Pałasz waloński
Pałasz waloński – pałasz, broń biała jazdy francuskiej z pierwszej połowy XVII wieku, będąca konstrukcyjnie formą pośrednią między szablą i rapierem. Zwany często błędnie szpadą walońską.
Charakteryzował się długą, prostą i obosieczną (czasem jednosieczną) głownią z podłużną ością, rękojeścią typu zachodnioeuropejskich rękojeści szablowych z jelcem krzyżowo-tarczowo-kabłąkowym, paluchem (nad tarczką od strony wewnętrznej) przeznaczonym do przełożenia kciuka dla pewniejszego uchwytu, ale bez ricassa. Bronią tą, przeznaczoną tak do cięcia, jak i do kłucia, walczono jak szablą.
W drugiej połowie XVII wieku rozpowszechnił się w Niemczech, będąc w użyciu zarówno w rajtarii, jak i w piechocie. W Polsce mógł być stosowany przez Szwedów lub przez zaciężne oddziały niemieckie.
Rękojeść tej broni stanowiła punkt wyjścia do wykształcenia się opraw rękojeści szpad XVIII-wiecznych.
Bibliografia
- Włodzimierz Kwaśniewicz: Leksykon broni białej i miotającej. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 83-11-09617-1.
- Zdzisław Żygulski (junior): Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu. Warszawa: PWN, 1982. ISBN 83-01-02515-8.
- Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski, Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 31-32, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.