Antiquus Oriens Medius

Charta locatrix spatii Orientis Medii antiquitate digesti. Anglice signata.

Antiquus Oriens Medius est spatium temporis Antiquitatis, Mesopotamiae, Anatoliae, Iraniae, Aegyptique proprium, praecipue inter finem praehistoriae (aetate Chalcolithica; ad 4500 a.C.n.) et Antiquitatem Classicam (saeculo quinto a.C.n.). Regio quae Mesopotamiam, Syriam, Palaestinamque comprehendit "luna fertilis" appellari solet.

Antiquus Oriens Medius diu dicitur "cuna civilizationis" quia ibi primae urbes, leges, scripturae, et civitates ortae sunt. Itaque ars bellica, mathematica, et astronomia in eo tempore primum cultae sunt.

Culturae Archaeologicae

In Mesopotamia chronologia media

Regnum Novum AegyptiRegnum Medium AegyptiRegnum Vetus AegyptiNaqada IIIAegyptus antiquaCassitaeAssyriaRegna AmorreaUr IIIImperium AccadiumSumeriaAntiquus Oriens Medius

Neolithicum et Chalcolithicum

Aetas Aenea prisca

Aetas Aenea media

Aetas Aenea posterior

Aetas Ferrea

In Anatolia

Neolithicum et Chalcolithicum

Aetas Aenea

  • Hatti et Hurri (saec. XXIV-XXI a.C.n.)
  • Mitanni[1] (saec. XVII a.C.n.)
  • Cassitae (1595–1155 a.C.n.)
  • Hittitae (1370–1190 a.C.n.)
  • Phrygii
  • Ilium
  • Mycenaei

Aetas Ferrea

In Levante

Epipalaeolithicum

  • Natufium

Neolithicum et Chalcolithicum

Aetas Aenea

Aetas Ferrea

Linguae

Medio Oriente Antiquo erant permultae linguae, multae tandem in cuneiforme scriptae, sed paucae linguae abecedario. Aegypto praecipui sunt scriptura hieroglyphica. Pars maior linguarum fuerunt semiticae, sed aliarum nescimus coniunctiones.

Notae

Nexus interni

Bibliographia