Wallis i Futuna

Terytorium Wysp Wallis i Futuna

Territoire des îles Wallis et Futuna

Wspólnota zamorska
Herb Flaga
Hymn: La Marseillaise (z fr. Marsylianka)
Państwo	Francja
Siedziba	Mata-Utu
Data powstania	1961
Zarządzający	Marcel Renouf
Zarządzający	David Vergé[1]
Powierzchnia	274 km²[2]
Populacja (2018) • liczba ludności	11 558
• gęstość	42 os./km²
Numer kierunkowy	+681
Strefa czasowa	UTC +12
Języki urzędowe	francuski
Położenie na mapie
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Wallis i Futuna (Terytorium Wysp Wallis i Futuna, fr. Wallis-et-Futuna) – wspólnota zamorska Francji w Oceanii, obejmująca wyspy wulkaniczne Wallis oraz Futuna i Alofi (Wyspy Hoorn) oraz około 20 innych. Znajduje się w Polinezji, na północny wschód od wysp Fidżi oraz na zachód od Samoa.

Powierzchnia wysp wynosi 274 km², a zamieszkuje je 11 558 osób (2018)^[3]. Stolicą terytorium jest Mata Utu, 1191 mieszkańców (2003). Mieszkańcy wysp zajmują się głównie uprawą palm kokosowych – eksport kopry.

Ustrój polityczny

Przywódcą terytorium jest Prezydent Francji, reprezentowany przez administratora w randze prefekta. Ciałem doradczym administratora jest siedmioosobowa Rada Terytorium, składająca się z trzech królów plemiennych: Tomasi Kulimoetoke II (króla Uvea), Soane Patita Maituku (króla Alo) oraz Visesio Moeliku (króla Sigave) i z trzech osób mianowanych przez administratora. Sprawami lokalnymi zajmuje się Zgromadzenie Terytorium, od 23 listopada 2005 na jego czele stoi Emeni Simete. Zgromadzenie składa się z 20 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych na pięcioletnią kadencję.

Podział administracyjny

 Osobny artykuł: Podział administracyjny Wallis i Futuny.

Wallis i Futuna podzielona jest na 3 okręgi (fr. circonscription) nazywane również królestwami (fr. royaume).

Geografia

 Osobny artykuł: Geografia Wallis i Futuny.

Wyspy położone są w strefie tropikalnej. Pora deszczowa i gorąca trwa od listopada do kwietnia, a pora sucha chłodna od maja do października. Roczna suma opadów wynosi od 2500 do 3000 mm, a średnia roczna temperatura to +26,6 °C. Geneza wysp ma charakter wulkaniczny. Najwyższy punkt stanowi Mont Singavi (765 m n.p.m.). Komunikacja morska i lotnicza łączy wyspy z Nową Kaledonią.

Historia

Wyspa Futuna odkryta została przez Holendrów w 1616 roku, a Wallis przez Brytyjczyków w 1767 roku. Wyspa Wallis – została nazwana na cześć angielskiego odkrywcy Samuela Wallisa. W 1837 roku na wyspy przybyli francuscy misjonarze. Po buncie społeczności lokalnej w 1842 roku, misjonarze zwrócili się do Francji o objęcie wysp swoim protektoratem. W 1887 roku królowa Uvéa przyjęła oficjalnie protektorat Francji, a rok później zrobili to również królowie Sigave i Alo. Wyspy stały się wówczas częścią francuskiej kolonii Nowa Kaledonia. W 1961 roku w wyniku referendum wyspy otrzymały status terytorium zamorskiego, zamienionego w 2003 roku na zbiorowość zamorską.

Demografia

Wyspy zamieszkują trzy rdzenne plemiona: Uvéa (na wyspie Wallis), Alo (na wyspie Alofi oraz we wschodniej części wyspy Futuna) i Sigave (w zachodniej części wyspy Futuna). 67,4% populacji terytorium zamieszkuje Wallis, a 32,6% – wyspę Futuna. Tylko 10,8% ludności wysp posługuje się językiem francuskim, pozostała część używa języków lokalnych.

Liczba ludności wysp na przestrzeni lat^[3]:

Gospodarka

Gospodarka wysp opiera się na rolnictwie i rybołówstwie. Uprawia się głównie palmę kokosową, taro oraz banany, a hoduje świnie, kozy i drób. Podstawowe produkty przeznaczone na eksport to kopra oraz perły. Import dotyczy głównie paliw oraz produktów przemysłowych. Wymiana handlowa odbywa się w znacznej części z Francją oraz Nową Kaledonią, w mniejszej z Nową Zelandią oraz Australią^[4].

Religia

Struktura religijna terytorium w 2020 roku, według The ARDA^[5]:

• Kościół katolicki: 94,6%
• Protestantyzm: 1,8%
• Tradycyjne religie plemienne: 1,2%
• Inni chrześcijanie: 1% (zobacz: Świadkowie Jehowy na Wallis i Futuna)
• Bahaizm: 0,86%
• Brak religii: 0,65%

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Krzemiński, [w:] Prawo Francuskie Tom II, red. Aleksandra Machowska, Krzysztof Wojtyczek, Kraków 2005, ISBN 83-7444-007-4, s. 192–195

Linki zewnętrzne

• Wallis i Futuna. oceania.stosunki.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (pol.).
• Informacje o Wallis i Futuna. outre-mer.gouv.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-02-18)]. (fr.).
• Site de l’administrateur supérieur de Wallis et Futuna (fr.)
• Site de l’Assemblée territoriale de Wallis et Futuna. wallis.co.nc. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-09)]. (fr.).