Ił-38

Ił-38

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	zakłady lotnicze Znamia Truda w Moskwie
Konstruktor	biuro konstrukcyjne Iljuszyna
Typ	samolot patrolowy
Konstrukcja	metalowa
Załoga	7 osób
Historia
Data oblotu	27 września 1961
Lata produkcji	od 1969
Dane techniczne
Napęd	4 × silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M
Moc	4 × 4200 KM (3130 kW)
Wymiary
Rozpiętość	37,40 m
Długość	39,60 m
Wysokość	10,16 m
Powierzchnia nośna	140,00 m²
Masa
Własna	36 000 kg
Użyteczna	27 500 kg
Startowa	63 500 kg
Do lądowania	do 9000 kg
Zapas paliwa	30 000 dm³
Osiągi
Prędkość maks.	700 km/h
Prędkość przelotowa	595 km/h
Prędkość minimalna	190 km/h
Prędkość patrolowa	320-400 km/h
Pułap	11000 m
Zasięg	7200 km
Długotrwałość lotu	12 godzin
Dane operacyjne
Uzbrojenie
bomby głębinowe i torpedy lub miny przeciw okrętom podwodnym
Użytkownicy
Indie, ZSRR
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Ił-38 (ros. Ил-38) (w systemie kodowym NATO oznaczony jako May) – radziecki morski samolot patrolowy dalekiego rozpoznania, wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zaprojektowany w 1967 roku w biurze konstrukcyjnym Siergieja Władimirowicza Iljuszyna.

Historia

Samolot Ił-38 jest rozwinięciem samolotu Ił-18D – morskiej wersji patrolowej samolotu pasażerskiego Ił-18. Od swojego poprzednika różni się przekonstruowanym kadłubem – skrócono jego przednią część, a wydłużono tylną, co sprawiło, że skrzydła przesunęły się ku przodowi. Prototyp został oblatany 27 września 1961 roku. Samolot ten różni się od wersji pasażerskiej wydłużonym stożkiem ogonowym, przesunięciem płata do przodu oraz bogatym wyposażeniem elektronicznym. Produkcja seryjna została uruchomiona w 1968 r.^[1]

W latach 1968 – 1972 wyprodukowano 58 samolotów tego typu, z tego 5 sprzedano dla marynarki wojennej Indii.

Służba

Samolot Ił-38 jest używany w lotnictwie marynarki Rosji i Indii, jako samolot rozpoznania morskiego oraz wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zamówienia złożonego przez Egipt nie zrealizowano.

Konstrukcja

Samolot Ił-38 jest dolnopłatem o konstrukcji metalowej, półskorupowej. Kadłub dzieli się na trzy części. W pierwszej części znajduje się hermetyczna kabina pilotów i mechaników oraz urządzenia radiolokacyjne z anteną umieszczone w opływowej kopule pod kadłubem, znajduje się tam również komora bombowa do przenoszenia broni przeciwko okrętom podwodnym. W środkowej części mieści się specjalistyczna aparatura elektroniczna wraz ze stanowiskami obsługującego ją personelu. W tej części znajdują się również zbiorniki paliwa. Tylna część kadłuba z usterzeniem ogonowym zawiera magnetometr wbudowany w wydłużony stożek ogonowy. Skrzydła o obrysie trapezowym i konstrukcji trójdźwigarowej. Podwozie trójgoleniowe z kołami przednimi, chowane w locie. Napęd stanowią cztery silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M, które napędzają przestawialne śmigła czterołopatowe AW-68I o średnicy 4,5 m. Zbiorniki paliwa znajdują się również w skrzydłach^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Butowski: Lotnictwo wojskowe Rosji. Warszawa: Lampart, 1995, s. 59-60, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. T. 2. ISBN 83-86776-14-5. OCLC 164856416.