ATS F1

ATS Wheels

Nome completo	ATS (Auto Technisches Spezialzubehör)
Bandeira
Baseada en	Alemaña
Tempadas en activo	8 (1977-1984)
Número de pilotos	Jean-Pierre Jarier Keke Rosberg Manfred Winkelhock Eliseo Salazar Gerhard Berger
Debut	Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1977
Carreiras	101
Campionatos de Construtores	0
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	0 (mellor posición: 5º, Gran Premio dos Estados Unidos de 1979 e Brasil 1982 e G.P. San Marino)
Pole positions	0 (mellor posición: 4º, Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1980)
Voltas Rápidas	0
Puntos totais
Derradeiro GP	Gran Premio de Portugal de 1984

ATS foi un equipo alemán de Fórmula 1, o nome é o da marca de rodas alemán Auto Technisches Spezialzubehör. A compañía ten a súa sede en Bad Dürkheim cerca de Hockenheimring, o seu equipo estivo activo na Fórmula 1 entre 1977 e 1984.

A empresa ATS creou unhas novas lamias lixeiras e revolucionarias para Porsche e VW. ATS fabricou unha roda de 5 raios de aliaxe de aluminio lixeiro para AMG, a gama de alto rendemento de Mercedes-Benz, nos anos 1970 e 1980. Esta roda de 5 raios coñécese popularmente como roda AMG ou "Penta". A roda AMG "Penta" de raios de ATS, foi deseñada por Hans-Werner Aufrecht en 1979, foi a primeira lamia de aliaxe de aluminio comercializada por AMG cando aínda era unha compañía de tuning independente.

O propietario de ATS Günther Schmidt patrocinara diversos acontecementos nos deportes de motor nacional, antes de decatarse de que as carreiras de Gran Premio eran o xeito ideal de publicitar a súa marca. Debido ao seu temperamento, era moi difícil de traballar Schmidt, e durante toda a súa historia tivo unha gran e rápida rotación de persoal.

En 1977, ATS comprou o chasis PC4 sobrante de Penske Racing. Jean-Pierre Jarier asinou para pilotar o coche, quedando sexto no debut do equipo no Gran Premio do oeste dos Estados Unidos.

Un segundo coche foi inscrito no Gran Premio de Alemaña de 1977 co corredor alemán Hans Heyer. Heyer non se clasificou, pero o piloto tomou a saída de todos os xeitos diante do seu público en Hockenheimring. Os organizadores da carreira só se deron conta cando se retirou coa engrenaxe de rodas rota. Hans Binder tomaría entón o segundo coche para o resto da tempada, aínda que o equipo perdeuse as tres últimas carreiras do ano.

Robin Herd de March Engineering foi recrutado para construír o primeiro e xenuíno coche ATS de Fórmula 1, o HS1 pilotado por Jarier e Jochen Mass. Jarier chegou oitavo no Gran Premio de Suráfrica, pero foi despedido logo dunha discusión con Schmidt, e substituído por Alberto Colombo para o Gran Premio de Bélxica. Logo de dous fracasos para cualificar, Colombo tamén foi despedido e substituído por Keke Rosberg ata o Gran Premio de Alemaña. Alí, regresou Jarier, logo de arranxar as súas diferenzas con Schmidt, pero non logrou cualificar e foi despedido de novo. Binder regresou para unha carreira, antes de ser substituído por Michael Bleekemolen.

Mass tamén abandonara logo dunha fractura na perna durante unhas probas. Como Harald Ertl non había pre-cualificado o seu Ensign para o Gran Premio de Italia de 1978, déuselle unha oportunidade co primeiro ATS. Ertl non cualificou para a carreira, e Rosberg regresou para as dúas últimas carreiras. A falta de continuidade tanto nos coches como no equipo técnico non axudou ao novo equipo, malia a presentación do novo chasis D1. O D1 foi deseñado por John Gentry, e contou con faldróns, maior ancho de vía e pontóns laterais.^[1] O D1 utilizouse nas dúas últimas carreiras da tempada 1978.^[1]

1979 viu chegar a Hans-Joachim Stuck, para pilotar un único coche. O novo deseño D2 de Giacomo Caliri chegou a metade de tempada, pero era un auto de difícil manexo, Stuck só logrou os dous puntos do equipo na tempada co 5º lugar no Gran Premio dos Estados Unidos noutro coche novo, o D3, deseñado por Nigel Stroud.

