Τζίμι Κάρτερ

Τζίμι Κάρτερ
Jimmy Carter
Το προεδρικό πορτρέτο του Κάρτερ, 1978.
39ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών
Περίοδος
20 Ιανουαρίου 1977 – 20 Ιανουαρίου 1981
ΑντιπρόεδροςΟυόλτερ Μοντέιλ
ΠροκάτοχοςΤζέραλντ Φορντ
ΔιάδοχοςΡόναλντ Ρήγκαν
76ος Κυβερνήτης της Τζόρτζια
Περίοδος
12 Ιανουαρίου 1971 – 14 Ιανουαρίου 1975
ΑναπληρωτήςΛέστερ Μάντοξ
ΔιάδοχοςΤζορτζ Μπάσμπι
Μέλος της Γερουσίας της Τζόρτζια από τη 14η Περιφέρεια
Περίοδος
14 Ιανουαρίου 1963 – 10 Ιανουαρίου 1967
Προκάτοχοςτο αξίωμα καθιερώθηκε
ΔιάδοχοςΧιου Κάρτερ
Προσωπικά στοιχεία
ΓέννησηΤζέιμς Ερλ Κάρτερ Τζούνιορ
1 Οκτωβρίου 1924 (1924-10-01), Πλέινς, Τζόρτζια, ΗΠΑ
Θάνατος29 Δεκεμβρίου 2024 (100 ετών)
Πλέινς, Τζόρτζια, ΗΠΑ
ΕθνότηταΗΠΑ
ΥπηκοότηταΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Πολιτικό κόμμαΔημοκρατικό Κόμμα
ΣύζυγοςΡόζαλιν Σμιθ (ν. 1946; πέθανε 2023)
ΠαιδιάΤζακ Κάρτερ
Έιμι Κάρτερ
Τζέιμς Κάρτερ[1]
Ντόνελ Κάρτερ[1]
ΚατοικίαΠλέινς, Τζόρτζια, ΗΠΑ
ΣπουδέςΠολιτειακό Πανεπιστήμιο Νοτιοδυτικής Γεωργίας
Ινστιτούτο Τεχνολογίας Γεωργίας
Ναυτική Ακαδημία Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (έως 1946)
Κολλέγιο Γιούνιον (από 1953)
Επάγγελμασυγγραφέας
διπλωμάτης
αξιωματικός
γεωργός
μηχανικός
επιχειρηματίας
μυθιστοριογράφος
περιβαλλοντολόγος
ακτιβιστής
ΒραβεύσειςΠροεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας (1999)
Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (2002)
Βραβείο Γκράμι
ΘρήσκευμαΒαπτιστής[2]
Υπογραφή
Στρατιωτική υπηρεσία
Υπηρεσία/κλάδος Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ (1946–1961)
ΒαθμόςΥποπλοίαρχος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τζέιμς Ερλ «Τζίμι» Κάρτερ Τζούνιορ (αγγλ. James Earl "Jimmy" Carter Jr., Πλέινς, Η.Π.Α, 1 Οκτωβρίου 1924 - Πλέινς, Η.Π.Α, 29 Δεκεμβρίου 2024) ήταν Αμερικανός πολιτικός, που υπηρέτησε ως 39ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1977 έως το 1981. Ήταν μέλος του Αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος. Είχε βραβευθεί με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Όντας παραλήπτης του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 2002, ήταν ο μόνος Πρόεδρος των ΗΠΑ που έλαβε αυτό το βραβείο αφότου άφησε το αξίωμα του.

Προτού γίνει Πρόεδρος, ο Κάρτερ υπηρέτησε ως αξιωματούχος του Ναυτικού των ΗΠΑ, ήταν αγρότης, υπηρέτησε δύο θητείες ως Πολιτιειακός Γερουσιαστής στην Τζόρτζια (1963-1967) και μία ως Κυβερνήτης στην Τζόρτζια (1971–1975).[3]

Ως Πρόεδρος, ο Κάρτερ δημιούργησε δύο νέα κυβερνητικού επιπέδου υπουργεία (αγγλικά: departments, τμήματα): το Υπουργείο Ενέργειας και το Υπουργείο Εκπαίδευσης. Εγκαθίδρυσε μια εθνική ενεργειακή πολιτική που περιελάμβανε τη διατήρηση, τον έλεγχο των τιμών, και τις νέες τεχνολογίες. Στα εξωτερικά ζητήματα, ο Κάρτερ επεδίωξε τις Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, τις Συνθήκες της Διώρυγας του Παναμά, τον δεύτερο γύρο των Συνομιλιών Περιορισμού Στρατηγικών Όπλων «SALT II», και επέστρεψε τη Ζώνη της Διώρυγας του Παναμά στον Παναμά.

Σε όλη τη σταδιοδρομία του, ο Κάρτερ έδινε έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ανέλαβε το αξίωμα του σε περίοδο διεθνούς στασιμοπληθωρισμού, ο οποίος παρέμεινε σε όλη τη θητεία του. Το τέλος της προεδρικής του θητείας σημαδεύτηκε από την Ιρανική κρίση ομηρίας του 1979-1981, την ενεργειακή κρίση του 1979, το πυρηνικό ατύχημα του Νησιού των Τριών Μιλίων, τη Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν (στο τέλος του 1979), το μποϋκοτάζ των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας του 1980 από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών και την έκρηξη του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης, το 1980.

Μέχρι το 1980, η δημοτικότητα του Κάρτερ είχε διαβρωθεί. Επιβίωσε από μια προκριματική αναμέτρηση ενάντια στον Τεντ Κένεντι για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές του 1980, αλλά έχασε με σημαντική διαφορά στις γενικές εκλογές από τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Ρόναλντ Ρήγκαν. Στις 20 Ιανουαρίου 1981, λίγα μόλις λεπτά μετά τη λήξη της θητείας του Κάρτερ, 52 Αμερικανοί αιχμάλωτοι στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη απελευθερώθηκαν, τερματίζοντας την 444ήμερη κρίση ομηρίας στο Ιράν.[4]

Αφότου άφησε το αξίωμα του, ο Κάρτερ και η σύζυγος του Ρόζαλιν ίδρυσαν το «Κέντρο Κάρτερ» το 1982,[5] μία μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική οργάνωση που λειτουργεί για την προαγωγή των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Έχει ταξιδέψει εκτεταμένα για να διεξάγει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, να είναι παρατηρητής εκλογών, και να προάγει την πρόληψη ασθενειών και την εκρίζωση τους στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ο Κάρτερ υπήρξε πρόσωπο κλειδί στην επιχείρηση «Καταφύγιο για την Ανθρωπότητα»,[6] και επίσης παρέμενε ως το τέλος ιδιαίτερα ενεργός στην παλαιστινιακή διένεξη. Τον Μάρτιο 2012, ο Κάρτερ δήλωσε πως είναι υπέρ του να επιτρέπεται να παντρεύονται ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Πρώιμος βίος

Ο Κάρτερ σε ηλικία περίπου 13 ετών.

