Ali ibn Sulaymon ibn Ali al-Hoshimiy
Ali ibn Sulaymon ibn Ali al-Hoshimiy علي بن سليمان الهاشمي | |
---|---|
Yaman noibi | |
Mansab davri 777 – 778 | |
Jazira va Jund Qinnasrin noibi | |
Mansab davri taxminan 782 – taxminan 785 | |
Misr noibi | |
Mansab davri 786 – 787 | |
Oʻtmishdoshi | Al-Fadl ibn Solih |
Vorisi | Muso ibn Iso |
Shaxsiy maʼlumotlari | |
Vafoti | 788 yoki 794 |
Otasi | Sulaymon ibn Ali al-Hoshimiy |
Qarindoshlari |
Muhammad (akasi) Jaʼfar (akasi) Isʼhoq (akasi) Zaynab (singlisi) |
Ali ibn Sulaymon al-Hoshimiy (arabcha: علي بن سليمان الهاشمي) – sakkizinchi asrda Abbosiy shahzodasi. Bir qancha viloyatlarda, jumladan Yaman, Jazira va Misrda noib boʻlgan.
Faoliyati
Ali Abbosiylar inqilobidan keyin bir necha yil davomida Basra noibligini boshqargan ilk abbosiy persona Sulaymon ibn Alining oʻgʻli edi. U oʻzi hukmron sulolaning uzoq qarindoshi boʻlib, Abbosiylarning birinchi ikki xalifasi as-Saffohning (h. 750–754) va al-Mansur (h. 754–775) amakivachchasi boʻlgan[1].
Mahdiy (h. 775–785) xalifaligi davrida Ali Yaman noibi (777–778)[2] va bir yoki ikki marta Jazira va Qinnasrin noibi boʻlgan (tax. 782 — 785)[3]. Qinnasrin hokimi boʻlgan paytida, u Raqqa bozorlarini ushbu shahar va al-Rafiqa[4] oʻrtasidagi markaziy joyga koʻchirgan, hamda al-Mahdiy tomonidan Vizantiyaliklar[5] talagan Hadas chegara shahrini qayta qurishga buyruq olgan. 785-yilda Vizantiya bilan tuzilgan sulh bekor qilingach, u Yazid ibn Badr ibn al-Battal boshchiligidagi otliq qoʻshinni bosqinga yuborgan, natijada baʼzi oʻljalar qoʻlga kiritilgan[6].
786-yilda Ali al-Hodiy tomonidan Misr noibi etib tayinlandi va oʻsha yilning oxirida Horun ar-Rashid taxtga oʻtirganidan soʻng bu lavozimda qayta tasdiqlandi. Fustatdagi faoliyati davomida u yaxshilikka buyurmoq va yomonlikdan qaytarish harakatini boshladi, musiqa asboblari va mayni taqiqlash kabi choralarni amalga oshirdi. Shuningdek, yaqinda qurilgan nasroniy ibodatxonalariga qarshi chora koʻrdi. 787-yilgacha lavozimda qoldi va keyin Muso ibn Iso ibn Muso al-Hoshimiy foydasiga ishdan chetlashtirildi[7].
Vafot sanasi haqida har xil maʼlumot bor. Ayrim manbalarda 788-yil koʻrsatilsa, boshqalarda 794-yilda vafot etgani aytiladi[8].
Adabiyotlar
- Al-Azdi, Abu Zakariyya Yazid ibn Muhammad ibn Ilyas. Tarikh al-Mawsil (Arabic). Lebanon: Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah, 2006.
- Al-Baladhuri, Ahmad ibn Jabir. The Origins of the Islamic State, Part I, Trans. Philip Khuri Hitti, New York: Columbia University, 1916.
- The History of al-Ṭabarī, Volume XXX: The ʿAbbāsid Caliphate in Equilibrium: The Caliphates of Mūsā al-Hādī and Hārūn al-Rashīd, A.D. 785–809/A.H. 169–192, SUNY Series in Near Eastern Studies.. Albany, New York: State University of New York Press, 1989. ISBN 978-0-88706-564-4.
