Grand Prix-wegrace van Zweden 1982

Grand Prix-wegrace van Zweden 1982
Scandinavian Raceway
Officiële naam	Grand Prix of Sweden 1982
Land	Zweden
Datum	7 en 8 augustus 1982
Organisator	FIM
500 cc
Poleposition	Freddie Spencer
Snelste ronde	Randy Mamola
Eerste	Takazumi Katayama
Tweede	Randy Mamola
Derde	Graeme Crosby
250 cc
Poleposition	Christian Estrosi
Snelste ronde	Roland Freymond
Eerste	Roland Freymond
Tweede	Toni Mang
Derde	Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition	Ricardo Tormo
Snelste ronde	Eugenio Lazzarini
Eerste	Iván Palazzese
Tweede	Eugenio Lazzarini
Derde	August Auinger
Zijspan
Poleposition	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Snelste ronde	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Eerste	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Tweede	Werner Schwärzel/ Andreas Huber
Derde	Jock Taylor/ Benga Johansson

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1982 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1982. De races werden verreden op 7 en 8 augustus 1982 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län).

De Zweedse organisatie was ten opzichte van de editie van 1981 enorm verbeterd. Men was veel vriendelijker en bereidwilliger ten opzichte van de coureurs en teams en had zelfs het oude zwembad gevuld, geen overbodige luxe bij temperaturen van meer dan 30 °C. In Zweden werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist, maar al vier dagen eerder, op woensdag 4 augustus, werd Franco Uncini wereldkampioen in de 500cc-klasse. Hij had tot dat moment nog twee - theoretische - concurrenten: Barry Sheene en Kenny Roberts. Sheene, Roberts en Middelburg waren tijdens de Britse Grand Prix ernstig geblesseerd geraakt. Sheene was voor maanden uitgeschakeld, maar Roberts onderging die woensdag een tweede operatie aan zijn pink en reisde daarna meteen af naar Californië.

De avond voor de 500cc-race had het Gallina-team de wereldtitel van Franco Uncini al gevierd met een "Spaghettiparty". De favoriet voor de race was echter Freddie Spencer, die de snelste trainingstijd had. Spencer had echter al voor de start problemen, toen er op het laatste moment drie bougies en een accu vervangen werden. Het mocht niet baten: al na één ronde reed Spencer de pit in. Toen waren Loris Reggiani en Virginio Ferrari echter al uitgeschakeld door valpartijen. Randy Mamola had een ronde lang de leiding, maar werd gepasseerd door Takazumi Katayama. Verder zaten Marco Lucchinelli en Marc Fontan in de kopgroep. Uncini werkte zich naar voren en nam de leiding over om steeds verder weg te lopen. Lucchinelli viel uit en Mamola en Fontan vochten om de derde plaats, maar tien ronden voor het einde bleek het achtertandwiel van Uncini's Suzuki alle tanden kwijt te zijn en hij moest stoppen. Zo won Katayama ruim voor Mamola. De strijd om de derde plaats werd zeer nipt gewonnen door Graeme Crosby ten koste van Marc Fontan.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Takazumi Katayama	RSC-Honda	50"29'05	3	15
2	Randy Mamola	HB-Suzuki	50"36'97	6	12
3	Graeme Crosby	Marlboro-Yamaha	50"38'57	7	10
4	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	50"38'63	5	8
5	Marco Lucchinelli	RSC-Honda	50"58'72	4	6
6	Kork Ballington	Kawasaki		8	5
7	Boet van Dulmen	Ergon-Suzuki		11	4
8	Philippe Coulon	Suzuki			3
9	Sergio Pellandini	Suzuki			2
10	Steve Parrish	Suzuki			1
11	Seppo Rossi	Suzuki
12	Michel Frutschi	Sanvenero
13	Wolfgang von Muralt	Suzuki
14	Andreas Hofmann	Suzuki
15	Chris Guy	Suzuki
16	Peter Sjöström	Suzuki
17	Peter Skold	Suzuki
18	Benny Mortensen	Suzuki
19	Philippe Robinet	Suzuki
20	Kjeld Sorensen	Suzuki
21	Esko Kuparinen	Suzuki
22	Cai Hedström	Suzuki
23	Pauli Freudenlund	Suzuki
24	Risto Korhonen	Suzuki
DNF	Freddie Spencer	RSC-Honda	Ontsteking	1
DNF	Franco Uncini	Gallina-Suzuki	Achterwiel	2
DNF	Loris Reggiani	Gallina-Suzuki	Val	9
DNF	Virginio Ferrari	HB-Suzuki	Val	10
DNF	Guido Paci	Yamaha
DNF	Graziano Rossi	Marlboro-Yamaha	Val[1]
DNF	Guy Bertin	Sanvenero
DNF	Borge Nielsen	Suzuki
DNQ	Jack Middelburg	HB-Suzuki	Blessure[2]
DNQ	Barry Sheene	John Player-Yamaha	Blessure[2]
DNQ	Kenny Roberts	Yamaha	Blessure[2]
DNQ	Steve Williams	Suzuki