Ο Τζέιμς Ερλ Κάρτερ Τζούνιορ, γεννήθηκε στο Νοσοκομείο Γουάιζ Σανιτέριουμ[7] στις 1 Οκτωβρίου 1924, στη πόλη Πλέινς, στη νοτιοδυτική Τζόρτζια, κοντά στην πόλη Αμέρικους. Όντας ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που γεννήθηκε σε νοσοκομείο,[8] ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα παιδιά του Τζέιμς Ερλ Κάρτερ και της Μπέσι Λίλιαν Γκόρντυ. Ο πατέρας του ήταν ένας επιφανής επιχειρηματίας στην κοινότητα και η μητέρα του ήταν μια εγγεγραμμένη νοσοκόμα.

Ο Κάρτερ καταγόταν από μετανάστες από τη νότια Αγγλία (ο πρόγονος από την πλευρά του πατέρα του έφθασε στις Αμερικανικές Αποικίες το 1635),[9] και η οικογένεια του έχει ζήσει στην πολιτεία Τζόρτζια αρκετές γενεές. Ο Κάρτερ είχε καταγεγραμμένους προγόνους που πολέμησαν στην Αμερικανική Επανάσταση, και ήταν μέλος των «Γιών της Αμερικανικής Επανάστασης».[10] Ο προπάππος του Κάρτερ, Λ. Μπ. Ουόκερ Κάρτερ, υπηρέτησε στον Στρατό των Συνομόσπονδων Πολιτειών.[11]

Ο Κάρτερ ήταν προικισμένος μαθητής ο οποίος πάντα είχε ευαρέσκεια στο διάβασμα. Την περίοδο που παρακολουθούσε το Σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης του Πλέινς, ήταν επίσης αστέρας στην καλαθοσφαίριση. Επηρεάστηκε αρκετά από μια δασκάλα του στο γυμνάσιο, την Τζούλια Κόλμαν (1889–1973). Ενώ ήταν στη μέση εκπαίδευση ήταν στην «Future Farmers of America», η οποία αργότερα άλλαξε το όνομά της σε «National FFA Organization», υπηρετώντας ως Γραμματέας του Τμήματος FFA του Πλέινς.[12]

Ο Κάρτερ είχε τρία νεότερα αδέλφια: τις αδελφές του Γκλόρια Κάρτερ Σπαν (1926–90) και Ρουθ Κάρτερ Στάπλετον (1929–83), και τον αδελφό του Ουίλιαμ Άλτον «Μπιλ» Κάρτερ (1937–88). Ο τελευταίος, κατά την Προεδρία του Κάρτερ, βρισκόταν μάλιστα συχνά στην επικαιρότητα, συνήθως σε όχι θετικές ειδήσεις.[13]

Νυμφεύθηκε τη Ρόζαλιν Κάρτερ το 1946, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Ήταν πρώτος εξάδελφος του πολιτικού Χιου Κάρτερ και μακρινός εξάδελφος του ιδρυτή της «Motown» Μπέρρυ Γκόρντυ (νεότερου) από την πλευρά της μητέρας του, και εξάδελφος του Τζουν Κάρτερ Κας.[14]

Κυβερνήτης στην Τζόρτζια

Ο Κάρτερ ορκίσθηκε 76ος Κυβερνήτης της Τζόρτζια στις 12 Ιανουαρίου 1971 και διατήρησε αυτή τη θέση για μια θητεία, μέχρι τις 14 Ιανουαρίου 1975. Οι Κυβερνήτες στην Τζόρτζια δεν επιτρεπόταν να διαδεχθούν τον εαυτό τους εκείνη την εποχή. Ο προκάτοχος του ως Κυβερνήτη, ο Λέστερ Μάντοξ, έγινε Αναπληρωτής Κυβερνήτης. Ο Κάρτερ και ο Μάντοξ βρήκαν εν μέρει κοινό τόπο κατά τα τέσσερα έτη υπηρεσίας τους, φιλονικώντας συχνά δημοσίως μεταξύ τους.[15][16]

Πολιτική των πολιτικών δικαιωμάτων

Ο Κάρτερ διακήρυξε στον εναρκτήριο λόγο του ότι ο φυλετικός διαχωρισμός είχε λήξει, και ότι δεν είχε πλέον θέση στο μέλλον της πολιτείας, όντας ο πρώτος εκλεγμένος αξιωματούχος στον Βαθύ Νότο των ΗΠΑ που είπε κάτι τέτοιο δημοσίως.[17] Στην συνέχεια, ο Κάρτερ διόρισε πολλούς Αφροαμερικανούς σε πολιτειακά συμβούλια και αξιώματα. Συχνά απεκαλείτο ένας από τους «Νέους Νότιους Κυβερνήτες»- οι οποίοι ήταν πολύ μετριοπαθέστεροι από τους προκατόχους τους, και υποστηρικτές της φυλετικής ισοτιμίας και της επέκτασης των πολιτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών.

Έκτρωση

Παρότι προσωπικά αντίθετος με την έκτρωση, μετά τη σημαδιακή απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Ρόι εναντίον Ουέιντ του 1973 (με αριθμό 410 US 113) ο Κάρτερ υποστήριξε τη νομιμοποιημένη έκτρωση.[18] Δεν υποστήριξε αυξημένη ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για τις υπηρεσίες έκτρωσης ως πρόεδρος και δέχθηκε κριτική από την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών για το ότι δεν έκανε αρκετά για να βρει εναλλακτικές.[19]

Μεταρρυθμίσεις της πολιτειακής κυβέρνησης

Ο Κάρτερ βελτίωσε την αποδοτικότητα της κυβέρνησης συγχωνεύοντας περίπου 300 πολιτειακές υπηρεσίες σε 30 υπηρεσίες. Ένας από τους βοηθούς του αργότερα ανέφερε ότι ο Κυβερνήτης Κάρτερ «ήταν ακριβώς εκεί με εμάς, εργαζόμενος πολύ σκληρά, ερευνώντας πολύ βαθιά σε κάθε μικρό πρόβλημα. Ήταν το πρόγραμμα του και εργάσθηκε σε αυτό τόσο σκληρά όσο κανείς, και το τελικό προϊόν ήταν επιφανώς δικό του.» Επεδίωξε επίσης μεταρρυθμίσεις μέσω του νομοθετικού σώματος, παρέχοντας ίση πολιτειακή βοήθεια σε σχολεία στις πλούσιες και τις φτωχές περιοχές της Τζόρτζια, ίδρυσε κοινοτικά κέντρα για τα διανοητικά ανάπηρα παιδιά, και αύξησε τα εκπαιδευτικά προγράμματα για τους κατάδικους. Ο Κάρτερ υπερηφανευόταν για ένα πρόγραμμα που παρουσίασε για τον διορισμό των δικαστών και των πολιτειακών κυβερνητικών αξιωματούχων. Υπό αυτό το πρόγραμμα, όλοι αυτοί οι διορισμοί βασίζονταν στην αξία, παρά στην πολιτική επιρροή.[20][21]

