Benedetto Croce

Benedetto Croce
presidente PEN Club Internacional 1949 - 1953 ← Maurice Maeterlinck - Charles Langbridge Morgan (es) → senador d'Italia 8 mayu 1948 - 20 payares 1952 Distritu: Nápoles miembru de l'Asamblea Constituyente d'Italia 25 xunu 1946 - 31 xineru 1948 ministru ensin cartera del Reinu d'Italia 22 abril 1944 - 27 xunetu 1944 ministru d'Educación Pública del Reinu d'Italia 15 xunu 1920 - 4 xunetu 1921 ← Andrea Torre - Orso Mario Corbino → senador del Reinu d'Italia
Vida
Nacimientu	Pescasseroli (es) [1], 25 de febreru de 1866[2]
Nacionalidá	Reinu d'Italia  (25 febreru 1866 -  18 xunu 1946) Italia  (18 xunu 1946 -  20 payares 1952)
Llingua materna	italianu
Muerte	Nápoles[3], 20 de payares de 1952[2] (86 años)
Familia
Casáu con	Adele Rossi (en)
Fíos/es	Elena Croce Lidia Croce Alda Croce
Estudios
Estudios	Universidá de Nápoles Federico II
Llingües falaes	italianu[4]
Oficiu	filósofu, políticu, historiador del arte, escritor, críticu lliterariu, historiador
Llugares de trabayu	Roma
Premios	ver Premio Gautieri  (1906) [5] Serena Medal  (1927)
Nominaciones	ver Premiu Nobel de Lliteratura (1929)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1933)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1936)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1938)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1939)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1947)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1948)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1949)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1950)[6] Premiu Nobel de Lliteratura (1952)[6]
Influyencies	Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Giambattista Vico (es) , Jean-Jacques Rousseau, Karl Marx, Antonio Labriola y Georges Sorel
Miembru de	Academia Nacional de los Linces (es) Instituto Arqueológico Alemán (es) Real Academia de les Ciencies de Suecia Academia Alemana de Lengua y Literatura (es) Academia Prusiana de les Ciencies Academia Rumana Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos Academia Bávara de Bellas Artes (es) Seición de Ciencies del Institutu d'Estudios Catalanes[7] Academia Nacional de Belles Artes d'Arxentina Consejo Nacional (Italia) (es) Academia de la Arcadia (es)
Creencies
Relixón	Agnosticismu
Partíu políticu	Partido Liberal Italiano (es)

Benedetto Croce (25 de febreru de 1866, Pescasseroli ^(es)  – 20 de payares de 1952, Nápoles) foi un escritor, filósofu, historiador y políticu italianu. Figura destacada del lliberalismu, la so obra influyó en pensadores italianos tan diversos como'l marxista Antonio Gramsci, el fascista Giovanni Gentile o'l lliberal Piero Gobetti.

Biografía

Nació'l 25 de febreru de 1866 en Pescasseroli, na rexón italiana de los Abruzzo, nel senu d'una familia adinerada: la caña materna, procedente de Pescasseroli y establecida tamién en Puglia y Terra di Lavoro, taba más amestada a los ideales lliberales; la paterna, de cuñu borbónicu, yera orixinaria de Montenerodomo pero instalárase en Nápoles. Anque la so educación foi puramente católica, a los 18 años convertir en atéu, nun volviendo profesar nenguna relixón mientres el restu de la so vida.

En 1883, mientres taba de vacaciones cola so familia na llocalidá de Casamicciola, na islla d'Isquia, un terremotu destruyó la casa onde s'agospiaben. La so madre, el so padre y la so única hermana morrieron, ente que él permaneció soterráu mientres enforma tiempu ente los escombros, sobreviviendo por pocu. Tres esti accidente heredó tola fortuna familiar, lo que-y dexó vivir holgadamente el restu de la so vida y dedicar tol so tiempu a la filosofía.

