Teenpous Dioscurus

Teenpous Dioscurus
Geboorteplek Egipte
Sterfdatum 14 Oktober 530
Teenpous van Pous Bonifatius II
Begin van pontifikaat 530
Einde van pontifikaat 530
Periode Slegs 22 dae

Dioscurus (ook Dioscorus) was die sewende teenpous van die Rooms Katolieke Kerk vir 22 dae. Hy is verkies deur die kerkgemeenskap as teenpous van Pous Bonifatius II. Bonifatius is deur sy voorganger Pous Felix IV aangedui as pous. Sodanige aanduiding was onwettig en Dioscurus is as teenpous aangestel. Bonifatius het egter die steun van koning Athalarik van die Gote gehad.

Biografie

Dioscurus[1] was oorspronklik 'n diaken van die Kerk in Aleksandrië. Hy word gedwing om te vlug weens sy teenstand teen Monofisitisme en arriveer in Rome tydens die skisma van Teenpous Novatianus. Richards beweer hy het koning Teodorik die Grote oorreed om Pous Simmachus as die ware pous te erken.[2] Later onder Pous Hormisdas was Dioscurus pouslike apokrisarius (legaat) aan die hof van keiser Justinianus I van Konstantinopel waar hy die Akasiaanse skisma help beëindig. Hy het ook pous Hormisdas oortuig om teopasisme te verwerp.[3] Gedurende die pontifikaat van pous Felix IV was Dioscurus die leier van die Bisantynese party.

Pous Felix IVS wou hê dat Bonifatius hom moet opvolg deels om die oproer wat sy eie verkiesing veroorsaak het te vermy. Richards beskryf hom egter as deel van die pro-Gotiese party en hy wou hê dat hulle aan die mag moes bly.[4] Gedurende die 6de eeu het dit gewoonte geword van pous om hulle opvolgers informeel te nomineer. Felix het egter verder gegaan hy skryf 'n “praeceptum” waarin hy Bonifatius formeel voorstel en toe hy siek word gee hy sy “pallium” vir hom met die verstandhouding dat Bonifatius dit sou terug gee indien hy sou herstel. Die Romeinse senaat was egter briesend dat sy regte so geskend is en vaardig 'n edik uit waarin almal verbied word om die nominasie om pous Felix op te volg te bespreek of te aanvaar.[5]

Toe die verkiesing gehou is op 22 September 530 in die Lateraanse paleis is Dioscurus verkies. Richards skryf dat minstens 60 geestelikes Dioscurus gesteun het.[6] Bonifatius se ondersteuners trek na die basiliek van St. Julia en verkies hom. Dioscurus se pontifikaat deur slegs 22 dae, hy sterf onverwags en hy word nooit gekroon nie. Sedert 2001 word hy deur die Vatikaan tog as moontlike pous erken omdat daar nooit 'n definitiewe besluit oor sy verkiesing geneem is nie.

Volgend die Liber Pontificalis het Bonifatius die geestelikes wat Dioscurus gesteun het, geforseer om 'n terugtrekking te teken en sy nagedagtenis te verdoem. Die dokument is later vernietig. Die Liber gee twee teenstellende verhale daaroor: in die een het Pous Agapetus I die dokument verbrand ten aanskoue van 'n gehoor in die ander het pous Bonifatius dit self gedoen.[7]

Verwysings

  1. ↑ Oestereich, T. (1909). Dioscorus. In The Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. Retrieved May 2, 2014 from New Advent: http://www.newadvent.org/cathen/05018a.htm
  2. ↑ Richards (1979). The Popes and the Papacy in the Early Middle Ages. London: Routledge and Kegan Paul. p. 76. ISBN 0-7100-0098-7.
  3. ↑ Richards, Popes and the papacy, pp. 107f, 123
  4. ↑ Richards, Popes and the papacy, p. 122
  5. ↑ Richards, Popes and the papacy, p. 123
  6. ↑ Richards, Popes and the papacy, p. 124
  7. ↑ Raymond Davis (translator), The Book of Pontiffs (Liber Pontificalis), first edition (Liverpool: University Press, 1989), pp. 51f


Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.