Haraldur hérafótur

Haraldur hérafótur (um 1015 – 17. mars 1040) eða Haraldur 1. (enska: Harold Harefoot) var konungur Englands frá 1037 til dauðadags og áður ríkisstjóri frá 1035, svo að konungstíð hans er yfirleitt talin frá þeim tíma. Auknefni hans mun vísa til þess að hann hafi verið fljótur á fæti og mikill veiðimaður.

Haraldur var sonur Knúts mikla, konungs Englands, Danmerkur og Noregs, og Ælfgifu konu hans. Albróðir hans var Sveinn Alfífuson en yngri hálfbróðir hans, sonur Knúts og Emmu drottningar, var Hörða-Knútur. Knútur dó 12. nóvember 1035 og þá var Hörða-Knútur löglegur arftaki hans þar sem hann var skilgetinn en hann var í Danmörku og komst ekki til Englands að láta krýna sig þar sem hann átti í átökum við Norðmenn og Svía um þær mundir. Haraldur hérafótur var þá gerður að ríkisstjóra þar til Hörða-Knútur gæti tekið við en margir Englendingar vildu hann frekar sem konung. Helstu andstæðingar hans voru hins vegar þau Guðini jarl af Wessex, Emma ekkjudrottning og synir hennar með Aðalráði ráðlausa, fyrri eiginmanni hennar, Alfreð og Játvarður góði.

Fljótlega skarst í odda, Emma hraktist til Flæmingjalands eftir að Haraldur hafði komið Alfreð syni hennar fyrir kattarnef, og Haraldur var kosinn konungur 1037. Fátt er raunar vitað um hann og stjórn hans og hefur þess verið getið til að Alfífa móðir hans hafi verið hinn raunverulegi stjórnandi ríkisins. Hörða-Knútur hálfbróðir hans hafði á endanum treyst sig svo í sessi að hann ákvað að sigla til Englands og freista þess að ná völdum þar. Hann kom við í Brügge, þar sem móðir hans var, og á meðan hann dvaldi þar bárust þau tíðindi að Haraldur hérafótur hefði látist óvænt í Oxford, 17. mars 1040. Sigldi hann þá til Englands og tók við kórónunni.

Haraldur var ókvæntur en er sagður hafa átt son sem gerðist munkur.

Heimildir

• Fyrirmynd greinarinnar var „Harold Harefoot“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 5. ágúst 2010.