Foi confiáu a tutelar del so tíu Silvio Spaventa, hermanu del filósofu Bertrando, que lo acoyó na so casa en Roma, onde Croce vivió hasta la mayoría d'edá. Nel círculu cultural na casa del tíu Silvio frecuentó a importantes homes políticos ya intelectuales, ente los cualos Antonio Labriola que lo introdució al marxismu. Anque s'inscribió na Facultá de Derechu de la Universidá de Nápoles, frecuentó les clases de filosofía moral de Labriola en Roma; nunca acabó los sos estudios universitarios, pero consagrar a estudios eruditos, filosóficos, históricos y lliterarios. En 1886 dexó Roma y volvió a Nápoles, adquiriendo la casa ónde vivió Giambattista Vico, bien almiráu por Croce pola concepción filosófica que, por dellos aspeutos, adelantró la suya.

Conforme aumentaba la so fama, foi afaláu a dedicase a la política, siendo nomáu senador en 1910. Criticó abiertamente la participación italiana na Primer Guerra Mundial por considerala una guerra suicida, lo cual, magar nun principiu fíxo-y bien impopular, fizo que la so reputación afirmárase dempués del final de la guerra, convirtiéndose entós nuna figura política bien respetada.

De 1920 a 1921 ye nomáu ministru pa la Instrucción Pública nel quintu y últimu gobiernu de Giovanni Giolitti. Dempués del asesinatu del políticu socialista Giacomo Matteotti en 1924, rompió col movimientu fascista. Cuando en 1925 Giovanni Gentile publicó'l so "Manifiestu de los intelectuales fascistes", Benedetto Croce retrucó col "Manifiestu de los intelectuales antifascistes", nel que denunció la violencia y la falta de llibertá del réxime, alloñar darréu de la vida política, a la que nun va volver hasta dempués del final de la Segunda Guerra Mundial, onde, nel tracamundiu políticu na que cai'l país, él intentó mediar ente los distintos partíos antifascistes.

Convirtióse asina en ministru ensin cartera de dellos gobiernos hasta que, en 1943, ye nomáu secretariu del Partíu Lliberal, que abandona en 1946. Nesi mesmu añu funda en Nápoles l'Institutu Italianu pa los Estudios Históricos, destinando pa la so sede un apartamentu de la so propiedá. Mientres tola so vida política hasta la so muerte en 1952 foi unu de los personaxes públicos más respetaos n'Italia.

Pensamientu

La Filosofía

Croce afonda tantu nel marxismu como nel idealismu hegeliano: según ésti últimu, la realidá dase como espíritu que de cutio se determina y, per un sitiu, realízase. L'espíritu configúrase entós como la fuercia qu'anima la realidá, que s'autu-entama dinámicamente convirtiéndose n'Historia según un procesu racional.

De Hegel y d'otros idealistes alemanes como Fichte, Croce toma'l calter racionalista y dialéctico: la conocencia produciríase al traviés de procesos de mediación ente lo particular y lo universal, ente lo concreto y lo astracto, y a partir d'ende crea un sistema propiu qu'él llamó la Filosofía del Espíritu. Croce foi un encesu idealista, y negaba otra realidá que los conceutos puros, que yeren para él per una parte les Idees de Platón, pero por otra tamién les categoríes de Kant. Llegó a la conclusión de que si tou la realidá podía encuadrase nuna idea, tola realidá podía amenorgase a conceutos lóxicos. Gran parte de la so obra trató, por ello, de la lóxica.

Croce refugaba toles relixones, pos consideraba qu'éstes presentaben una inaceptable falta de lóxica, refugu qu'amplió coles mesmes a la metafísica, a la que consideraba una simple xustificación de les idees relixoses.

Estética

La estética configurar en primer llugar como actividá teórica basada nos sentíos, nes representaciones ya intuiciones que tenemos de la realidá. L'oxetu fundamental de la estética —que ye tamién la ciencia de la espresión— ye'l llinguaxe.

L'arte nun ye polo tanto una producción puramente sensible, sinón una reflexón conceptual que magar nun ye un pixín fechu social (a la manera de los positivistes), tien un estatutu particular y específico: l'arte ye la espresión d'una intuición llírica que trescala emotivamente al intelectu, pos venceya sentimientu y sentíu.

Lóxica

L'actividá teórica nun se xune solamente a la intuición (al ámbitu estéticu) sinón que participa del elementu racional, apuntando a la esfera de lo universal. La meta d'esta actividá ye la ellaboración del conceutu puru, universal y concretu.