- Bosworth, C.E. (1997). "Sulayman ibn 'Ali ibn 'Abd Allah". in Bosworth, C. E.. Encyclopaedia of Islam. Volume IX: San–Sze (2nd nashri). Leiden: E. J. Brill. 381 b. ISBN 978-90-04-10422-8. https://doi.org/10.1163/1573-3912_islam_SIM_7157.
- Evetts, B.T.A.. The Churches and Monasteries of Egypt and Some Neighboring Countries, Attributed to Abu Salih, the Armenian. Oxford: Clarendon Press, 1895.
- The Works of Ibn Wadih al-Ya'qubi: An English Translation. Leiden and Boston: Brill, 2018. ISBN 978-90-04-35621-4.
- Ibn Abd al-Majid, Taj al-Din 'Abd al-Baqi al-Yamani. Ta'rikh al-Yaman al-Musamma Bahjat al-Zaman fi Ta'rikh al-Yaman (Arabic). Sana'a: Dar Kalimah, 1985.
- Ibn 'Asakir, Abu al-Qasim 'Ali ibn al-Hasan ibn Hibat Allah. Tarikh Madinat Dimashq (Arabic). Beirut: Dar al-Fikr, 1996.
- Ibn Qutaybah, Abu Muhammad Abdallah ibn Muslim. Al-Ma'arif, 4th (Arabic), Cairo: al-Dar Ma'arif, n.d..
- Ibn Taghribirdi, Jamal al-Din Abu al-Mahasin Yusuf. Nujum al-zahira fi muluk Misr wa'l-Qahira, Volume II (Arabic). Cairo: Dar al-Kutub al-Misriyya, 1930.
- The History of al-Ṭabarī, Volume XXIX: Al-Mansūr and al-Mahdī, A.D. 763–786/A.H. 146–169, SUNY Series in Near Eastern Studies.. Albany, New York: State University of New York Press, 1990. ISBN 978-0-7914-0142-2.
- Khalifah ibn Khayyat. Tarikh Khalifah ibn Khayyat, 3rd ed (Arabic). Al-Riyadh: Dar Taybah, 1985.
- Al-Kindi, Muhammad ibn Yusuf. The Governors and Judges of Egypt (Arabic). Leyden and London: E. J. Brill, 1912.
- Ory, S. (1971). "Al-Hadath". in Lewis, B.. Encyclopaedia of Islam. Volume III: H–Iram (2nd nashri). Leiden: E. J. Brill. 19-20 b. doi:10.1163/1573-3912_islam_SIM_2585. OCLC 495469525. https://referenceworks.brillonline.com/search?s.q=Al-Hadath&s.f.s2_parent=s.f.book.encyclopaedia-of-islam-2&search-go=Search.
Manbalar
- ↑ Kennedy 1990, s. 207 n.668; Bosworth 1997, s. 381; Ibn Qutaybah n.d., s. 376.
- ↑ Gordon et al. 2018, s. 1141; Kennedy 1990, s. 207; Ibn Abd al-Majid 1985, s. 25; Khalifah ibn Khayyat 1985, s. 440; Ibn 'Asakir 1996, s. 517.
- ↑ Khalifah ibn Khayyat 1985, s. 441; Al-Azdi 2006, s. 469 (for his appointment); Al-Baladhuri 1916, s. 297 (on his dismissal); Kennedy 1990, s. 240; Ibn 'Asakir 1996, s. 517.
- ↑ Al-Baladhuri 1916.
- ↑ Khalifah ibn Khayyat 1985, s. 439; Al-Baladhuri 1916, ss. 296–97; Ibn 'Asakir 1996, s. 517. See also Ory 1971, s. 20.
- ↑ Kennedy 1990.
- ↑ Al-Kindi 1912, ss. 131–32; Ibn Taghribirdi 1930, s. 61 ff.; Evetts 1895, s. 327. Al-Kindi and Ibn Taghribirdi state that Ali’s popularity in Egypt made him develop ambitions for the caliphate, resulting in his dismissal. Al-Kindi also claims that Ali supported the cause of Idris ibn Abdallah, although al-Tabari ascribes this role to a barid official named Wadih instead; Bosworth 1997, ss. 28–29.
- ↑ Ibn Taghribirdi 1930, s. 63; Ibn 'Asakir 1996, s. 518.