O equipo participou outra vez con dous coches en 1980, con Marc Surer e Jan Lammers pilotando o D3. Marc Surer logrou o sétimo lugar no Gran Premio do Brasil, o D3 foi substituído en Suráfrica polo D4, que era unha versión remodelada do D3 deseñado por Gustav Brunner e Tim Wardrop. En Suráfrica Surer rompeuse ambos nocellos nun accidente co novo modelo, que non puido debutar ata a carreira seguinte, o GP do oeste dos Estados Unidos, onde volveron a un só coche e no que Lammers colocou ao ATS na 4ª posición da grella de Long Beach, aínda que se tivo que retirar na 1ª volta por unha rotura na transmisión. De todos os xeitos foi un espellismo pois o resto da tempada os ATS non saíron das últimas prazas da grella incluídas algunhas non cualificacións. Unha vez máis, o equipo non puido sumar puntos.

1981 viu a Lammers pilotando un único D4, apareceu un segundo coche para Slim Borgudd no Gran Premio de San Marino. Logo disto, Lammers abandonou unha vez máis, quedando Borgudd como único piloto. O sueco logrou o sexto lugar no GP de Gran Bretaña onde só remataron 8 coches. O D4 substituíuse polo HGS1, deseñado por Hervé Guilpin, pero os resultados foron pobres, e as non cualificacións frecuentes. Este foi o ano no que a banda sueca de pop ABBA patrocinou o equipo a través de Slim Borgudd. De feito, Slim Borgudd aparecera nalgunhas gravacións de ABBA como batería.

Schmidt fixo un grande esforzo para seguir co equipo en 1982. Dous coches D5 (unha versión moi mellorada do HGS1) foron presentados para Manfred Winkelhock e Eliseo Salazar. A primeira parte da tempada foi boa, obtendo a clasificación con regularidade na parte media e lograron mellores resultados, con Winkelhock quinto no Gran Premio do Brasil e Salazar quinto no Gran Premio de San Marino (Winkelhock sería sexto nesta carreira, boicoteada pola maioría dos equipos británicos debido á crise política no deporte, pero o seu coche estaba por baixo do peso mínimo). Pero a fiabilidade do monopraza resultou un verdadeiro problema e ao final da tempada deu como balance un total de 14 abandonos entre accidentes e avarías. O momento máis destacable do equipo produciuse cando Salazar foi agredido por Nelson Piquet en directo na televisión no Gran Premio de Alemaña, o piloto de ATS chocara co líder brasileiro da carreira, mentres que era dobrado.

Schmidt utilizou a súa posición na industria automotriz alemá para asegurar o fornezo do potente motor BMW M12/13 de 4 cilindros turboalimentado para 1983. ATS presentou o novo D6 deseñado por Gustav Brunner para un único piloto, Manfred Winkelhock. O alemán logrou excelentes posicións clasificatorias e algunha carreira aceptable, pero a constante rotación do corpo técnico fixo que os problemas de fiabilidade nunca se resolveran, e o oitavo lugar no Gran Premio de Europa foi o seu mellor resultado.

En 1984, presentouse o novo chasis D7 de Brunner, pero foi en gran parte a mesma historia, un coche considerablemente veloz pero pouco fiable, o seu deseñador Brunner abandonou antes do inicio da tempada. Winkelhock chegou a correr terceiro no Gran Premio de Bélxica antes de que o sistema eléctrico fallara, os seus mellores resultados foron o oitavo posto no Gran Premio do Canadá e no Gran Premio de Dallas. Desde o Gran Premio de Austria, engadiuse un segundo D7 para Gerhard Berger. No Gran Premio de Italia, Berger clasificou por diante de Winkelhock e chegou 6º na carreira. O alemán foi despedido e substituído polo austríaco o resto de tempada. Non lle foi outorgado o punto porque a participación do segundo vehículo non fora rexistrada no inicio da tempada. Berger participou nas dúas últimas carreiras só, logo da substitución de Winkelhock.

