Kamčatka

Za ostala značenja, vidi Kamčatka (razvrstavanje).

Koordinate: 57° SG Š, 160° IGD

Poluostrvo Kamčatka (rus. полуо́стров Камча́тка) se nalazi na dalekom istoku Rusije. Ovo ogromno poluostrvo je dugo 1.250 kilometara i ima površinu od 472.300 kvadratnih kilometara. Leži između Tihog okeana na istoku, Ohotskog mora na zapadu. U blizini njene tihookeanske obale leži džinovski morski rov Kuril-Kamčatka, dubok 10.500 metara. Na Kamčatki se nalaze i Vulkani Kamčatke, koje je Organizacija Ujedinjenih nacija za obrazovanje, nauku i kulturu proglasila svetskom baštinom.

Poluostrvo Kamčatka, ostrvo Karaginski i Komandirska ostrva sačinjavaju Kamčatski kraj, jedan od osam ruskih krajeva, koji između ostalih sačinjavaju ruske federalne subjekte. U ovom kraju živi oko 402.500 stanovnika, od čega su većina Rusi, ali ima i oko 13.000 Korjaka. Više od pola stanovništva živi u mestima Petropavlovsk Kamčatski (192.028 stanovnika) i Jeljizovo (41.533).

Vulkani na Kamčatki
Svjetska baština – UNESCO
Rusija
Registriran:	1996.
Vrsta:	Prirodno dobro
Mjerilo:	vii, viii, ix, x
Ugroženost:	no
Referenca:	UNESCO

Geografija i klima

Vulkani

Kamčatka je obilata rekama i jezerima, ali i brojnim vulkanima i gejzirima. Reka Kamčatka i njena dolina su oivičene veličanstvenim pojasom od oko 160 vulkana, od kojih je 29 još uvek aktivno. Devetnaest njih je uvršteno u UNESKOvu svetsku baštinu kao „jedan od najistaknutijih primera vulkanskih regiona u svetu“^[1].

Najviši vulkan je Ključevski vulkan (visok oko 4.750 metara), a verovatno najlepši je Kronotski, zbog čijeg savršenog kupastog oblika su ga Robert i Barbara Deker, poznati vulkanolozi, okarakterisali kao prvog kandidata za svetski najlepši vulkan. Iz Petropavlovska Kamčatskog se mogu golim okom videti vulkani Korjakski, Avačinski i Kozelski.

U samoj sredini poluostrva Kamčatke se nalazi čuvena dolina gejzira, koja je delimično uništena jakim klizanjem zemljišta u junu 2007. godine^[2]

Reke

Većina reka Kamčatke izvire u podnožju planina i lednika, čime se objašnjava kvalitet i čistoća vode u njima. U periodu mriešćenja ribe na Kamčatku se sjati mnoštvo turista i ljubitelja ribolova, ali i prirodnih ribolovaca poput kamčatskih medveda.

Mnoge reke Kamčatke su pogodne za sportsko splavarenje, od kojih su najpopularnije reke Avača i Bistraja. I najveća reka na Kamčatki, Kamčatka, pogodna je za splavarenje u određenim svojim delovima i kanalima.

Ostale reke na Kamčatki:

• Penžina
• Županova
• Opala
• Šćapina
• Bjelogalovaja

Jezera

• Štubelja
• Goliginsko
• Kuriljsko
• Kronocko
• Načikinsko
• Sokočinsko

Zahvaljujući rovu Kuril-Kamčatka, cunamiji i zemljotresi nisu retki. 16. oktobra 1737. i 4. novembra 1952. godine su se desila dva zemljotresa usled pomeranja tektonskih ploča, jačine 9-9,3 i 9.0 stepeni Rihterove skale, a najskoriji lakši zemljotres se desio u aprilu 2006^[3].

Količina padavina koje padnu na Kamčatku je oko 2.700 milimetara godišnje. Leta su umereno hladna, a zime obiluju olujama sa retkom munjavinom.

Najjužnija tačka Kamčatke je rt Lopatka.

Kopneni i vodeni životinjski svet

Kamčatka obiluje vrlo raznovrsnim životinjskim svetom. Za ovo se može zahvaliti velikom broju divljih reka, blizini voda severozapadnih delova Tihog okeana, Beringovog mora i Ohotskog mora, malom broju ljudi i niskom nivou industrijalizacije, svežoj klimi koja se kreće od umerene do subarktičke, kao i raznolikom reljefu.

Pored ostalih kopnenih sisara, Kamčatka je najpoznatija po staništima mrkih medveda. U zaštićenom prirodnom kraju Kronotski se procenjuje da ih ima tri do četiri jedinke na svakih 100 kvadratnih kilometara^[4]. Pored mrkih medveda, tu su vukovi, arktičke i druge lisice, zatim sobolj, ris i žderavac, nekoliko vrsta lasica, hermelina i rečnih vidri. Na Kamčatki žive i glodari poput zečeva, mrmota, leminga i nekoliko vrsta veverica. Nekoliko velikih kopitara poput muflona, irvasa i loseva, takođe žive na ovim područjima.

Na Kamčatki se legu veliki štekavci^[5], koji predstavljaju jednu od najvećih vrsta orlova, skupa sa zlatnim orlom i norveškim sokolom.

Što se tiče morskog životinjskog sveta, Kamčatka sadrži verovatno najveći broj vrsta lososa, uključujući svih šest pacifičkih lososa (čaviču, ketu, čižuča, simu, gorbušu i njerku). Biolozi procjenjuju da od jedne šestine do jedne četvrtine lososa Tihog okeana izrodi upravo Kamčatka^[4]. Kurilsko jezero je najveće mrestilište njerke evroazijskih prostora. Kao odgovor na ogromnu potražnju lososa u svetu, oko 24.000 kvadratnih kilometara duž lososom najbogatijih kamčatskih reka je u procesu proglašavanja zaštićenom prirodnom sredinom.

