Sergiusz Romanow (1857–1905)

Sergiusz Aleksandrowicz
Сергей Александрович
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1857
Carskie Sioło

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1905
Moskwa

Generał-gubernator Moskwy
Okres

od 26 lutego 1891
do 1 stycznia 1905

Poprzednik

Władimir Dołgorukow

Następca

Aleksandr Kozłow

Multimedia w Wikimedia Commons

Sergiusz Aleksandrowicz Romanow (ur. 11 maja 1857 w Carskim Siole, zm. 17 lutego 1905 w Moskwie) – rosyjski arystokrata i polityk, syn cara Aleksandra II Romanowa, generał-gubernator Moskwy w latach 1891 do 1905.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Był siódmym z ośmiorga dzieci cara Aleksandra II i jego żony Marii Aleksandrowny. Jego rodzice zdecydowali, iż podobnie jak młodszy brat Paweł zostanie w przyszłości wojskowym. W ramach prywatnych lekcji poznał kilka języków nowożytnych, szczególnie interesował się językiem i kulturą Włoch. Utalentowany malarsko i muzycznie, grał na flecie w amatorskiej orkiestrze, był również miłośnikiem kultury rosyjskiej[1].

Już w momencie urodzenia Sergiusz Aleksandrowicz Romanow był tytularnym dowódcą 38 Tobolskiego Pułku Piechoty. Razem z braćmi Włodzimierzem i Aleksym brał udział w wojnie rosyjskiej-tureckiej, służąc w stopniu porucznika lejbgwardii pod rozkazami carewicza Aleksandra. W październiku 1877 roku został odznaczony Orderem św. Jerzego za męstwo. W grudniu 1877 roku wrócił z ojcem do Petersburga[2].

W 1882 roku uczestniczył w organizacji rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie i powołaniu do życia towarzystwa opiekującego się cerkwiami w Palestynie. W tym samym roku jego brat, car Aleksander III, mianował go dowódcą 1 Batalionu Pułku Prieobrażeńskiego. W 1891 roku został generał-gubernatorem Moskwy[3].

Generał gubernator Moskwy

Reprezentował poglądy skrajnie konserwatywne[4]. Wywierał znaczny wpływ na politykę cara Mikołaja II[5].

18 maja 1896 roku na Polu Chodyńskim, w czasie festynu ludowego towarzyszącego uroczystościom koronacji Mikołaja II, doszło do wybuchu paniki, w wyniku której zginęło ponad tysiąc osób. Za masakrę w dużej mierze odpowiedzialny był wielki książę Sergiusz, który nie zadbał o odpowiednie zabezpieczenie masowej uroczystości. Po tym wydarzeniu Sergiusz zyskał przydomek „księcia chodyńskiego”[4].

Z dniem 1 stycznia 1905 roku Sergiusz zrzekł się urzędu generał-gubernatora Moskwy, zachował jednak dowództwo moskiewskiego okręgu wojskowego[6]. Znienawidzony z powodu prowadzonej polityki represji, 17 lutego 1905 roku zginął w zamachu zorganizowanym przez eserowców, który przeprowadził Iwan Kalajew[7]. Dla uczczenia pamięci wielkiego księcia moskiewski oddział Rosyjskiego Zebrania Monarchistycznego wzniósł w Moskwie cerkiew Ikony Matki Bożej „Pocieszycielka”[8]. Również na miejscu zamachu ustawiono pomnik, który został zniszczony po rewolucji październikowej. W 2016 przystąpiono do jego odbudowy[9].

Życie prywatne

3 czerwca 1884 roku ożenił się z księżniczką heską Elżbietą[10]. Nie mieli biologicznych dzieci; adoptowali wielkiego księcia Dymitra Pawłowicza i jego siostrę wielką księżnę Marię Pawłownę po tym, jak przy porodzie Dymitra zmarła ich matka, księżniczka grecka – Aleksandra. Po śmierci Sergiusza Elżbieta założyła monaster Świętych Marty i Marii w Moskwie i sama została jego przełożoną[10].

Przypisy

  1. ↑ Ch. Warwick, Ella: Princess, Saint and Martyr, Wiley, 2007 ISBN 0-470-87063-X, s. 85–89.
  2. ↑ Ch. Warwick, op. cit., s. 90–92.
  3. ↑ Ch. Warwick, op. cit., s. 97–99.
  4. ↑ a b L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 42–44.
  5. ↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 468–469.
  6. ↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 451.
  7. ↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 116.
  8. ↑ Strona cerkwi.
  9. ↑ Крест на месте гибели князя Сергея Александровича заложили у стен Кремля [online], Патриархия.ru [dostęp 2016-11-03].
  10. ↑ a b Елизавета Фёдоровна.