Ao final do ano, BMW revogou o uso dos seus motores debido á mala imaxe que xeraba o equipo e o seu propietario, e Schmidt pechou o equipo ATS, e deixou a compañía ATS.^[1]

Logo de fundar unha nova marca de rodas, Rial, Schmidt volvería a Fórmula 1 en 1988 co equipo do mesmo nome.

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	Nº	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Puntos	Pos.
1977	Penske PC4	Ford DFV V8	G			ARX	BRA	RSA	USW	ESP	MON	BEL	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN	XPN	1	12º
				Jean-Pierre Jarier	34				6	NSC	11	11	8	Ret	9	Ret	14	Ret	Ret
				Hans Heyer	35											DSC*
				Hans Binder														8
					33												12		NSC
1978	ATS HS1 ATS D1	Ford DFV V8	G			ARX	BRA	RSA	USW	MON	BEL	ESP	SWE	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	USA	CAN		0	NC
				Jochen Mass	9	11	7	Ret	Ret	NSC	11	9	13	13	NC	Ret	NSC	NSC
				Michael Bleekemolen															NSC	Ret	NSCP
					10													NSC
				Jean-Pierre Jarier		12	NTS	8	11	NSC						NSC
				Alberto Colombo							NSC	NSC
				Keke Rosberg									15	16	Ret					Ret	NC
				Hans Binder													NSC
				Harald Ertl															NSCP
1979	ATS D2 ATS D3	Ford DFV V8	G			ARX	BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA			2	11º
				Hans-Joachim Stuck	9	NSC	Ret	Ret	DSC	14	8	Ret	NTS	NSC	Ret	Ret	Ret	11	Ret	5
1980	ATS D3 ATS D4	Ford DFV V8	G			ARX	BRA	RSA	USW	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	USA				0	NC
				Marc Surer	9	Ret	7	NTS				Ret	Ret	12	12	10	Ret	NSC	8
				Jan Lammers					Ret	12	NC
					10	NSC	NSC	NSC
				Harald Ertl										NSC
1981	ATS D4 ATS HGS1	Ford DFV V8	M A			USW	BRA	ARX	SMR	BEL	MON	ESP	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	CPL			1	12º
				Jan Lammers	9	Ret	NSC	12	NSC
				Slim Borgudd						NSC	NSCP	NSC	NSC	6	Ret	Ret	10	Ret	Ret	NSC
					10				13
1982	ATS D5	Ford DFV V8	G			RSA	BRA	USW	SMR	BEL	MON	DET	CAN	NED	GBR	FRA	ALE	AUT	SUI	ITA	CPL		4	11º
				Manfred Winkelhock	9	10	5	Ret	DSC	Ret	Ret	Ret	NSC	12	NSC	11	Ret	Ret	Ret	NSC	NC
				Eliseo Salazar	10	9	Ret	Ret	5	Ret	Ret	Ret	Ret	13	NSC	Ret	Ret	NSC	14	9	NSC
1983	ATS D6	BMW M12/13 L4 (t/c)	G			BRA	USW	FRA	SMR	MON	BEL	DET	CAN	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	EUR	RSA			0	NC
				Manfred Winkelhock	9	15	Ret	Ret	11	Ret	Ret	Ret	9	Ret	NSC	Ret	DSC	Ret	8	Ret
1984	ATS D7	BMW M12/13 L4 (t/c)	P			BRA	RSA	BEL	SMR	FRA	MON	CAN	DET	DAL	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	EUR	POR		0	NC
				Manfred Winkelhock	14	EX	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	8	Ret	8	Ret	Ret	NTS	Ret	NTS
				Gerhard Berger																	13
					31												12		6†	Ret

* Saída ilegal, non culificara.
† Inelixible para puntuar.

• ATS website with Motorsport history