Αντιπροεδρικές φιλοδοξίες το 1972

Το 1972, καθώς ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζορτζ Μακγκόβερν της Νότιας Ντακότας έκανε εκστρατεία για το Δημοκρατικό χρίσμα για Πρόεδρος, ο Κάρτερ συγκάλεσε μία συνέντευξη επικαιρότητας στην Ατλάντα για να προειδοποιήσει ότι ο Μακγκόβερν ήταν μη εκλέξιμος. Ο Κάρτερ έκρινε τον Μακγκόβερν ως πολύ φιλελεύθερο στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική, αλλά όταν το χρίσμα δόθηκε τελικά στον Μακγκόβερν, ο Κάρτερ προσπάθησε να γίνει ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του.

Κατά το Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο 1972 υποστήριξε την υποψηφιότητα του Γερουσιαστή Χένρι Τζάκσον της Ουάσινγκτον.[22] Ο Κάρτερ έλαβε 30 ψήφους στο Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο σε μία χαοτική ψηφοφορία για τον Αντιπρόεδρο. Ο Μακγκόβερν πρόσφερε το χρίσμα στον Ριούμπιν Άσκιου, από τη γειτονική Φλόριντα και έναν από τους «νέους νότιους κυβερνήτες», αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Θανατική ποινή και εγκληματικότητα

Αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε τον νόμο περί θανατικής ποινής της Τζόρτζια το 1972, ο Κάρτερ γρήγορα πρότεινε η πολιτειακή νομοθεσία να αντικαταστήσει τη θανατική ποινή με Ισόβια κάθειρξη (μια επιλογή που προηγουμένως δεν υπήρχε).[23]

Όταν το νομοθετικό σώμα της Τζόρτζια πέρασε ένα νόμο για τη θανατική ποινή, ο Κάρτερ, αν και εξέφρασε επιφυλάξεις για τη συνταγματικότητα του,[24] υπέγραψε νέα νομοθεσία στις 28 Μαρτίου 1973[25] που επέτρεπε τη θανατική ποινή για τον φόνο, τον βιασμό και άλλα αδικήματα, και να εφαρμοσθούν δικαστικές διαδικασίες που συμμορφώνονταν με τις μόλις ανακοινωθείσες συνταγματικές απαιτήσεις. Το 1976, το Ανώτατο Δικαστήριο υποστήριξε τη νέα εφαρμογή της θανατικής ποινής στη Τζόρτζια για το αδίκημα του φόνου. Στην υπόθεση «Κόκερ εναντίον Τζώρτζιας», το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η θανατική ποινή ήταν αντισυνταγματική στο να εφαρμοσθεί για το βιασμό.

Πολλοί στην Αμερική εξοργίσθηκαν από την καταδίκη σε ισόβια του Ουίλιαμ Κάλλεϋ στο Φορτ Μπένινγκ για τον ρόλο του στη Σφαγή του Μι Λάι· ο Κάρτερ θέσπισε την Ημέρα του «Αμερικανού Μαχόμενου Άνδρα» και ζήτησε από τους πολίτες της Τζόρτζια να οδηγούν επί μια εβδομάδα με αναμμένα τα φώτα προς υποστήριξη του Κάλλεϋ.[26] Ο κυβερνήτης της Ιντιάνα ζήτησε όλες οι πολιτειακές σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες για τον Κάλλεϋ, και οι κυβερνήτες της Γιούτα και του Μισισιπί επίσης διαφώνησαν με την ετυμηγορία.[26]

Παρά την πρότερη υποστήριξή του, ο Κάρτερ σύντομα έγινε πολέμιος της θανατικής ποινής, και κατά τη διάρκεια Προεδρικών εκστρατειών (όπως του προηγούμενου υποψηφίου Τζορτζ Μακγκόβερν και των δύο επόμενων υποψηφίων, του Ουόλτερ Μοντέιλ και του Μάικλ Δουκάκη), αυτό φάνηκε.[27] Ο Κάρτερ είναι γνωστός για τη δημόσια αντίθεσή του στη θανατική ποινή σε όλες τις μορφές της· στη διάλεξή του κατά την παραλαβή του Βραβείου Νόμπελ, ζήτησε την απαγόρευση της θανατικής ποινής.[28]

Διορισμός στην αμερικανική γερουσία

Ο Ρίτσαρντ Ράσσελ Τζούνιορ, τότε Αναπληρωτής πρόεδρος της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, πέθανε εν ενεργεία στις 21 Ιανουαρίου 1971. Ο Κάρτερ, μόλις εννέα ημέρες μετά την έναρξη της θητείας του ως κυβερνήτη, διόρισε τον πρόεδρο του πολιτειακού Δημοκρατικού Κόμματος Ντέιβιντ Γκάμπρελ για να αναπληρώσει την ημιτελή θητεία του Ράσσελ στη Γερουσία την 1η Φεβρουαρίου.[29] Ο Γκάμπρελ ηττήθηκε στον επόμενο Δημοκρατικό προκριματικό από τον πιο συντηρητικό Σαμ Ναν.

Άλλες δραστηριότητες

Το 1973, ενώ ήταν Κυβερνήτης στη Τζόρτζια, ο Κάρτερ αρχειοθέτησε μια αναφορά για το περιστατικό με Α.Τ.Ι.Α. που του έτυχε το 1969 στο Διεθνές Γραφείο Α.Τ.Ι.Α. στην πόλη Οκλαχόμα Σίτι.[30][31][32] Το 2007 ο Κάρτερ δήλωσε ότι δεν θυμόταν γιατί κατέθεσε αυτή την αναφορά και ότι πιστεύει ότι το έκανε μόνο επειδή του το ζήτησε ένα από τα παιδιά του. Επίσης δήλωσε ότι δεν πιστεύει ότι ήταν εξωγήινο διαστημικό σκάφος, αλλά μάλλον ήταν πιθανώς ένα είδος στρατιωτικού πειράματος που διεξαγόταν από μια παρακείμενη στρατιωτική βάση.[33]

Ο Κάρτερ εμφανίσθηκε σαν πρώτος καλεσμένος του απογεύματος σε ένα επεισόδιο του σόου παιχνιδιών «What's My Line» το 1974, υπογράφοντας ως «X», από φόβο μήπως το όνομα του προδώσει την ιδιότητά του. Στην συνέχεια, και αφού η ιδιότητά του στην έβδομη από τις δέκα ερωτήσεις από τον Τζιν Σάλιτ, μίλησε σχετικά με την εισαγωγή παραγωγής ταινιών στην πολιτεία της Τζόρτζια, αναφέροντας το «Deliverance», και το τότε ακόμη ακυκλοφόρητο «The Longest Yard».

