Nube llétrica

Nube llétrica n'Australia.

Una nube llétrica ye un fenómenu meteorolóxicu carauterizáu pola presencia de rayos y los sos efeutos sonoros na atmósfera terrestre denominaos truenos.[1] El tipu de nubes meteorolóxiques que caractericen a les nubes llétriques son les denominaes cumulonimbus (Son les nubes grises que vemos cuando s'avera una nube o agua, les cumulonimbus son nubes grises y son hasta'l doble de grandes qu'una nube normal). Les nubes llétriques polo xeneral tán acompañaes por viento fuertes, agua bayurosa y dacuando nieve, xarazo, o ensin nenguna precipitación. Aquelles que producen xarazo son denominaes xarazaes. Les nubes llétriques fuertes o severes pueden rotar, no que se denomina superceldes. Ente que la mayoría de les nubes llétriques mover cola velocidá de desplazamientu permediu del vientu na capa de la troposfera qu'ocupen, cortes de vientu verticales pueden causar una esviación nel so cursu de desplazamientu en direición perpendicular a la direición de corte del vientu.

Orixe

Por que se formen esos tipos de nubes ye necesaria'l mugor del aire caliente que s'alza nuna atmósfera inestable. L'atmósfera vuélvese inestable cuando les condiciones son tales qu'una burbuya de la xubida del aire caliente puede siguir aumentando entá más que l'aire del ambiente. L'aumentu d'aire caliente ye un mecanismu qu'intenta restaurar la estabilidá, inclusive cuando l'aire frío tiende a menguar y finalmente sumen. Si l'aire ascendente ye lo suficientemente fuerte, l'aire esfrezse (adiabática) a temperatures per debaxo del puntu de rosada y s'entiesta, lliberando'l calor latente, que promueve l'aumentu d'aire y "alimenta" a la nube. Aisllaos Cúmulus formar con gran desenvolvimientu vertical (hasta 10 ó 18 mil pies), alimentáu poles corrientes d'aire ascendente.

Les nubes pueden formase dientro de les mases d'aire de la conveición del aire alzada ,común nes tardes de branu, cuando se calecer la superficie. L'efeutu orográficu (a barloventu nos grandes montes) pue tar acomuñaos a los frentes, siendo más intensa nel casu de los frentes fríos.

Les nubes más fuertes xenérense cuando l'aire templao y húmedo álzase rápido, con velocidaes que pueden algamar 160 quilómetros per hora, hasta altitúes más altes y más fríes. En cada momentu hai nel orde de 2.000 nubes llétriques que tienen llugar na superficie de la Tierra. Los rayos prodúcense cuando les partícules de xelu o la nieve empiecen a cayer d'una nube a gran altor escontra la superficie y correspuenden a la lliberación d'enerxía por cuenta de la diferencia de carga ente les partícules.

Fases d'una nube llétrica

Dibuxu de la formación d'una Nube llétrica

Na vida d'una nube ordinaria (formáu por conveición d'una masa d'aire) polo xeneral presenten tres fases (caúna dura de normal de 15 a 30 minutos):

Nacencia

Les corrientes d'aire ascendente causen la formación de cumulonimbos. Si la carga per primer vegada ye d'agua, y nun se producen nengún rayu, nun va ser una nube llétrica. Na parte cimera de la nube, el procesu de crecedera de cristales de xelu empieza a producir les partícules.

Maduror

La crecedera vertical algama'l so máximu y les nubes acoplar cola forma d'una incla. Polo xeneral esto asocede cuando la inversión d'aumentu de la temperatura del aire ye más estable (tropopausa).

Los vientos dominantes na alta altitú de les nubes cirrus empiecen a estendese dende la parte cimera de les nubes. Les bases son la parte frontera inferior y los rescamplos empiecen a apaecer en tola estensión de les nubes. Dientro de les nubes, la turbulencia ye intensa ya irregular, con un equilibriu ente les corrientes ascendentes y descendentes. El pesu de les partícules de la precipitación ye abonda pa compensar la corriente ascendente y éstes empiecen a cayer, abasnando l'aire que les arrodia. Como les partícules cayen nes partes más calientes de la nube, nun hai aire seco qu'entra al mediu ambiente na nube y puede dar llugar a la evaporación d'estes partícules. La evaporación esfrez l'aire, polo que ye más trupa o "pesada". Tou esti aire frío que cai al traviés de la nube y precipitación que se forma la corriente d'aire escontra baxo, cuando llegue a la superficie puede arrobinase y formar un frente qu'avanza moviendo y reemplazando l'aire caliente de la superficie. Nesta etapa de la nube produz fuertes vientos, rescamplos y agües enchentes.

