Plamenobacač

Shema američkog plamenobacača M2A1-7
Američki-tenk plamenobacač na Iwo Jimi 1945.

Bacač plamena ili plamenobacač u najširem smislu označava mehanički uređaj napravljen u svrhu stvaranja kontinuiranog mlaza vatre. Obično se u tu svrhu kao gorivo koristi zapaljiva tekućina, a rjeđe zapaljivi gas pod visokim pritiskom (propan i prirodni gas). Mada se koristi i u civilne svrhe (radi krčenja šuma, iskorjenjivanja korova i održavanja zdravlja i higijene), plamenobacač je najpoznatiji kao oružje.

Mada se uređaji za proizvodnju znamenite bizantske grčke vatre smatraju prvim plamenobacačima, i mada su slični uređaji opisani u knjigama i službenim zapisima kineske dinastije Song u 10. i 11. vijeku, moderni plamenobacači datiraju iz doba neposredno pred prvi svjetski rat. Izum prvog modela se tradicionalno pripisuje njemačkom inženjeru Richardu Fiedleru; on je prvi put upotrijebljen 1915. na Zapadnom frontu, a ubrzo nakon toga su vlastite modele razvila britanska, a kasnije i druge vojske.

Tada, kao i u kasnijim sukobima, plamenobacač se istakao kao oružje koje je izuzetno efikasno, ali samo za specifične borbene okolnosti. Predstavlja jedno od najefikasnijih sredstava za neutralizaciju neprijateljske žive sile u rovovima, bunkerima i drugim fortifikacijskim objektima, a njegova primjena obično ima strahoviti efekt na moral neprijatelja. S druge strane, plameni mlaz ne može biti duži oko 80 m, niti može trajati duže od 2 minuta; to je posljedica kako tehničkih ograničenja, tako i težine opreme i goriva koju može nositi operater plamenobacača.

Zbog toga su se za vrijeme drugog svjetskog rata razvili tenkovi-plamenobacači koji bi trebali ukloniti te nedostatke.

Vanjske veze