El conceutu puru esplica la verdá universal, ente que los conceutos científicos nun son sinón pseudoconceptos, preseos práuticos construyíos ficticiamente. La lóxica de Croce ye tamién histórica, na midida na que tien d'analizar la xénesis y desarrollu históricu del so oxetu d'estudiu.

La Filosofía de la Práutica

Croce da muncha importancia a la voluntá individual, que nun ye sinón la economía, teniendo un fuerte sentíu de la realidá y de les pulsiones que regulen la vida humana. Como la construcción de la realidá ye racional, nun tien por qué coincidir cola de los otros, naciendo entós les disciplines sociales qu'entamen la vida de los individuos.

El derechu, nacíu d'esta forma, ye nun ciertu sentíu amoral, pos los sos oxetivos nun coinciden colos de la moral. Igualmente autónoma ye la esfera política, que ye entendida como llugar d'alcuentru/desencuentro ente intereses distintos, esencialmente conflictiva pos el conflictu ye lo que caracteriza la vida.

La idea d'Estáu de Hegel ye criticada por Croce, que considera que l'Estáu nun tien nengún valor filosófico nin moral, siendo a cencielles un agregáu d'individuos qu'entamen les sos rellaciones xurídiques y polítiques.

Concibe, asina, la ética como espresión de la voluntá universal, mesma del espíritu; nun hai una ética natural o una ética formal, y polo tanto nun hai conteníos eternos propios de la ética, que se define a cencielles como l'actuación del espíritu, que manifiesta de forma racional actos y comportamientos particulares. Tou ello asocede siempres teniendo como horizonte la meyora continua del ser humanu.

L'Historicismu

La teoría de Croce ye fuertemente historicista; la historia tien tamién un precisu horizonte gnoseológico, porque en primer llugar ye conocencia, y conocencia contemporánea, polo que la historia nun ye'l pasáu, sinón que ta viva en cuanto el so estudiu ta motiváu por un interés que surde nel presente.

La historiografía ye, en segunda instancia, preséu pa entender la racionalidá más fonda del procesu del espíritu, nun siendo una conocencia astracta, sinón de fechos y esperiencies bien precises. La conocencia histórica allúmanos sobre la xénesis de los fechos.

Croce critica a los iluministas, y polo xeneral a cualesquier que quiera individualizar los absolutos que regulen la historia y trescender: la realidá ye historia, na so totalidá, y la historia ye la vida mesma, que se desenvuelve autónomamente siguiendo los sos propios ritmos y les sos propies razones. Ye un camín progresivu que nun tien de constituyir una certidume sobre la qu'amurniase: esta consciencia tien de ser confirmada por un enfotu constante de los homes, y les sos resultaos nun son previsibles nin deben nunca dase por descontaos.

La Historia conviértese entós na historia de la llibertá, de la manera en que'l ser humanu evoluciona y realiza la so esistencia. La llibertá traducir nel planu políticu nel lliberalismu: una especie de relixón de la llibertá que ye imprescindible nel progresu históricu-políticu.

Obra

La obra de Croce puede ser estremada en tres periodos: el de los estudios históricu y lliterariu y creación de la Estética, fundamentu del so pensamientu teóricu; el periodu de maduror, nel qu'escribe la mayor parte de les sos obres filosófiques sistemátiques, y un últimu periodu de profundización teórica y revisión de la Filosofía del Espíritu en clave historicista.

• Materialismu históricu y economía marxista (1900).
• Estética como ciencia de la espresión y llingüística xeneral (1902).
• La lóxica como ciencia del conceutu puru (1909).
• Breviariu d'estética (1912).
• Ensayo sobre Hegel (1912)
• Teoría y historia de la historiografía (1917).
• Ariosto, Shakespeare y Corneille (1920).
• El Cuentu de los Cuentos (1925)
• Manifiestu de los intelectuales antifascistes (1 de mayu de 1925).
• Historia d'Europa nel sieglu XIX (1933).
• Últimos ensayos (1935).
• La poesía (1942).
• La Historia como pensamientu y aición (1938).
• El calter de la filosofía moderna (1941).
• Filosofía ya Historiografía (1949).
• Croce, el rei y los aliaos (1951).

Referencies

Enllaces esternos

• Fondazione Biblioteca Benedetto Croce
• Istituto Italianu per gli Studi Storici, fundáu por Benedetto Croce
• Biografía y obra de Croce

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Benedetto Croce.