Το 1974, ο Κάρτερ ήταν πρόεδρος των κογκρεσιακών εκστρατειών και των κυβερνητικών εκστρατειών της Εθνικής Δημοκρατικής Επιτροπής.

Προεδρική εκστρατεία του 1976

Κύριο λήμμα: Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ 1976
Ο εκλογικός χάρτης των εκλογών του 1976

Όταν ο Κάρτερ εισήλθε στους προεδρικούς προκριματικούς του Δημοκρατικού Κόμματος το 1976, θεωρείτο ότι είχε μικρή πιθανότητα εναντίον εθνικά πιο διάσημων πολιτικών. Το όνομά του, αναγνωριζόταν από ένα ποσοστό της τάξεως μόλις του 2%. Όταν γνωστοποίησε στην οικογένειά του την πρόθεσή του να κατέβει για Πρόεδρος, η μητέρα του τον ρώτησε, «Πρόεδρος τίνος;» Το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ ήταν ακόμη φρέσκο στο μυαλό των ψηφοφόρων, και έτσι η θέση του ως αουτσάιντερ, μακριά από την Ουάσινγκτον, Π.Κ., έγινε ένα προσόν. Το κεντρικό σημείο της πλατφόρμας της εκστρατείας του ήταν η κυβερνητική αναδιοργάνωση.

Ο Κάρτερ και ο Πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ συζητούν στο Θέατρο Γουόλνατ Στριτ στη Φιλαδέλφεια.

Ο Κάρτερ έγινε το φαβορί νωρίς με τη νίκη του στους προκριματικούς της Αϊόβας των προκριματικών του Νιου Χαμσάιρ. Χρησιμοποίησε μια στρατηγική δύο σκελών: Στον Νότο, ο οποίος σιωπηρά είχε συνταχθεί με τον Τζορτζ Ουάλλας από την Αλαμπάμα, ο Κάρτερ διαγωνίσθηκε ως μετριοπαθής ντόπιος. Όταν η δύναμη του Ουάλλας εξαντλήθηκε, ο Κάρτερ σάρωσε την περιοχή. Στον Βορρά, ο Κάρτερ απευθύνθηκε κυρίως σε συντηρητικούς Χριστιανούς και αγρότες ψηφοφόρους και είχε μικρή πιθανότητα να κερδίσει την πλειοψηφία στις περισσότερες πολιτείες. Κέρδισε αρκετές Βόρειες πολιτείες κτίζοντας το μεγαλύτερο ενιαίο μπλοκ. Η στρατηγική του Κάρτερ επικεντρωνόταν στο να φτάσει σε μια περιοχή προτού ένας άλλος υποψήφιος επεκτείνει την επιρροή του εκεί. Ταξίδεψε πάνω από 50.000 μίλια, επισκέφθηκε 37 πολιτείες, και εκφώνησε πάνω από 200 λόγους προτού οποιοιδήποτε άλλοι υποψήφιοι καν ανακοινώσουν ότι ήταν στην κούρσα.[34] Αρχικά εξοστρακισμένος ως περιφερειακός υποψήφιος, ο Κάρτερ κρίθηκε ως ο μόνος Δημοκρατικός με μια πραγματικά εθνική στρατηγική, και τελικά κέρδισε το χρίσμα.

Τα εθνικά μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν και προώθησαν τον Κάρτερ, όπως επισημαίνει ο Λώρενς Σόουπ στο βιβλίο του The Carter Presidency and Beyond (1980).

Αυτό που είχε ο Κάρτερ το οποίο δεν είχαν οι αντίπαλοί του ήταν η αποδοχή και η υποστήριξη τομέων ελίτ των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Ήταν η ευνοϊκή κάλυψη του Κάρτερ και της εκστρατείας του που του έδωσαν ένα προβάδισμα, προωθώντας τον ταχύτατα στην κορυφή των δημοσκοπήσεων. Αυτό βοήθησε τον Κάρτερ να κερδίσει καίριες προκριματικές νίκες, επιτρέποντάς του να αναδυθεί από μια ασηρημένη πολιτική μορφή σε εκλεγμένο Πρόεδρο σε ένα βραχύ διάστημα 9 μηνών.

Ο Κάρτερ έδωσε συνέντευξη στον Ρόμπερτ Σέερ του «Playboy» για την έκδοση του Νοεμβρίου 1976, η οποία κυκλοφόρησε στα καταστήματα δύο εβδομάδες πριν την εκλογή.[35]

Μέχρι και τις 26 Ιανουαρίου 1976 ο Κάρτερ ήταν η πρώτη επιλογή μόνο του 4% των Δημοκρατικών υποψηφίων, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της «Γκάλοπ». Ωστόσο, στα μέσα Μαρτίου 1976 είχε αναδειχθεί σε πρώτη επιλογή για τους Δημοκρατικούς, ενώ προηγούνταν του Φορντ για λίγες ποσοστιαίες μονάδες, σύμφωνα με τον Σόουπ.

Επέλεξε τον γερουσιαστή Ουόλτερ Φ. Μοντέιλ ως συνυποψήφιο. Προέβη σε επιθέσεις προς τον Ουάσινγκτον στις ομιλίες του και προσέφερε μία «θρησκευτική αλοιφή», για τα τραύματα του έθνους.[36]

Ο Κάρτερ άρχισε τον αγώνα με μια ευμεγέθη διαφορά επί του Φορντ, ο οποίος μπόρεσε να κάμψει την διαφορά κατά την πορεία της εκστρατείας, αλλά στάθηκε ανίκανος να αποτρέψει τον Κάρτερ από το να τον νικήσει οριακά στις 2 Νοεμβρίου 1976. Ο Κάρτερ κέρδισε τη λαϊκή ψήφο με 50,1 % έναντι 48% του Φορντ ενώ έλαβε 297 εκλεκτορικές ψήφους έναντι 240 του Φορντ. Η εκλεκτορική ψήφος ήταν τόσο εγγύς που αν ο Φορντ είχε κερδίσει το Τέξας και το Αρκάνσας αντί του Κάρτερ, θα είχε κερδίσει την εκλογή. Ο Κάρτερ έγινε ο πρώτος υποψήφιος από τον Βαθύ Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών που εκλέχθηκε Πρόεδρος μετά τις εκλογές του 1848. Ο Κάρτερ κέρδισε λιγότερες πολιτείες από τον Φορντ - 23 πολιτείες έναντι 27 για τον ηττημένο Φορντ - αλλά κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό λαϊκής ψήφου (50,1 %) από κάθε μη εν ενεργεία πρόεδρο μετά τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, και μόνο μισή εκατοστιαία μονάδα λιγότερο από αυτό με το οποίο θα τον νικούσε ο Ρόναλντ Ρήγκαν το 1980.

