Πάπας Παύλος Γ΄

Πάπας
Παύλος Γ΄
Από13 Οκτωβρίου 1534
Έως10 Νοεμβρίου 1549
ΠροκάτοχοςΠάπας Κλήμης Ζ΄
ΔιάδοχοςΠάπας Ιούλιος Γ΄
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση29 Φεβρουαρίου 1468
Κανίνο, Λάτιο, Παπικά Κράτη
Θάνατος10 Νοεμβρίου 1549 (81 ετών)
Ρώμη, Παπικά Κράτη
Προσφωνήσεις του
Πάπα Παύλου Γ΄
Προσφώνηση αναφοράςΑγιότατος
Προφορική προσφώνησηΑγιότατε
Θρησκευτική προσφώνησηΆγιος Πατέρας
Μεταθανάτια προσφώνησηΔ/Δ

Ο Πάπας Παύλος Γ΄ (Papa Paolo III, 29 Φεβρουαρίου 1468 – 10 Νοεμβρίου 1549), γεννημένος ως Αλέξανδρος Φαρνέζε (Alessandro Farnese), ήταν Πάπας από τις 13 Οκτωβρίου του 1534 έως το θάνατό του το 1549.

Ανήλθε στον παπικό θρόνο σε μία εποχή που ακολούθησε τη λεηλασία της Ρώμης το 1527 και διάχυτη από αβεβαιότητες στην Καθολική Εκκλησία μετά τη Μεταρρύθμιση. Κατά τη διάρκεια της αρχιερωσύνης του, και σύμφωνα με το πνεύμα της Αντιμεταρρύθμισης, νέα καθολικά θρησκευτικά τάγματα και κοινωνίες, όπως η Εταιρία του Ιησού, οι Βαρναβίτες κ.ά. προσέλκυαν πλήθος πιστών.

Συγκάλεσε τη Σύνοδο του Τρέντο το 1545. Ήταν σημαντικός προστάτης των τεχνών και χρησιμοποίησε τον νεποτισμό για να αυξήσει τη δύναμη και την περιουσία της οικογένειάς του. Στον Πάπα Παύλο Γ' αφιέρωσε ο Νικόλαος Κοπέρνικος το De Revolutionibus Orbium Coelestium (Περί των Περιστροφών των Ουρανίων Σφαιρών).

Νεότητα και σταδιοδρομία

Γεννημένος στο Κανίνο, στο Λάτιο (τότε τμήμα των Παπικών Κρατών), ο Αλέξανδρος Φαρνέζε ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Πέτρου-Λουδοβίκου Φαρνέζε, κυρίου του Μοντάλτο (1435-1487) και της συζύγου του Τζιοβάννας Καετάνι, μέλους της οικογένειας των Καετάνι, από την οποία είχε επίσης προέλθει ο πάπας Βονιφάτιος Η΄. Η οικογένεια Φαρνέζε είχε ευημερήσει ανά τους αιώνες, αλλά ακριβώς η επιρροή του Αλέξανδρου στην παπική εξουσία και η αφοσίωσή του στα οικογενειακά συμφέροντα ήταν ο παράγοντας που έφερε τη σημαντική αύξηση του οικογενειακού πλούτου και της δύναμης.

Ο καρδινάλιος Alessandro Farnese, έργο του Ραφαήλ, 1509-1511

Η ουμανιστική εκπαίδευση του Αλέξανδρου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Πίζας και στη Αυλή του Λαυρέντιου των Μεδίκων[1]. Μετά τον αρχικό διορισμό του ως παπικού («αποστολικού») νοταρίου, έγινε μέλος της Ρωμαϊκής Κουρίας το 1491 και το 1493 ο πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ τον διόρισε Καρδινάλιο-Διάκονο στο ναό των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Η αδελφή του Ιουλία ήταν περιώνυμη ως εταίρα του πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ Βοργία και ασφαλώς συνετέλεσε τα μέγιστα στο διορισμό του αδελφού της. Ως επίσκοπος της Πάρμας δέχθηκε την επιρροή του αναπληρωτή του, (vicarius generalis) Βαρθολομαίου Γκουιντιτσιόνι. Η επιρροή αυτή οδήγησε τον μελλοντικό Πάπα στο να διακόψει το δεσμό του με την ερωμένη του και να αφοσιωθεί στη μεταρρύθμιση της επισκοπής του, της Πάρμας. Υπό τον Κλήμη Ζ΄ (1523–34) αναβαθμίστηκε σε Καρδινάλιο Επίσκοπο της Όστια και μέλος του Κολλεγίου των Καρδιναλίων. Μετά το θάνατο του Κλήμη Ζ΄ το 1534, εξελέγη Πάπας ως Παύλος Γ΄.