Disipación

Les nubes empiecen a estendese escontra los llaos, en capes o cantos. Y los vientos descendientes de les corrientes fríes son predominante. L'aire frío reemplaza l'aire más caliente de la superficie, frente a los movimientos a l'alza na nube. Nesta etapa, namái hai corrientes descendentes y precipitaciones débiles. Eso dexa namái munches nubes cirrus qu'inclusive pueden contribuyir, cola so solombra, a frenar el calentamientu de la superficie.

Midir la so distancia

Una vegada que'l soníu y la lluz muévese al traviés de l'atmósfera a velocidaes bien distintes, puede envalorase la distancia de la nube pola diferencia de tiempu ente'l rescamplu (lluz) y el truenu (soníu). La velocidá del soníu ye d'unos 332 m/s (en función de les condiciones climátiques). La velocidá de la lluz ye tan alta (~ 300.000 km/s) que'l tiempu que tarda en llegar puede ser ignoráu nesti enfoque. Poro, la nube va ser de 1 km pa cada 3 segundos que pasen ente'l rescamplu y el truenu.

Ver tamién

Referencies

  1. ↑ National Weather Service (21 d'abril de 2005). «Weather Glossary – T». National Oceanic and Atmospheric Administration. Consultáu'l 23 d'agostu de 2006.

Bibliografía

  • Burgess, D. W., R. J. Donaldson Jr., and P. R. Desrochers, 1993: Tornáu detection and warning by radar. The Tornáu: Its Structure, Dynamics, Prediction, and Hazards, Geophys. Monogr., Non. 79, American Geophysical Union, 203–221.
  • Corfidi, S. F., 1998: Forecasting MCS mode and motion. Preprints 19th Conf. on Severe Local Storms, American Meteorological Society, Minneapolis, Minnesota, pp. 626–629.
  • Davies, J. M., 2004: Estimations of CIN and LFC associated with tornadic and nontornadic supercells. Wea. Forecasting, 19, 714–726.
  • Davies, J. M., and R. H. Johns, 1993: Some wind and instability parameters associated with strong and violent tornadoes. Part I: Helicity and mean shear magnitúes. The Tornáu: Its Structure, Dynamics, Prediction, and Hazards (C. Church et al., Eds.), Geophysical Monograph 79, American Geophysical Union, 573–582.
  • David, C. L. 1973: An objective of estimating the probability of severe thunderstorms. Preprint Eight conference of Severe Local Storms. Denver, American Meteorological Society, 223–225.
  • Doswell, C.A., III, D. V. Baker, and C. A. Liles, 2002: Recognition of negative factors for severe weather potential: A case study. Wea. Forecasting, 17, 937–954.
  • Doswell, C.A., III, S.J. Weiss and R.H. Johns (1993): Tornáu forecasting: A review. The Tornáu: Its Structure, Dynamics, Prediction, and Hazards (C. Church et al., Eds), Geophys. Monogr. Non. 79, American Geophysical Union, 557–571.
  • Johns, R. H., J. M. Davies, and P. W. Leftwich, 1993: Some wind and instability parameters associated with strong and violent tornadoes. Part II: Variations in the combinations of wind and instability parameters. The Tornáu: Its Structure, Dynamics, Prediction and Hazards, Geophys. Mongr., Non. 79, American Geophysical Union, 583–590.
  • Evans, Jeffry S.,: Examination of Derechu Environments Using Proximity Soundings. NOAA.gov
  • J. V. Iribarne and W.L. Godson, Atmospheric Thermodynamics, published by D. Reidel Publishing Company, Dordrecht, the Netherlands, 1973, 222 pages
  • M. K. Yau and R. R. Rogers, Short Course in Cloud Physics, Third Edition, published by Butterworth-Heinemann, January 1, 1989, 304 pages. EAN 9780750632157 ISBN 0-7506-3215-1

Enllaces esternos

Plantía:Fenómenos climáticos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente