Irving Langmuir

Irving Langmuir
Irving Langmuir
Datos persoais
Nacemento	31 de xaneiro de 1881
Lugar	Nova York Estados Unidos
Falecemento	16 de agosto de 1957
Lugar	Woods Hole, Massachusetts Estados Unidos
Causa	doenza cardiovascular
Residencia	Estados Unidos
Nacionalidade	estadounidense
Actividade
Campo	Química Física
Alma máter	Universidade de Columbia Universidade de Göttingen
Director de tese	Walther Hermann Nernst
Contribucións e premios
Coñecido por	Ecuación de Langmuir
Premios	Premio Nobel de Química (1932) Medalla Perkin
[ editar datos en Wikidata ]
v c e

Irving Langmuir, nado en Brooklyn (Nova York) o 31 de xaneiro de 1881 e finado en Woods Hole (Massachusetts) o 16 de agosto de 1957, foi un físico e químico estadounidense coñecido polo seu traballo en distintos campos da química e galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1932.

Biografía

Estudou Física e Química na Universidade de Columbia, onde se licenciou en 1903 en enxeñaría metalúrxica, e posteriormente na Universidade de Göttingen, onde se doutorou baixo a supervisión de Walther Hermann Nernst en 1906.

Desde 1932 ata a súa xubilación en 1950, foi director adxunto do laboratorio de investigación da General Electric Company.

Investigacións científicas

Iniciou as súas investigacións no desenvolvemento das lámpadas de tungsteno, descubrindo a alta luminosidade do filamento deste elemento químico rodeado dun gas inerte como o argon. Este foi un paso moi importante no desenvolvemento da lámpada eléctrica convencional de filamento, xa superada polas chamadas lámpadas de baixo consumo.

Tamén traballou na obtención de baleiros, ideando a bomba de condensación de mercurio, ao observar como os electróns emitidos por un cátodo incandescente nun recinto que se atopa a unha presión moi baixa, mantéñense ao redor do cátodo formando unha nube electrónica. Puido comprobar como a carga negativa dos electróns impedía o fluxo de corrente eléctrica, polo cal inventou o radiotrón e outros dispositivos electrónicos que, unidos ao revestimento de torio dos filamentos emisores, contribuíron a mellorar a radidifusión de onda curta.

Deduciu a isoterma de adsorción que leva o seu nome das súas investigacións sobre a cinética das reaccións gasosas e, máis especialmente, da velocidade de absorción das moléculas dos gases a baixas presións. Así mesmo traballou no aparello de descarga de electróns e no soplete de hidróxeno atómico.

Langmuir e o seu colega estadounidense Gilbert Lewis desenvolveron unha teoría da interacción química e a valencia baseada na estrutura do átomo, coñecida como teoría de Langmuir-Lewis. A investigación de Langmuir na física das nubes conduciulle á estimulación artificial da choiva.

En 1932 foi galardoado co Premio Nobel de Química polas súas investigacións na química de superficie.

Véxase tamén

• Premio Nobel de Química

Ligazóns externas

• Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1932 (en inglés).
• Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés).
• Perfil de Irving Langmuir en NNDB (en inglés)
• "The adsorption of gases on plane surfaces of glass, mica and platinum" JACS, Vol. 40, No. 9, 1361. (en inglés)

Predecesor: Carl Bosch Friedrich Bergius

Premio Nobel de Química 1932

Sucesor: Harold Clayton Urey