Albert Camus

Albert Camus
Nacemento7 de novembro de 1913
Lugar de nacementoMondovi
Falecemento4 de xaneiro de 1960
Lugar de falecementoVilleblevin
Causasingle-vehicle accident
SoterradoCemetery in Lourmarin
NacionalidadeFrancia
RelixiónAgnóstico
Alma máterUniversidade de Argel Benyoucef Benkhedda
Ocupaciónescritor, filósofo, novelista, xornalista, ensaísta, dramaturgo, guionista, membro da resistencia francesa, poeta, futbolista e xornalista de opinión
CónxuxeSimone Hié (m. 1934; div. 1940)
Francine Faure (m. 1940)
FillosCatherine Camus (1945)
Jean Camus (1945)
Coñecido porL'homme révolté, A Happy Death, A caída, O Mito de Sísifo, O estranxeiro, A peste, Albert Camus, María Casares. Correspondence (1944-1959), Caligula e Neither Victims Nor Executioners
PremiosPremio Nobel de Literatura
Na rede
IMDB: nm0133411 Allocine: 83175 IBDB: 10067
Facebook: AlbertCamusAuthor Bitraga: 348 Spotify: 2UX7LGfl7zC1QA9LMxLb0U iTunes: 57528162 Musicbrainz: 4819b042-108f-46a7-a396-d2831845deff Songkick: 138421 Discogs: 448200 WikiTree: Camus-12 Find a Grave: 2232 Deezer: 157197 Genius: Albert-camus Editar o valor em Wikidata
[ editar datos en Wikidata ]

Albert Camus, nado en Mondovi -actual Dréan (en árabe : الذرعان)- (Alxeria) o 7 de novembro de 1913 e finado en Villeblevin no departamento de Yonne (Francia) o 4 de xaneiro de 1960, foi un escritor e filósofo francés. Dende un punto de vista artístico, trátase dun autor vencellado ao existencialismo, malia que afirmou non comungar cos seus postulados filosóficos[1]. En 1957 concedéuselle o Premio Nobel de Literatura.

Traxectoria

Cando Camus tiña un ano o seu pai morreu na batalla do Marne e a familia trasladouse a Alxer. En 1932 publicou os seus primeiros escritos na revista Sud. Uniuse ao Partido Comunista Francés en 1935[2] logo do fracaso da revolución de 1934 en España. En 1935 comezou a escribir L'Envers et l'Endroit que se publicou dous anos máis tarde.

Cando no ano 1957, con 44 anos, lle foi concedido o Premio Nobel de Literatura dixo:[3]

Houberon darllo a Malraux

A sociedade parisiense e francesa do momento non recibiu o premio e recoñecemento internacional con moito entusiasmo.[4] Pola contra, Sartre ao coñecer a noticia dixo: "Ben feito".[5] Tratábase do primeiro Nobel que non procedía da burguesía, senón dos arrabaldes de Alxer, dunha familia modesta cuxa nai se dedicaba a labores de limpeza.[6]

O discurso que Camus pronunciou na cerimonia de entrega do premio converteuse co tempo nunha alegación modelo do compromiso do escritor co seu tempo.[7] Camus dixo en Estocolmo que el, que formaba parte da xeración dos mozos que querían cambiar o mundo, sentíase agora inclinado a conservalo.

Unha das súas frases que xeraron máis polémicas foron:[8][9]

Entre a miña nai e a xustiza, sempre preferirei a miña nai
Se nada existe, todo está permitido

Apoiou os republicanos contra Francisco Franco.[10]

Tumba de Albert Camus.

Morreu nun accidente de tráfico só 3 anos despois do galardón.

Segundo a súa propia filla Catherine, era un misóxino e esa misoxinia de Camus está amplamente documentada.[11] Simone de Beauvoir dicía que era bastante "feudal".[12]

"É certo que non creo en Deus, pero iso non significa que eu son ateo, e eu estaría de acordo con Benjamin Constant, que pensaba que a falta de relixión era algo vulgar e ata trillado", dixo nunha entrevista publicada en 1956 polo diario francés Le Monde.[13][14]

Obra

  • Révolte dans les Asturies, 1936.
  • La Mort heureuse, 1936-1938.
  • L'Envers et l'Endroit, 1937.
  • Noces, 1938.
  • L'Été, 1938.
  • Le Mythe de Sisyphe, 1942.
  • O estranxeiro, 1942.[15]
  • Caligula, 1944.
  • Le Malentendu, 1944.
  • A peste[16] (La peste), 1947.
  • L'État de siège, 1948.
  • Cartas a un amigo alemán (Lettres à un ami allemand), 1948.[17]
  • Os xustos (Les Justes), 1950[18].
  • L'Homme révolté, 1951.
  • A caída (La Chute), 1956.[19] Existe unha segunda tradución a cargo de Xosé Manuel Beiras, publicada en novembro de 2019 por Laiovento co título A desfeita[20].
  • L'Exil et le Royaume (La Femme adultère, Le Renégat, Les Muets, L'Hôte, Jonas, La Pierre qui pousse), 1957.
  • Actuelles I, Chroniques 1944-1948 (1950).
  • Actuelles II, Chroniques 1948-1953 (1953).
  • Actuelles III, Chroniques algériennes, 1939-1958 (1958).