Προεδρία

Κύριο λήμμα: Προεδρία του Τζίμι Κάρτερ

O Τζίμι Κάρτερ ορκίστηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 20 Ιανουαρίου 1977. Μία από τις πρώτες πράξεις του ως πρόεδρος ήταν να εκδώσει προεδρικό διάταγμα με το οποίο χορηγούνταν αμνηστία σε όλους τους αρνητές στράτευσης του Πολέμου του Βιετνάμ, πολλοί από τους οποίους είχαν καταδικαστεί σε βαριές ποινές κάθειρξης.[37]

Η θητεία του Κάρτερ ήταν περίοδος συνεχιζόμενου πληθωρισμού και ύφεσης, καθώς και ενεργειακής κρίσης. Στις 7 Ιανουαρίου 1980, ο Κάρτερ υπέγραψε το «Law H.R. 5860 aka Public Law 96-185» γνωστό ως «The Chrysler Corporation Loan Guarantee Act of 1979» διασώζοντας την «Chrysler Corporation» και ακύρωσε αυξήσεις των στρατιωτικών πληρωμών κατά τη διάρκεια μιας περιόδου υψηλού πληθωρισμού και κυβερνητικών ελλειμμάτων. Η αμερικανική οικονομία στη διάρκεια της προεδρίας του Κάρτερ διαχωρίστηκε σε δύο περιόδους : στην πρώτη περίοδο από το 1977 έως το 1979 παρατηρήθηκε μία οικονομική ανάρρωση από την ύφεση των προηγούμενων ετών,[38] ενώ η δεύτερη περίοδος από το 1979 έως το 1981 σημαδεύτηκε από υψηλό πληθωρισμό διψήφιου ποσοστού, σε συνδυασμό με υψηλά επιτόκια, σοβαρή ενεργειακή κρίση με ελλείψεις πετρελαίου και χαμηλά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης, το φαινόμενο του λεγόμενου στασιμοπληθωρισμού.[39] Η ξαφνική άνοδος της τιμής του πετρελαίου από τον ΟΠΕΚ οδήγησε στην τεράστια αύξηση του πληθωρισμού, που έφτασε στο 11,3% το 1979 και στο 13,5% το 1980.[40]

Ο Κάρτερ αναγνωρίστηκε ως περισσότερο επιτυχημένος στην εξωτερική του πολιτική. Από την αρχή της προεδρίας του, ο Κάρτερ προσπάθησε να φέρει σε διπλωματική συνεννόηση την Αίγυπτο και το Ισραήλ, με σκοπό τα δύο αυτά κράτη να συνάψουν διπλωματικές σχέσεις. Οι προσπάθειες αυτές κατέληξαν στην υπογραφή των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ τον Σεπτέμβριο του 1978, μεταξύ του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν και του προέδρου της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ. Με τις συμφωνίες αυτές τερματίστηκε η εχθρότητα ανάμεσα σε Αίγυπτο και Ισραήλ, η Αίγυπτος αναγνώρισε επίσημα το Ισραήλ ως κράτος, ενώ το Ισραήλ απέδωσε τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, την οποία είχε καταλάβει το 1967 στον Πόλεμο των Έξι Ημερών.[41] Τον Σεπτέμβριο του 1977 υπογράφηκαν οι συμφωνίες Κάρτερ - Τορρίχος για τη Διώρυγα του Παναμά, με τις οποίες οι Η.Π.Α θα επέστρεφαν τη διώρυγα στον Παναμά το έτος 1999.[42] Το Ιράν απασχόλησε έντονα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Κάρτερ. Μετά την ανατροπή του Σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί από την Ιρανική Επανάσταση του Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου 1979, οι ισλαμιστές ανέλαβαν την εξουσία στο Ιράν. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ παρείχαν άσυλο στον σάχη μετά την ανατροπή του όξυνε τα αντιαμερικανικά αισθήματα στο Ιράν και στις 4 Νοεμβρίου 1979, Ιρανοί φοιτητές κατέλαβαν την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη.[43] Η εξέλιξη αυτή σηματοδότησε την έναρξη της Κρίση των ομήρων στο Ιράν, η οποία διήρκεσε 444 ημέρες και μείωσε σε σημαντικό βαθμό τη δημοτικότητα της κυβέρνησης του Κάρτερ.[44][45] Ο Κάρτερ ήρθε σε συνεννόηση και με τη Σοβιετική Ένωση στη διάρκεια της προεδρίας του και στις 18 Ιουνίου 1979 υπογράφηκαν οι συμφωνίες «SALT II» για τον περιορισμό των στρατηγικών όπλων.[46][47] Ωστόσο, οι σχέσεις ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης επιδεινώθηκαν στα τέλη του 1979, με την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο αυτού του έτους.[48][49] Η κυβέρνηση του Κάρτερ επέβαλε εμπάργκο στις εισαγωγές σιτηρών από τη Σοβιετική Ένωση, κάλεσε σε μποϋκοτάζ όλων των δυτικών χωρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 που διεξήχθησαν στη Μόσχα[50] και άρχισε να εξοπλίζει τα αντισοβιετικά ανταρτικά σώματα στο Αφγανιστάν μέσω του Πακιστάν. Όλα τα παραπάνω προκάλεσαν την ανάφλεξη του Ψυχρού Πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Στην εσωτερική πολιτική, η προεδρία του Κάρτερ σημαδεύτηκε από οικονομική ύφεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με αυξανόμενες τιμές στασιμοπληθωρισμού, έναν συνδυασμό υψηλού νομισματικού πληθωρισμού, υψηλής ανεργίας και χαμηλού ρυθμού ανάπτυξης. Το έτος 1977 σημαδεύτηκε από την ενεργειακή κρίση, με τον Κάρτερ να υπογράφει τον Αύγουστο του 1977 διάταγμα ίδρυσης του Υπουργείου Ενέργειας.[51] Ο Κάρτερ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την ενεργειακή πολιτική των ΗΠΑ, δίνοντας έμφαση στην αποθήκευση ενεργειακών αποθεμάτων, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και τον έλεγχο των τιμών. Παρόλα αυτά συνάντησε την αντίδραση του κογκρέσου, με το οποίο συγκρούστηκε σε πολλές περιπτώσεις.[52] Το 1979 ξέσπασε σοβαρή ενεργειακή κρίση στις ΗΠΑ, με μεγάλη αύξηση των τιμών του πετρελαίου,[53] κάτι που είχε ως συνέπεια τη δημιουργία μεγάλης αναταραχής στην αμερικανική αγορά καθώς μεγάλος αριθμός πολιτών έσπευδε να αγοράσει πετρέλαιο για τα οχήματά τους, δημιουργώντας ελλείψεις καυσίμων.

Ο Κάρτερ ορκίζεται 39ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από τον αρχιδικαστή των Ηνωμένων Πολιτειών Ουόρρεν Μπέργκερ, στις 20 Ιανουαρίου 1977.
Ο Κάρτερ σε συνάντηση με τον σάχη του Ιράν Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, στη Τεχεράνη

Ενεργειακή Κρίση των Η.Π.Α.

Στις 18 Απριλίου 1977 ο Κάρτερ εκφώνησε τηλεοπτική ομιλία όπου διακήρυξε ότι η ενεργειακή κρίση στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ήταν το ηθικό ισοδύναμο του πολέμου. Ο Κάρτερ ενθάρρυνε τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας και εγκατέστησε ηλιακά πάνελ στην οροφή του Λευκού Οίκου.[54] Τον Αύγουστο του 1977, ο Κάρτερ υπέγραψε διάταγμα ίδρυσης του Υπουργείου Ενέργειας.[55] Το ενεργειακό σχέδιο της κυβέρνησης του Κάρτερ υπερψηφίστηκε από το κογκρέσο τον Οκτώβριο του 1978 και με αυτό παρασχέθηκαν φορολογικές ευκολίες ώστε να ενθαρρυνθεί η αποθήκευση ενεργειακών αποθεμάτων και η μη χρήση ορυκτών καυσίμων.[56]

To 1979 ξέσπασε σοβαρή ενεργειακή κρίση λόγω της πτώσης στην παραγωγή πετρελαίου από το Ιράν, μετά την Ιρανική Επανάσταση του Φεβρουαρίου αυτού του έτους. Το γεγονός αυτό προκάλεσε αναστάτωση στους πολίτες και τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα σχηματίστηκαν στους σταθμούς καυσίμων της χώρας.[57] Στις 15 Ιουλίου 1979 ο Κάρτερ εκφώνησε μία ομιλία η οποία, έγινε γνωστή ως «Κρίση της Εμπιστοσύνης» όπου ανακοίνωσε σχέδια για περιορισμό των εισαγωγών πετρελαίου στις Η.Π.Α και μείωσης της κατανάλωσης των ενεργειακών αποθεμάτων.[58]

Προεδρική εκστρατεία 1980

Κύριο λήμμα: Προεδρική εκλογή των Ηνωμένων Πολιτειών 1980
Ο εκλεκτορικός χάρτης των εκλογών του 1980

Ο Κάρτερ έγραψε ότι η πιο έντονη και κλιμακούμενη αντιπολίτευση στις πολιτικές του προήλθε από τη φιλελεύθερη πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, την οποία απέδιδε στη φιλοδοξία του Τεντ Κένεντι να τον αντικαταστήσει ως πρόεδρος.[59] Ο Κένεντι, αρχικά υπέρ του σχεδίου υγείας του Κάρτερ, απέσυρε την υποστήριξη του από το νομοθέτημα στα τελευταία επίπεδα· Ο Κάρτερ ισχυρίζεται ότι αυτό έγινε εν αναμονή της υποψηφιότητας του ίδιου του Κένεντι, και όταν δεν κέρδισε, αυτή η τακτική ανέβαλε την καθολική υγειονομική περίθαλψη για δεκαετίες.[60]

Η εκστρατεία του Κάρτερ για επανεκλογή το 1980 ήταν μία από τις δυσκολότερες, και λιγότερο επιτυχείς, στην ιστορία της χώρας. Αντιμετώπισε ισχυρές προκλήσεις από τον δεξιό (Ρόναλντ Ρήγκαν), τον κεντρώο (Τζον Άντερσον), και τον αριστερό (Τεντ Κένεντι). Έπρεπε να διαγωνιστεί ενάντια στην ίδια του την πληγείσα από στασιμοπληθωρισμό οικονομία. Αποξένωσε τους φιλελεύθερους σπουδαστές κολεγίων, οι οποίοι αναμενόταν να είναι η βάση του, επαναφέροντας την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Ηττήθηκε από τον Ρόναλντ Ρήγκαν.

Μετά την προεδρία

Η θητεία του Κάρτερ έληξε στις 20 Ιανουαρίου 1981, όταν τον διαδέχθηκε στο προεδρικό αξίωμα ο Ρόναλντ Ρήγκαν. Το 1982, ίδρυσε το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Κέντρο Κάρτερ», που είχε ως σκοπό την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον κόσμο και την καταπολέμηση μολυσματικών ασθενειών. Ο Κάρτερ διατέλεσε μέλος πολλών επιτροπών παρακολούθησης τήρησης δημοκρατικών διαδικασιών σε εκλογές σε διάφορα κράτη του κόσμου. Το 1994 πραγματοποίησε ένα ταξίδι στη Βόρεια Κορέα, όπου συνάντησε τον ηγέτη της Κιμ Ιλ-Σονγκ και διεξήγαγαν συνομιλίες.[61] Το 2002 επισκέφθηκε την Κούβα, με την επίσκεψή του να αποτελεί την πρώτη ενός τόσο υψηλόβαθμου Αμερικανού πολιτικού από το 1959.

Το 2002, ο Κάρτερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για το σύνολο του έργου του με το «Κέντρο Κάρτερ», ενώ είχε τιμηθεί με πληθώρα άλλων βραβείων. Ο Κάρτερ ήταν ο μακροβιότατος άνθρωπος που υπηρέτησε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο πρώτος που συμπλήρωσε τα 100 χρόνια ζωής και το πρόσωπο με τη μακρύτατη συνταξιοδότηση, από το προεδρικό αξίωμα.[62][63][64] Γιόρτασε τα εκατοστά γενέθλιά του στον κήπο του σπιτιού του στην Τζόρτζια, με την παρουσία συγγενών και φίλων, παρακολουθώντας τις υπερπτήσεις τεσσάρων μαχητικών αεροσκαφών «F-18», προς τιμήν της θητείας του στο αντίστοιχο σώμα.[65][66][67]