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Franco Uncini (Wereldkampioen)	Gallina-Suzuki	103
2	Kenny Roberts	Yamaha	68
	Barry Sheene	John Player-Yamaha
4	Graeme Crosby	Marlboro-Yamaha	66
5	Freddie Spencer	RSC-Honda	57
6	Takazumi Katayama	RSC-Honda	40
7	Randy Mamola	Suzuki	38
8	Marco Lucchinelli	RSC-Honda	32
9	Kork Ballington	Kawasaki	27
10	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	24

De 250cc-race werd al op zaterdag 7 augustus gereden. Christian Estrosi, die poleposition had, nam meteen de leiding, gevolgd door Freymond, Espié, Lavado, Wimmer, Baldé, Mang, Guignabodet, Sarron en Ferretti. Na één ronde nam Freymond de leiding over, gevolgd door Lavado, die echter door een gebroken schakelpedaal uitviel. Freymond liep weg van de groep Mang, Baldé en Estrosi. WK-leider Jean-Louis Tournadre was slecht gestart en bezig aan een inhaalrace, die hem de vierde plaats opleverde. Voor Freymond was het zijn eerste WK-overwinning, die hij volgens tuner Jörg Möller deels te danken had aan het feit dat hij van Dunlop was overgestapt op Michelin-banden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Roland Freymond	MBA	43"25'72	2	15
2	Toni Mang	Kawasaki	43"28'74		12
3	Jean-François Baldé	Kawasaki	43"30'08	3	10
4	Jean-Louis Tournadre	Yamaha	43"36'44	9	8
5	Christian Estrosi	Pernod	43"38'05	1	6
6	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha		4	5
7	Jacques Cornu	Yamaha		10	4
8	Richard Schlachter	Yamaha			3
9	Thierry Espié	Pernod			2
10	Donnie Robinson	Spondon-Yamaha			1
11	Jacques Bolle	Yamaha		7
12	Etienne Geeraerd	Armstrong
13	Bruno Luscher	Yamaha
14	Siegfried Minich	Rotax
15	Jean-Marc Toffolo	Rotax
16	Jeffrey Sayle	Armstrong
17	Tony Head	Armstrong
18	Eero Hyvärinen	Yamaha
19	Leif Nielsen	Rotax
20	Bent Elgh	Yamaha
21	Karl-Thomas Grässel	Yamaha
22	Massimo Matteoni	Yamaha
23	Per Jansson	Yamaha
24	Stefan Klabacher	Rotax
25	Michel Simeon	Yamaha
DNF	Carlos Lavado	Yamaha	Schakelpedaal	6
DNF	Paolo Ferretti	MBA	Val
DNF	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki		8
DNF	Christian Sarron	Yamaha		5
DNF	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol
DNF	Sito Pons	Kobas-Rotax
DNF	Jean-Michel Mattioli	Yamaha
DNF	Gabriel Grabia	Yamaha
DNF	Pierre Bolle	Yamaha
DNF	Maurizio Vitali	MBA
DNQ	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	Blessure[3]
DNS	Mar Schouten	MBA	Blessure[4]	26

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Jean-Louis Tournadre	Yamaha	82
2	Toni Mang	Kawasaki	79
3	Roland Freymond	MBA	54
4	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha	30
5	Jeffrey Sayle	Armstrong	27
6	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	26
	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki
8	Paolo Ferretti	MBA	22
	Jean-François Baldé	Kawasaki
10	Carlos Lavado	Yamaha	18