Publicacións póstumas

  • Carnets I (mai 1935-février 1942), 1962.
  • Carnets II, (janvier 1942-mars 1951), 1964.
  • Carnets III, (mars 1951-décembre 1959), 1989.
  • Le Premier Homme (inacabada, publicada pola súa filla; 1994).
  • Albert Camus - Jean Grenier, Correspondance (1932-1960). Notes de Marguerite Dobrenn, 1981.
  • Albert Camus - Pascal Pia, Correspondance (1939-1947). Présentation et notes de Yves-Marc Ajchenbaum, 2000.
  • Albert Camus - René Char, Correspondance (1949-1959). Présentation et notes de Franck Planeille, 2007.
  • Albert Camus - André Malraux, Correspondance (1941-1959) et autres textes, 2016.
  • Albert Camus, Maria Casarès. Correspondance inédite (1944-1959). Avant-propos de Catherine Camus, 2017.

Notas

  1. ↑ Albert Camus (1913-1960) et Jean-Paul Sartre (1905-1980) Arquivado 06 de xaneiro de 2018 en Wayback Machine. (en francés).
  2. ↑ Amina Azza Bekkat, « Albert Camus et l'Algérie : le malentendu », in Alek Baylee Toumi (dir.), Albert Camus, précurseur : Méditerranée d'hier et d'aujourd'hui, ed. Peter Lang, 2009, p. 17.
  3. ↑ Daniel, Jean (27-10-2004). Cet étranger qui me ressemble (en francés). Grasset. ISBN 9782246667490. 
  4. ↑ Todd, Olivier (14-5-2015). Albert Camus: A Life (en inglés). Random House. ISBN 9781473512146. 
  5. ↑ Aronson, Ronald (2006). Camus y Sartre: La historia de una amistad y la disputa que le puso fin (en castelán). Universitat de València. ISBN 9788437064338. 
  6. ↑ Catherine Camus - Agathe Logeart (19-11-2009). "Camus, mi padre". Le Nouvel Observateur - La Opinión de Tenerife (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 27-02-2018. Consultado o 26-2-2018. 
  7. ↑ Jean Daniel (7-12-2007). "Camus, nuestro contemporáneo". Le Nouvel Observateur - El País (en castelán). Consultado o 4-3-2018. 
  8. ↑ "Entretien : Carl Gustav Bjurström, Discours de Suède d'Albert Camus". www.gallimard.fr (en francés). Consultado o 24-2-2018. 
  9. ↑ Dr Ronald Batchelor (27-3-2014). "Dostoevskii’s Ivan Karamazov: Inspiration to Albert Camus". Cambridge University Press (en inglés). Consultado o 12-2-2018. 
  10. ↑ Foxlee, Neil (2010). Albert Camus's "The New Mediterranean Culture": A Text and Its Contexts (en inglés). Peter Lang. ISBN 9783034302074. 
  11. ↑ King, Adele (12-6-1992). Camus’s L’Etranger: Fifty Years on (en inglés). Springer. ISBN 9781349220038. 
  12. ↑ Aronson, Ronald (3-1-2004). Camus and Sartre: The Story of a Friendship and the Quarrel that Ended It (en inglés). University of Chicago Press. ISBN 9780226027968. 
  13. ↑ Todd, Olivier (14-5-2015). Albert Camus: A Life (en inglés). Random House. ISBN 9781473512146. 
  14. ↑ Hermet, Joseph (1990). A la rencontre d'Albert Camus: le dur chemin de la liberté (en francés). Éditions Beauchesne. ISBN 9782701012100. 
  15. ↑ Ficha Arquivado 04 de xaneiro de 2019 en Wayback Machine. en BiTraGa. Tradución ao galego de Valentín Arias López (Edicións do Cumio, 1991).
  16. ↑ Tradución ao galego de Isabel Soto e Xavier Senín (Hugin e Munin, 2018)
  17. ↑ Ficha Arquivado 25 de novembro de 2018 en Wayback Machine. en BiTraGa. Tradución de Xosé Manuel Beiras (Trifolium, 2018).
  18. ↑ Os xustos, 1985, Cadernos da Escola Dramática Galega. Tradución de Xosé Manuel Beiras.
  19. ↑ FIcha Arquivado 25 de novembro de 2018 en Wayback Machine. en BiTraGa. Traducido por Mª Dolores Cabrera (Edicións Xerais, 1989).
  20. ↑ Ficha na AELG.

Véxase tamén

Bibliografía

Ligazóns externas