Θάνατος

Στις 29 Δεκεμβρίου 2024, η οικογένειά του ανακοίνωσε τον θάνατό του, σε ηλικία 100 ετών. Από τον Φεβρουάριο του 2023, ο Κάρτερ λάμβανε παρηγορητική θεραπεία, ένα είδος παύσης της φαρμακευτικής αγωγής, λόγω διάγνωσής του με μεταστατικό μελάνωμα στον εγκέφαλό του και στο συκώτι του.[68]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  2. ↑ Warner, Greg. «Jimmy Carter says he can 'no longer be associated' with the SBC». Baptist Standard. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2009. He said he will remain a deacon and Sunday school teacher at Maranatha Baptist Church in Plains and support the church's recent decision to send half of its missions contributions to the Cooperative Baptist Fellowship. 
  3. ↑ «Jimmy Carter». New Georgia Encyclopedia. Georgia Humanities Council. http://www.georgiaencyclopedia.org/nge/Article.jsp?id=h-676. Ανακτήθηκε στις 2007-12-09.  Αρχειοθετήθηκε 2007-11-18 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2012. 
  4. ↑ «Iran Hostage Crisis ends – History.com This Day in History – 1/20/1981». History.com. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2010. 
  5. ↑ «Timeline and History of The Carter Center». The Carter Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2010. 
  6. ↑ «Jimmy Carter and Habitat for Humanity». Habitat for Humanity Int'l. 
  7. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Δεκεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2012. 
  8. ↑ «Jimmy Carter». USA-Presidents.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2012. 
  9. ↑ «The Nation: Magnus Carter: Jimmy's Roots». Time. 22 Αυγούστου 1977. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2010. 
  10. ↑ «The California Compatriot» (PDF). California Society SAR. Άνοιξη 2007, σελ. 23. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-28. https://web.archive.org/web/20070928063705/http://www.californiasar.org/images/SpringCompatriot07_R.pdf. Ανακτήθηκε στις 2007-09-04. 
  11. ↑ Kenneth Earl Morris (1996). «Jimmy Carter, American Moralist». σελ. 23. 
  12. ↑ «National FFA Organization: Prominent Former Members» (PDF). National FFA Organization. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Ιανουαρίου 2012. 
  13. ↑ Robert D. Hershey Jr (1988-09-26). «Billy Carter Dies of Cancer at 51; Troubled Brother of a President». New York Times. http://www.nytimes.com/1988/09/26/obituaries/billy-carter-dies-of-cancer-at-51-troubled-brother-of-a-president.html. Ανακτήθηκε στις 2011-07-27. 
  14. ↑ Cash, John R. with Patrick Carr. (1997) Johnny Cash, the Autobiography. Harper Collins
  15. ↑ Peter Applebome (1990-01-14). «In Georgia Reprise, Maddox on Stump». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9C0CEFDF143FF937A25752C0A966958260&sec=&spon=&pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 2008-02-13. 
  16. ↑ «Race Matters – Lester Maddox, Segregationist and Georgia Governor, Dies at 87». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2012. .
  17. ↑ «President Jimmy Carter, still far ahead of his time at Black Journalism Review». Blackjournalism.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2010. 
  18. ↑ John-Henry Westen (7 Νοεμβρίου 2005). «Jimmy Carter Using Abortion to Split Support for Republicans?». LifeSiteNews.com. 
  19. ↑ Kiron Skinner· Bruce Bueno de Mesquita· Serhiy Kudelia· Condoleezza Rice (2007). The Strategy of Campaigning. University of Michigan Press. ISBN 9780472116270. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2008. 
  20. ↑ Hugh S. Sidey (2009-12-26). Carter, Jimmy. World Book Student. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-06-28. https://archive.today/20120628221253/http://photo.pds.org:5005/student/printarticle?id=ar097440. Ανακτήθηκε στις 2012-02-05. 
  21. ↑ World Book Encyclopedia (Hardcover) [Jimmy Carter entry]. World Book. Ιανουάριος 2001. ISBN 071660101X. 
  22. ↑ Our Campaigns – US President – D Convention Race – July 10, 1972.
  23. ↑ Craig Brandon, The Electric Chair: An Unnatural American History, 1999, p. 242.
  24. ↑ «Campaign to End the Death Penalty». Nodeathpenalty.org. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2010. 
  25. ↑ «State by State Database». Death Penalty Information Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2011. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Frum, David (2000). How We Got Here: The '70s. New York, New York: Basic Books. σελίδες 84–85. ISBN 0-465-04195-7. 
  27. ↑ Democrats shift on death penalty – The Boston Globe.
  28. ↑ [archives.cnn.com/2002/WORLD/europe/12/10/carter.transcript/ CNN.com – Carter Nobel Peace Prize speech – December 10, 2002].
  29. ↑ GAMBRELL, David Henry – Biographical Information.
  30. ↑ Martin, Robert Scott (15 Οκτωβρίου 1999). «Celebrities Have Close Encounters, Too». Space.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2004. 
  31. ↑ Horvath, Alex (2003-02-07). «Bolinas man's film says we are not alone». San Francisco Chronicle. http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?file=/c/a/2003/02/07/NB128511.DTL&type=printable. Ανακτήθηκε στις 2007-04-16. 
  32. ↑ Stenger, Richard (2002-10-22). [archives.cnn.com/2002/TECH/space/10/22/ufo.records/index.html «Clinton aide slams Pentagon's UFO secrecy»]. CNN. archives.cnn.com/2002/TECH/space/10/22/ufo.records/index.html. 
  33. ↑ The Skeptics' Guide to the Universe, July 25, 2007 episode.
  34. ↑ PBS Amex Jimmy Who?.
  35. ↑ "The Playboy Interview: Jimmy Carter." Robert Scheer. Playboy, November 1976, Vol. 23, Iss. 11, pp. 63–86.
  36. ↑ American Presidency, Brinkley and Dyer, 2004.
  37. ↑ Roessner, L. Amber; Bier, Lindsey M. (2017-07). «Pardon Me, Mr. Carter». Journalism History 43 (2): 86–96. doi:10.1080/00947679.2017.12059169. ISSN 0094-7679. http://dx.doi.org/10.1080/00947679.2017.12059169. 
  38. ↑ «Companion December 2021: full issue PDF». BSAVA Companion 2021 (12): 1–42. 2021-12-01. doi:10.22233/20412495.1221.1. ISSN 2041-2487. http://dx.doi.org/10.22233/20412495.1221.1. 
