Ił-40
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcja metalowej, podwozie trójgoleniowe – chowane w locie |
Załoga |
2 (pilot, strzelec-radiooperator) |
Historia | |
Data oblotu |
7 marca 1953 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 silniki turboodrzutowe AM-5F |
Ciąg |
26,48 kN (każdy) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
16,00 m (I) |
Długość |
16,60 m (I) |
Wysokość |
5,90 m (I) |
Powierzchnia nośna |
47,60 m² (I) |
Masa | |
Własna |
12 190 kg |
Startowa |
16 480 kg (normalna), 17 470 kg (maksymalna) (I) |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
964 km/h |
Pułap |
11 500 m |
Zasięg |
1 000 km (I) |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
4 działka NS-37 kal. 37 mm (umieszczone w skrzydłach) 2 działka NR-23 kal. 23 mm (w stożku ogonowym, obsługiwane przez strzelca) do 1000 kg bomb | |
Użytkownicy | |
ZSRR |
Ił-40 (ros. Ил-40) – radziecki odrzutowy samolot szturmowy z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Wobec pojawienia się w produkcji silników odrzutowych biuro konstrukcyjne Iljuszyna w 1953 roku opracowało samolot szturmowy o napędzie odrzutowym, który otrzymał oznaczenie Ił-40.
Pod wybudowaniu prototypu w dniu 7 marca 1953 roku dokonano jego oblotu. W czasie prób wykazywał on dobre właściwości w locie i dobre osiągi. Po serii prób w 1955 roku zbudowany został drugi prototyp samolotu, w którym zmieniono usytuowanie chwytów doprowadzających powietrze do silników. Po serii prób nowego prototypu także pierwszy prototyp przebudowano tak, że chwyty powietrza znajdowały się w części nosowej kadłuba.
Po serii badań i prób, pomimo dobrych wyników, ostatecznie zrezygnowano z seryjnej produkcji samolotu Ił-40 w związku z wprowadzeniem do użytku samolotu myśliwskiego MiG-17, który mógł również wykonywać zadania szturmowe.
Zbudowano tylko dwa prototypy samolotu Ił-40
Użycie
Samolot Ił-40 używany był tylko do prób i badań w locie.
Opis konstrukcji
Samolot szturmowy Ił-40 był zbudowany w układzie wolnonośnego dolnopłata, o konstrukcji metalowej.
Kadłub w przedniej części mieścił dwa silniki turboodrzutowe, nad którymi znajdowała się kabina załogi. Członkowie załogi siedzieli jeden za drugim, plecami do siebie.
Napęd stanowiły dwa silniki turboodrzutowe umieszczone w przedniej części kadłuba, a chwyty powietrza w pierwszym prototypie znajdowały się po bokach kadłuba, natomiast w drugim prototypie miały kształt dwóch kolistych stożków umieszczonych obok siebie w przodzie zwężającego się stożka nosowego kadłuba.
Podwozie trójpodporowe, amortyzowane z przednim kółkiem.
Życiorys
- Zbigniew Krala Samoloty Ił wyd. WKŁ Warszawa 1991 ISBN 83-206-0830-9