Het Sanvenero-team stond er na de kwalificatietraining goed voor met Ricardo Tormo en Pier Paolo Bianchi op de eerste twee startplaatsen. Ángel Nieto stond zevende met twee seconden achterstand, maar wist dat hij slechts één punt nodig had om de wereldtitel veilig te stellen. Er zou echter geen Sanvenero in de punten komen. In de tweede ronde viel semi-fabrieksrijder Olivier Liégeois, in de vierde ronde Ricardo Tormo (door een vastloper) en in de negende ronde Pier Paolo Bianchi terwijl hij ruim op kop lag. Zo kwam de leiding vanzelf in handen van Iván Palazzese, die ze niet meer uit handen zou geven, hoewel Eugenio Lazzarini nog erg dichtbij kwam. Lazzarini had een groot probleem: de moer van zijn achtervorkas was met schroefdraad en al verdwenen. Omdat de as tegen de stroomlijnkuip kwam bleef hij zitten en dat was maar goed ook, want die as hield ook de motor op zijn plaats. Het geheel werd er wel onstabiel door, maar Lazzarini wist na een tijdje zijn rijstijl aan het probleem aan te passen en zelfs de snelste ronde te rijden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Iván Palazzese	MBA	42"01'41	6	15
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	42"01'59	3	12
3	August Auinger	MBA	42"32'90	5	10
4	Maurizio Vitali	MBA	42"32'77	10	8
5	Jean-Claude Selini	MBA	42"47'72	9	6
6	Ángel Nieto	Garelli		7	5
7	Bruno Kneubühler	MBA			4
8	Domenico Brigaglia	MBA			3
9	Johnny Wickström	MBA			2
10	Jikka Jaakkola	MBA			1
14	Anton Straver	MBA		17
18	Theo Timmer	MBA		27
DNF	Olivier Liégeois	Sanvenero	Val
DNF	Ricardo Tormo	Sanvenero	Val[5]	1
DNF	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	Val[6]	2
DNF	Hans Müller	MBA		4
DNF	Stefan Dörflinger	Krauser-MBA	Val
DNF	Henk van Kessel	MBA		36
DNF	Pierluigi Aldrovandi	MBA	Val	8

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ángel Nieto (Wereldkampioen)	Garelli	111
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	74
3	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	59
4	Ricardo Tormo	Sanvenero	48
	Iván Palazzese	MBA
6	Pierluigi Aldrovandi	MBA	44
7	Hans Müller	MBA	41
8	August Auinger	Bartol-MBA	38
9	Jean-Claude Selini	MBA	35
10	Hugo Vignetti	Sanvenero	26

Er was weinig spanning in de zijspanrace, want Rolf Biland/Kurt Waltisperg namen meteen de leiding en begonnen weg te lopen van Werner Schwärzel/Andreas Huber, die op hun beurt ook niet bedreigd werden. Jock Taylor/Benga Johansson werden derde, omdat voor hen de combinaties Alain Michel/Michael Burkhardt en Masato Kumano/Kunio Takeshima uitvielen.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	40"06'85	1	15
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	40"39'64	2	12
3	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	41"22'55	5	10
4	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	41"41'33	7	8
5	Gérald Corbaz	Yvan Hunziker	Seymaz-Yamaha	41"52'09	10	6
6	Patrick Thomas	Horst Juhant	Seymaz-Yamaha		8	5
7	Trevor Ireson	Donnie Williams	Ireson-Yamaha			4
8	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha			3
9	Kurt Jelonek	Gerhard Wagner	Yamaha			2
10	Hein van Drie	Carlo Sonaglia[7]	LCR-Yamaha		17	1
11[8]	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha		4
DNF	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha	Ontsteking	3
DNF	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha		6

Pos.	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn.
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	60
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	52
3	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	33
	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha
5	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha	24
6	Steve Abbott	Shaun Smith	Yamaha	16
7	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc/ Horst Juhant	Seymaz-Yamaha	15
8	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha	14
9	Gérald Corbaz	Yvan Hunziker	Seymaz-Yamaha	10
10	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	9

Graeme Crosby had nog erg veel pijn aan zijn handen, waarvan de palmen waren ontveld bij een val in Silverstone. Zijn doorzettingsvermogen werd echter beloond, want door zijn derde plaats naderde hij Barry Sheene en Kenny Roberts - beiden geblesseerd - tot op twee punten in de totaalstand en kreeg hij veel zicht op de tweede plaats.