  39. ↑ WANG, Hui-qin (2008-11-03). «Research of generating sketching style from original image». Journal of Computer Applications 28 (7): 1735–1737. doi:10.3724/sp.j.1087.2008.01735. ISSN 1001-9081. http://dx.doi.org/10.3724/sp.j.1087.2008.01735. 
  40. ↑ «Companion December 2021: full issue PDF». BSAVA Companion 2021 (12): 1–42. 2021-12-01. doi:10.22233/20412495.1221.1. ISSN 2041-2487. http://dx.doi.org/10.22233/20412495.1221.1. 
  41. ↑ «Journal Club». Kidney International 74 (7): 841–842. 2008-10. doi:10.1038/ki.2008.444. ISSN 0085-2538. http://dx.doi.org/10.1038/ki.2008.444. 
  42. ↑ Hayward, Jack (2001-01). «Telecoms and the State». Government and Opposition 36 (1): 121–123. doi:10.1111/1477-7053.00056. ISSN 0017-257X. http://dx.doi.org/10.1111/1477-7053.00056. 
  43. ↑ Bourne, L.S. (1997). GeoJournal 43 (4): 339–349. doi:10.1023/a:1006878605465. ISSN 0343-2521. http://dx.doi.org/10.1023/a:1006878605465. 
  44. ↑ 444 DAYS. Princeton University Press. 10 Ιανουαρίου 2009. σελίδες 137–180. ISBN 978-1-4008-2620-9. 
  45. ↑ «Historical Analogies and the Definition of Interests: The Iranian Hostage Crisis and Ronald Reagan's Policy Toward the Hostages in Lebanon». The SHAFR Guide Online. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2024. 
  46. ↑ «CBS News/New York Times Overnight Union of Soviet Socialist Republics (USSR) Survey, August 20, 1991». ICPSR Data Holdings. 31 Οκτωβρίου 1992. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2024. 
  47. ↑ II.C.32 Treaty Between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics on the Limitation of Strategic Offensive Arms (8 June 1979). Martinus Nijhoff Publishers. σελίδες 1–7. ISBN 978-90-04-20870-4. 
  48. ↑ Mason, Robert (29 Μαρτίου 2017). The Domestic Politics of War and Peace. University Press of Kentucky. σελίδες 250–270. ISBN 978-0-8131-6905-7. 
  49. ↑ Zelizer, Julian Emmanuel (2010). Jimmy Carter. The American presidents series (1st ed έκδοση). New York: Times Books/Henry Holt and Co. ISBN 978-0-8050-8957-8. CS1 maint: Extra text (link)
  50. ↑ Eaton, Joseph (2016-11). «Reconsidering the 1980 Moscow Olympic Boycott: American Sports Diplomacy in East Asian Perspective» (στα αγγλικά). Diplomatic History 40 (5): 845–864. doi:10.1093/dh/dhw026. ISSN 0145-2096. https://academic.oup.com/dh/article-lookup/doi/10.1093/dh/dhw026. 
  51. ↑ Carr, Thomas P. (2003). The executive branch, creation and reorganization. New York: Novinka Books. ISBN 1-59033-610-0. 53285866. 
  52. ↑ Zelizer, Viviana A. (17 Οκτωβρίου 2010). Fine Tuning the Zelizer View. Princeton University Press. 
  53. ↑ National Convenience Stores Incorporated. Hoboken, NJ, USA: John Wiley & Sons, Inc. 12 Σεπτεμβρίου 2015. σελίδες 129–156. 
  54. ↑ Slafer, Dennis; Dalal, Vikram (2012-03-01). Novel R2R Manufacturable Photonic-Enhanced Thin Film Solar Cells; January 28, 2010 -- January 31, 2011. Office of Scientific and Technical Information (OSTI). http://dx.doi.org/10.2172/1036354. 
  55. ↑ Relyea, Harold· Carr, Thomas P. (2003). The executive branch, creation and reorganization. New York: Novinka Books. ISBN 978-1-59033-610-6. ocm53285866. 
  56. ↑ Kaufman, Burton Ira (1993). The presidency of James Earl Carter, Jr. American presidency series. Lawrence, Kan: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0572-9. 
  57. ↑ Petley, Julian; Mendik, Xavier (2022). «Introduction». Shocking Cinema of the 70s: 1–32. doi:10.5040/9781350136328.0005. http://dx.doi.org/10.5040/9781350136328.0005. 
  58. ↑ Black, Brian (2006-01-01). «Jimmy Carter and the Energy Crisis of the 1970s. The “Crisis of Confidence” Speech of July 15, 1979: A Brief History with Documents. By Daniel Horowitz. Boston: Bedford/ St. Martin's, 2005. xix+ 203 pp. Notes, elected bibliography, index. $13.95 paper». Environmental History 11 (1): 141–142. doi:10.1093/envhis/11.1.141. ISSN 1084-5453. http://dx.doi.org/10.1093/envhis/11.1.141. 
  59. ↑ Carter, JimmyOur Endangered Values: America’s Moral Crisis, p.8, (2005), Simon & Shuster
  60. ↑ «Jimmy Carter: My Presidency Was A Success». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2010. 
  61. ↑ Creekmore, Marion V. (2006). A moment of crisis : Jimmy Carter, the power of a peacemaker, and North Korea's nuclear ambitions. New York: PublicAffairs. ISBN 1-58648-414-1. 64770907. 
  62. ↑ «Ο Τζίμι Κάρτερ κλείνει σήμερα τα 100 χρόνια -Ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που έκλεισε έναν αιώνα ζωής». iefimerida.gr. 1 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2024. 
  63. ↑ «Τα 100 κλείνει ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ | ΣΚΑΪ». www-skai-gr.cdn.ampproject.org. 1 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2024. 
  64. ↑ «Ο Τζίμι Κάρτερ, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, γιόρτασε τα 100α γενέθλιά του | Athens Voice». www-athensvoice-gr.cdn.ampproject.org. 1 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2024. 
  65. ↑ «Τζίμι Κάρτερ: Σπάνια δημόσια εμφάνιση για τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ - Γιόρτασε τα 100 στον κήπο του σπιτιού του». www-protothema-gr.cdn.ampproject.org. 2 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2024. 
  66. ↑ «Ο Τζίμι Κάρτερ γιόρτασε τα 100στα γενέθλιά του - Η σπάνια εμφάνιση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ [βίντεο]». www-thetoc-gr.cdn.ampproject.org. 2 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2024. 
  67. ↑ «Τζόρτζια: Με F-18 γιόρτασε τα 100ά του γενέθλια ο Τζίμι Κάρτερ». Protagon.gr. 3 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2024. 
  68. ↑ «Πέθανε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ - Ηταν 100 ετών». 29 Δεκεμβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2024.  Unknown parameter |protothema.grlanguage= ignored (βοήθεια)

Περαιτέρω ανάγνωση

Βασικές πηγές

Περαιτέρω πληροφορίες:Βιβλιογραφία του Τζίμμυ Κάρτερ

  • Califano, Joseph A., Jr. Governing America: An insider's report from the White House and the Cabinet. 1981
  • Jordan, Hamilton. Crisis: The Last Year of the Carter Presidency. 1982
  • Lance, Bert. The Truth of the Matter: My Life in and out of Politics. 1991

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφικές σελίδες

Άλλοι σύνδεσμοι