Od kitova koji se često mogu naći u severozapadnim delovima Tihog okeana i Ohotskog mora, tu su kitovi ubice, morske svinje, grbavi kitovi, ulješure, kitovi perajari, sivi kitovi, kljunasti kitovi, minke i Dalovi kitovi. Leti se tu hrane i plavi kitovi.

Na Kamčatki, u većem delu ostrva, mogu se naći severne krznate foke, morski lavovi, pegave i obične foke. bradate foke i morževi se mogu naći na pacifičkoj obali, a foke iz vrste Histriophoca fasciata se razmnožavaju u Karaginskom zalivu. Morske vidre se većim delom nalaze na južnom kraju Kamčatke.

Kamčatka ostvaruje zaradu od prodaje rakova poput ogromnih kamčatskih kraba i kapica, zatim lignji, a od riba haringe, bakalara, kao i raznih vrsta ribe lista poput plovca.

Od morskih ptica, ovde možemo naći severnog galeba, morskog galeba, morskog papagaja, crvenoglavog kormorana i druge.

Istorija i istraživanje poluostrva

Moskovska Rusija je zauzela i proglasila Kamčatku svojom teritorijom u 17. veku. Ivan Kamčatij, Simon Dežnjev, Kozak Ivan Rubec i drugi ruski istraživači su istraživali ove oblasti tokom vladavine cara Alekseja Mihajloviča Romanova. Nakon obilaska ovih oblasti, vratili su se sa pričama o „zemlji vatre“, bogatoj ribom i krznenim životinjama.

Godine 1697. Vladimir Atlasov, osnivač naseobine Anadir, poveo je grupu od 65 kozaka i 60 Jukagirskih domorodaca da istraže ovo poluostrvo. Sagradio je dve tvrđave duž reke Kamčatke, koje su ruski lovci na krzno koristili da prodaju svoj ulov.

Od 1704. do 1706. godine, nastale su kozačke kolonije Gornji i Donji Kamčatski. Daleko od očiju cara, Kozaci su ovde bili neprikosnoveni vladari oblasti. Istupi protiv cara su u jednom trenutku porasli do tog stupnja da je severozapadna administracija u Jakutsku poslala Atlasova sa ovlašćenjem da povrati red u toj oblasti, ali je tada bilo kasno. Lokalne kozačke vođe su imale veliku moć u svojim rukama da su uspele da ubiju Atlasova 1711. godine, iako je u svom pohodu dobio na raspolaganje vojsku i teško naoružanje. Od tog trenutka, Kamčatka je postala samoupravna oblast, sa jako malo miešanja jakutskih vlasti.

Do 1713. godine, u toj oblasti je živelo oko pet stotina Kozaka. Ustanci su bili česti, a najveći ustanak je bio 1731. godine, kada su stanovnici Donjeg Kamčatskog podigli bunu, nakon čega je uslijedio masakr nad njima. Ostali Kozaci su se pregrupisali i, imajući na raspolaganju topove i vatreno oružje, krvavo smirili bunu.

Drugi pohod na Kamčatku, pod vođstvom ruskog istraživača Vitusa Beringa, je otpočeo fazu većeg otvaranja Kamčatke ka unutrašnjosti Rusije. To je bilo potpomognuto i činjenicom da je ruska vlast iskoristila tu oblast za progon svojih osuđenika. 1755. godine, Stjepan Krašenjinikov je objavio prvi detaljni opis poluostrva pod nazivom „Opis zemlje Kamčatke“. Ruska vlada je podsticala komercijalne aktivnosti Rusko-američke kompanije poklanjajući novopridošlicama posjede na poluostrvu. Do 1812. godine, domorodačka populacija se smanjila na oko 3.200 ljudi, a ruska popela na oko 2.500.

Godine 1854. Francuzi i Britanci, koji su se borili protiv ruskih snaga na poluostrvu Krim, napali su Petropavlovsk Kamčatski. Tokom opsade Petropavlovska, 988 ljudi sa svega 68 pušaka su uspeli da odbrane odstupnicu protiv 6 brodova sa 206 pušaka i 2.540 francuskih i britanskih vojnika. Uprkos herojskoj odbrani, Petropavlovsk Kamčatski je u ime taktike posle povlačenja francuske i britanske vojske napušten. Naredne godine, kada je novi talas neprijateljskih snaga napao grad, grad je zatečen napušten i opustošen. Frustrirani, brodovi su bombardovali grad i povukli se.

Narednih pedeset godina su predstavljale težak period za Kamčatku. Vojna mornarica je premeštena u Ust-Amur, a 1867. godine Rusija je prodala Aljasku Sjedinjenim Američkim Državama, što je značilo da Petropavlovsk Kamčatski više nije mesto prolaska trgovaca u američku zonu. 1860. godine je osnovan Primorski region, a Kamčatka je stavljena pod njegovu upravu. Godine 1875. ostrvo Sahalin je pripalo Rusiji, a Japanu su zauzvrat predata Kurilska ostrva. Broj Rusa na Kamčatki je ostao oko 2.500 pred kraj 19. veka, a broj domorodaca je porastao na oko 5.000.

Drugi svjetski rat nije imao preteranog uticaja na Kamčatku, osim što je poslužila kao lansirna lokacija za invaziju na Kurilska ostrva pred kraj 1945. godine. Nakon rata, Kamčatka je proglašena vojnom zonom. Zbog toga, Rusi nisu imali pristup Kamčatki do 1989. godine, a stranci do 1990.

Reference

Vanjske veze

Kamčatka na Wikimedijinoj ostavi

• Kamčatka na Guglovim mapama