Υπηρέτης των τεχνών, αλλά και των οικογενειακών συμφερόντων

Ως νεαρός κληρικός, ο Αλέξανδρος ζούσε επιδεικτικά άσωτη ζωή, έχοντας ερωμένη, τη Σίλβια Ρουφίνι, με την οποία απέκτησε τέσσερις νόθους απογόνους. Ο ένας γιος του ήταν ο Πέτρος-Λουδοβίκος, τον οποίο έκανε δούκα της Πάρμας. Άλλα τέκνα του ήταν ο Ρανούτσιο, ο Πάολο, η Λουκρέτσια και η Κοστάντσα, σύζυγος του Μπόζιο Β΄ Σφόρτσα. Το γεγονός ότι με μία από τις πρώτες πράξεις του μόλις ανέβηκε στο θρόνο (18 Δεκεμβρίου 1534) διόρισε καρδιναλίους τους δισεγγονούς του -Αλέξανδρο Σφόρτσα και Γκουίντο Ασκάνιο Σφόρτσα ντι Σάντα Φιόρα, ηλικίας δεκατεσσάρων και δεκαέξι ετών αντίστοιχα- δυσαρέστησε τη μερίδα των μεταρρυθμιστών στους κόλπους της Εκκλησίας και προκάλεσε τη διαμαρτυρία του αυτοκράτορα. Οι διαμαρτυρίες μετριάστηκαν με την κατοπινή αναγόρευση σημαντικών προσωπικοτήτων στον Σύλλογο των Καρδιναλίων, όπως οι Γκάσπαρο Κονταρίνι, Γιάκοπο Σαντολέτο, Ρέτζιναλντ Πόουλ και Τζιοβάνι-Πιέτρο Καράφα (μετέπειτα πάπας Παύλος Δ΄).

Πηγές

  • "The problem of slavery in Western culture", David Brion Davis, Oxford University Press US, 1988, ISBN 0-19-505639-6
  • "Indigenous peoples and human rights", Patrick Thornberry, Manchester University Press, 2002, ISBN 0-7190-3794-8
  • "Slavery and the Catholic Church,The history of Catholic teaching concerning the moral legitimacy of the institution of slavery", John Francis Maxwell, 1975 , Chichester Barry-Rose, ISBN 0-85992-015-1
  • "The Popes and Slavery", Father Joel S Panzer, The Church In History Centre, 22 April 2008 [1], retrieved 9 August 2009
  • "That the world may believe: the development of Papal social thought on aboriginal rights", Michael Stogre S.J, Médiaspaul, 1992, ISBN 2-89039-549-9
  • "The Truth About the Catholic Church and Slavery", Rodney Stark, Christianity Today, 7 January 2003 [2]
  • "Encyclopedia of the middle passage", Toyin Falola, Amanda Warnock,Greenwood Publishing Group, 2007, ISBN 0-313-33480-3
  • "The problem of slavery in Western culture", David Brion Davis, Oxford University Press US, 1988, ISBN 0-19-505639-6
  • "That the world may believe: the development of Papal social thought on aboriginal rights", Michael Stogre S.J, Médiaspaul, 1992, ISBN 2-89039-549-9
  • "Religions and the abolition of slavery - a comparative approach", W. G. Clarence-Smith [3], Professor of the Economic History of Asia and Africa, University of London, retrieved 11 August 2009 [4] Αρχειοθετήθηκε 2007-08-16 στο Wayback Machine.
  • "The Encyclopedia Of Christianity", Volume 5, Wm. B. Eerdmans Publishing, 2008, ISBN 0-8028-2417-X
  • "Christianity in the Caribbean: essays on church history", Armando Lampe, 2001,University of the West Indies Press,ISBN 976-640-029-6
  • "Slavery and the Catholic Church", John Francis Maxwell, Barry Rose Publishers, 1975

Παραπομπές

  1. ↑ Verellen Till R. Pope Paul III (Alessandro Farnese) Oxford Art Online
Προκάτοχος:
Κλήμης Ζ΄ 		Πάπας Διάδοχος:
Ιούλιος Γ΄
Καθιερωμένοι όροι