  51. ↑ Ebert, Roger (6 January 2006). "The Matador (2005)". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 2 February 2007. Retrieved 22 February 2007.
  52. ↑ "'Brokeback Mountain' leads Golden Globe nominations". CNN. 15 December 2005. Retrieved 22 February 2007.
  53. ↑ "The 2006 FIFA World Cup Film: The Grand Finale (2006)" بایگانی‌شده در ۱۰ مه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine. The New York Times. Retrieved 28 January 2013
  54. ↑ Crust, Kevin (26 January 2007). "Seraphim Falls". لس آنجلس تایمز. Archived from the original on 5 February 2007. Retrieved 19 February 2007.
  55. ↑ "Pierce Brosnan Plans All-Irish Western". StarPulse News. 17 March 2007. Archived from the original on 20 March 2007. Retrieved 19 March 2007.
  56. ↑ "Children and AIDS". UNICEF بایگانی‌شده در ۱۹ اوت ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine. Retrieved 25 October 2008
  57. ↑ "Metro.co.uk". Retrieved 19 February 2007.
  58. ↑ ۵۸٫۰ ۵۸٫۱ "Brosnan's personal site". Archived from the original on 2 November 2013.
  59. ↑ Lang, Kirsty (3 December 1995). "Bond drops a bomb". ساندی تایمز.
  60. ↑ "Brosnan's personal site". Archived from the original on 2 November 2013.
  61. ↑ Silverman, Stephen M. (11 April 2007). "Halle Berry, Others Protest Natural Gas Facility". People. Time Inc. Retrieved 17 April 2007.
  62. ↑ Cabrillo Port Dies a Santa Barbara Flavored Death End-Zone Dance بایگانی‌شده در ۲۹ ژوئیه ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Independent, 24 May 2007
  63. ↑ Washington Post article "Brosnan, Wife Help School Kids in Hawaii" 31 May 2007. Retrieved 27 August 2010
  64. ↑ "London Live Earth line-up revealed". NME News. 5 July 2007. Retrieved 8 January 2008.
  65. ↑ "Brosnan's personal site". Archived from the original on 2 November 2013.
  66. ↑ "Sea Shepherd Advisors – Pierce Brosnan". Archived from the original on 3 March 2016.
  67. ↑ "Sustainable Style Foundation". Archived from the original on 3 September 2010. Retrieved 27 August 2010.
  68. ↑ "Trailer and Poster for Survivor, Starring Pierce Brosnan and Milla Jovovich". ComingSoon. 2 April 2015. Retrieved 2 April 2015.
  69. ↑ Vlessing, Etan (11 September 2020). "Pierce Brosnan, Lilly Singh, Brendan Gleeson to Voice 'Riverdance: The Animated Adventure' Feature (Exclusive)". هالیوود ریپورتر. Retrieved 12 September 2020.
  70. ↑ The "title character" of Remington Steele actually did not exist, and the man who assumed the identity never learned his own real name.

پیوند به بیرون